Avengers - The Mutant Thief

Deel 11: Training

We zijn donderdag. Vandaag komen alle Avengers samen. Ze gaan een team maken dat opzoek gaat naar de steen. Ik mag in het begin nog meemaken, maar daarna moet ik naar school. Ik wil het hele gesprek horen, maar ik mag school niet missen. Ik snap niet waarom ik niet mag meehelpen zoeken. Het gaat toch over mijn leven? Ik heb geen zin dat ik niets mag doen om mijn vel te redden. Ze praten over weinig interessante dingen. "De steen moet hier nog liggen. Maar waar kunnen we het vinden?" vraagt Clint. "Geen idee. Hij kan echt overal liggen zelfs in de zee." "En als we eens iets maken dat de stralingen van die steen waarnemen?" "Maar dan moeten we weten welke straling hij afgeeft." Ze kijken naar mij. "Misschien kunnen we Lewis eens onderzoeken en dan vinden we iets over de straling van de steen. Ik schud mijn hoofd. "Ik heb daar geen zin in. Ik denk dat het niet echt gaat helpen." "Dat denk ik ook." reageert Tony op mij. "Wat doen we dan? Nu zoeken we in het onbekende." vraagt Steve. "We blijven zoeken zoals we bezig zijn. We gaan op zoek naar S.C.H.I.E.L.D. medewerkers, doorspitten hun kantoren... We zullen die steen te pakken krijgen."

"Lewis, het is tijd. De chauffeur wacht al. Ga maar. Straks zullen we je bijpraten."stuurt Tony me weg. "Mag ik echt niet blijven? Dit gaat toch over mij?" "Je moet naar school. Dat is echt belangrijk. En dat was de afspraak. Dat je naar school gaat." Ik knik. Ik sta op en ga mijn spullen halen. "Meneer Stark?" trek ik zijn aandacht. "Mag ik mijn boterhammen in het vervolg zelf maken?" pols ik voorzichtig en pak mijn boterhammendoos van het aanrecht. "Ja, dat is goed. Je mocht het ook eerder zeggen als je liever jouw boterhammen zelf maakt. Ik heb dat gewoon gedaan, omdat ik dacht dat je dat leuker vond. Maar ik zal het vanaf nu niet meer doen." antwoordt hij. "Dank je wel." lach ik naar hem. Ik loop naar buiten. Ik ben blij dat ik het hem eens gezegd heb, maar ik ben bang dat hij het aantrekt. Dat ik zelf mijn boterhammen wil doen. Maar welke zestienjarige maakt zijn boterhammen nu niet zelf? Zou ik hem nog een berichtje sturen om me te verontschuldigen voor dat. Het is echt dat ik niet dankbaar ben dat hij dat doet, maar ik zou het heel graag zelf doen.

"Lewis Brooks!" roept de leerkracht. Ik schrik op. "Zit je nu weer te dagdromen in de les?" Ik kijk naar mijn cursus. "Dit is al de zoveelste keer. Ik pik het niet meer. Geef je agenda maar. Dat is een nota dat je ouders moet tekenen." Ik zoek mijn agenda en geef hem aan de leerkracht. "En wat als ik geen ouders heb? Wie moet het dan tekenen?" "Je voogd, adoptieouders... Iemand waar je bij woont." zegt de leerkracht geïrriteerd. "Ik zie dat je er al een paar hebt. Dat is niet goed. Nog één en je hebt een strafstudie aan je been. Je moet je echt herpakken." Ik kijk hem gefronst aan. Gaat die leerkracht nu echt vriendelijk doen? Nadat hij zo heeft geroepen op mij. Hij geeft mijn agenda terug en ik stap naar mijn plaats. Mijn aandacht kan ik echt niet bij de les houden. Ik moet heel de tijd denken aan het gesprek. Zou er al iets veranderd zijn? Zouden ze iets gevonden hebben? Of hebben ze de steen al gevonden? Nee, dat gaat niet zijn. Dan zouden ze me wel iets laten weten. Misschien wachten ze misschien tot ik thuis ben. Het is toch de laatste les. De leerkracht kijkt mijn richting uit en ziet dat ik weer niet oplet. Maar deze keer laat hij het zo. Ik kijk van buiten naar mijn cursus en naar de leerkracht.

De bel gaat en iedereen ruimt op. Ik ook. Voor ik de klas wil uitlopen, hoor ik mijn naam. Ik draai me om en kijk de leerkracht aan. "Kom eens hier. Doe eerst de deur toe." Ik doe de deur toe en wandel terug naar de leerkracht. Hij doet teken om te gaan zitten. Hier heb ik nu totaal geen zin. "Lewis, ik weet dat je door een moeilijke periode gaat, maar je moet echt doorzetten. Vroeg of laat ga je zien dat als je nu je leven vergooit dat het dan later moeilijker gaat zijn. Ik zie dat je tot veel in staat bent. Maar je moet dat ook benutten. Je hebt talent en gaat het ver schoppen. Laat die hele situatie je nu niet tegenhouden." Ik kijk naar mijn handen terwijl ik mijn vingers één voor één mijn duim laat aanraken. Ik weet niet hoe ik me moet gedragen. "Het is goed. Ga maar naar huis. Denk na over wat ik gezegd heb. Oké?" Ik geef geen reactie terug en verlaat meteen de klas. Hij kent mijn situatie totaal niet. Hij mag zo niet spreken. Ik spring meteen in de auto. Ik heb echt geen zin om hier nog te zijn nu. Ik wil gewoon naar huis.

"Kom Lewis, we gaan trainen." Clint komt bij mij staan. "Moet dat nu? Ik heb er echt geen zin in." reageer ik. "Hoe ga je anders jouw krachten onder controle krijgen. En je moet ook in goed vorm zijn voor jouw krachten." Met veel moeite ga ik recht staan. "Ik ga me klaarmaken." zeg ik en loop naar mijn kamer. Ik pak mijn sportkleren en verkleed me. Ik doe niet echt moeite om snel te zijn. Ik heb er echt geen zin in. Niemand heeft me iets vertelt over het gesprek van deze ochtend. In de trainingszaal staat Clint al enkele dingen klaar te zetten. "Wat is er eigenlijk nog allemaal gezegd geweest deze ochtend?" vraag ik aan hem. "Niet veel. We zijn vooral terug op onderzoek gegaan. Maar zonder resultaat. Het zal nog niet voor nu zijn." antwoordt hij. Ik knik met een lach. "Kom, we gaan beginnen. Warm maar op met vijf minuten lopen." "Moet dat? Ik heb geen zin om te lopen." "Doe maar. Eens je bezig bent, gaat de zin wel komen." zegt Clint. Ik ga op de loopband staan en begin.

Na de opwarming ga ik stretchend bij Clint staan. Wanda is er ook bij kunnen staan. "Vandaag proberen we een beetje de conditie verbeteren. Door een beetje krachttraining en cardio te doen." zegt Clint en kijkt op het schema. "We beginnen rustig met honderd keer touwspringen." Ik kijk met grote ogen aan. "Honderd? Zoveel." Ik zucht en begin eraan. Met vijftig is het al meer als genoeg. De laatste twintig waren echt moeilijk. Ik voelde het in mijn benen. Deze oefening ben ik echt niet gewoon. "Oké, goed gedaan, Lewis. Eén minuutje rust. Dan gaan we over naar fietsen. Gewoon losfietsen. Een kwartiertje op een rustig tempo." zegt Clint. "Wie maakt dat schema eigenlijk? En waarom moet ik in topvorm zijn voor mijn krachten te beheersen?" vraag ik. "Gewoon. Hoe fitter je bent, hoe beter je je krachten onder controle kan houden." Met veel moeite lukt het me om het kwartier vol te fietsen. Ik ben echt moe en we zijn pas bezig. Het gesprek met de leerkracht blijft ook door mijn hoofd spoken. "En nu naar de Pulldown machine. Je mag er twintig doen. Daarna gaan we een kleine cooldown doen. Om vervolgens over te gaan naar jouw krachten." Ik knik. Ik begin eraan. De eerste vijf gaat het moeizaam. Het staat op een hoog gewicht. De zesde lukt me niet meer. Clint zet het op een gewicht lager en dat gaat weer beter.

Al heel de tijd krijg ik mijn krachten niet onder controle. Ik denk aan iets, maar iets anders komt tevoorschijn. Ik snap het niet hoe het komt. En bij elke keer dat het gebeurt, word ik bozer en bozer. Het wilt me vandaag niet lukken. Maar dat is wel belangrijk. Ik moet altijd kunnen vertrouwen dat het goed gaat als ik ze wil gebruiken. "Rustig, Lewis. Het gaat je wel lukken." Ik probeer nog een keer.