Avengers - The Mutant Thief

Deel 25: Sabotages

Een luid geluid weerklinkt door de gebouwen. "Het brandalarm gaat. Wat is dat nu weer?" is Clint verbaasd. "Gisteren viel de WI-FI weg, vandaag het brandalarm." Iedereen loopt het gebouw uit. Ze verzamelen zich allemaal in een groep in het binnenplein. "Er gebeurt hier meer en meer dingen die niet mogen gebeuren. Heb ik het gevoel." merkt Bruce op. Enkele knikken om dat te bevestigen. We hebben het wel allemaal door dat er vreemde zaken aan de hand zijn. "Ja, echt. Dat gevoel heb ik ook. Ik weet niet vanwaar alles komt, maar het is geregeld dat er hier iets fout loopt. Er is ook vaak het licht in de trainingszaal of in de kamers dat uitvalt. Of de elektriciteit dat uitvalt." somt Sam op. "Ook soms tijdens het koken. Dat je bezig bent en dat de stopt met koken. De koelkast die uitvalt." reageert Natasha. "Ik weet niet hoe het komt, maar het zijn wel lastige dingen om bezig te houden." gaat Tony verder. "Het is zo vreemd dat het kleine dingen zijn die toch wel voor grote gevolgen kunnen zorgen. En dat telkens de zekering uit is. Dus het is wel echt iemand die het doet om te pesten." reageert Steve. "Toeval gaat dit niet zijn. Er zijn geen problemen in het gebouw. Friday ziet ook niets abnormaal. Ze ziet enkel dat het uitgezet of aangezet wordt." zegt Tony. Ze kijken allemaal bedenkelijk naar elkaar.

Alix en ik zijn weer in mijn kamer. We zijn ons verleden aan het vertellen aan elkaar. Dat van haar is positiever en van mij negatiever. We vertellen elk om de beurt een verhaal dat wel willen. Ik voel wel dat zij haar woorden wikt en weegt voor ze het vertelt. "Je mag ook andere verhalen vertellen. Ze horen ook tot jouw verleden?" zeg ik. "Die verhalen gaan je kwetsen. Daarom vertel ik ze liever niet. Ik weet dat je niet zo een fantastische jaren heb gehad. zonder familie. Dat wil ik gewoon zorgen dat je niet meer gekwetst worden. Ik ben je grote zus. Ik heb mijn taken om voor jou te zorgen en er voor je te zijn. Niet om te kwetsen." "Ik wil wel weten hoe het is om een familie te hebben. Dat zijn verhalen die je gemaakt hebben tot wat je nu bent." reageer ik. "Ik zal je één verhaal vertellen." zegt Alix. "Wanneer ik een jaar of twaalf was, waren wij naar een bos gegaan in de buurt. Daar was er een klimparcour in de bomen. Mijn adoptiebroer was iets van een negen jaar. Hij deed alles zonder moeite. Maar ik had wel moeite met de hoogte. Door hem en mijn adoptiemoeder heb ik toch nog veel verschillende parcours kunnen doen. De allerhoogste heb ik wel niet gedaan. Die durfde ik echt niet. Ik ben wel blij dat we het gedaan hebben. De activiteit heeft ons dichter bij elkaar gebracht. We moesten op elkaar vertrouwen en elkaar aanmoedigen als het niet ging. Daarna zijn we nog gaan karten in de buurt. We deden racen tegen elkaar. Soms spande ik samen met mijn adoptiebroer om zijn ouders te saboteren. We hebben daar goed kunnen lachen. Geen een van ons kon het goed. Ik speel liever 'Mario Kart'. Daar ben ik tenminste goed in." Ik zie dat ze daar echt een leuke dag gehad heeft. Ik zou dat ook wel willen. Een dag onder familie. Zonder zorgen. "Dat klinkt leuk." Ik meen het, maar er zit een verdrietige ondertoon in mijn woorden. "Ik beloof je. Als hier alles voorbij is, dan vraag ik aan mijn adoptieouders om dat nog eens te gaan doen en ik nodig je uit om mee te komen. Wij gaan samen nieuwe herinneringen maken die je nooit zal vergeten. Zie het als een nieuw begin." Ik knik. "Dat is een goed idee."

Enkele lopen met zaklampen naar de zekeringskast. Het licht is weer uitgevallen. Friday zei dat de zekering uit staat. Daar zullen ze vast iets vinden. Ook een manier vinden om te zorgen dat er niemand meer kan aan prutsen die er niet hoort te zijn. Enkele zijn die zaken beu. Ik ben mee. Alix moest nog ergens naartoe. Steve en Tony zijn ook van de partij. Daarnaast enkel Clint nog mee. Steve schijnt met zijn zaklamp in de buurt van de kast, maar het is nog niet te zien. Steve ziet wel beweging. "Kijk, daar is iemand." merkt hij op. "Er is iemand die dat gewoon doet. Dat is vreemd. Ga erachter! Misschien kunnen we hem pakken en kan hij vertellen waarom hij het doet." fluistert Tony. "Ja, goed idee!" Voorzichtig sluipen ze er naartoe. Tony botst tegen een emmer. Het geluid doet de saboteur opschrikken. Iedereen loopt achter de saboteur aan. Maar de saboteur merkt het en hij loopt ook snel weg. Iedereen probeert zo snel mogelijk weg te lopen naar de saboteur, maar het lukt niet echt. Hij is redelijk snel. Ik probeer nog snel een andere route te nemen om te zorgen dat ze kunnen blokken, maar op de plek waar dat hij samenkomt met de andere is een t-splitsing en kan de saboteur ontsnappen. Niemand kan zien hoe die persoon is, want hij had een cap op en droeg veel te grote kledij. Ik baal en ben een beetje boos. We waren er zo dicht bij.

Iedereen gaat uitgeput naar de woonkamer en daar laten een paar zich in de zetel of op een stoel vallen. Ik denk dat de saboteur de baas is van de planeet is. "Hoe groot is de kans dat hier nu van alles de hele tijd misloopt, terwijl dat ik hier ben. En dat de baas van de planeet weg is van zijn planeet." "Ja, daar zeg je zoiets, maar het is ook precies vreemd omdat te insinueren." reageert Tony. "Waar is hij dan zelfs naar toe? Hij was precies gewoon verdwenen. Uit het niets is hij weg." vraagt Steve zich af. "Met de kracht van zo'n meteoriet?" stelt Sam voor. "Daar zegt Sam zoiets." gaat Tony op hem in. Clint komt later de ruimte binnen. Hij is nog eerst een ronde gaan doen in het gebouw om zeker te zijn dat de saboteur niet ontsnapt is. Of dat hij nog rond hangt, maar hij heeft niets gevonden. "De saboteur is weg. Precies van de aardbodem verdwenen." "Zie Clint zegt het ook. Verdwenen van de Aardbodem. Dat is gewoon de baas van de Soetopolanen. Maar wie is dat?" Ik heb al meteen een paar scenario's in mijn hoofd. En een heel verhaal. "Zijn er toevallig geen nieuwe mensen komen werken onlangs? Of zou die hier al langer kunnen zijn?" vraag ik. "Daar kunnen we wel eens naar kunnen kijken." antwoordt Steve. "Maar de kans is heel klein dat hij er tussen zal zitten. Er werken hier zoveel mensen. We nemen hier bijna elke dag iemand nieuw aan en gaat er ook zeker één weg. Dus wie weet kan die al weg zijn." "We kunnen het proberen." ga ik op hem in. "Dat is waar." "We zullen het morgen onderzoeken." reageert Tony. "Oké, morgen gaan we het onderzoeken." Ik kan al niet wachten tot morgen. Ik neem mijn telefoon erbij.

"Hoe was het met Alix?" vraagt Tony. "Het was wel leuk. We hebben herinneringen gedeeld. Een beetje over vroeger gepraat." antwoord ik. "Dat is leuk. Zo leren jullie elkaar goed kennen." "Was het niet te moeilijk? Ik kan best begrijpen, dat het niet gemakkelijk is om te horen dat zij opgegroeid is in een familie en jij niet?" vraagt Clint bezorgd. Tony en Clint kijken mij aan. Ik blijf naar mijn telefoon staren, maar ik doe er niets op. "Ze heeft alles heel voorzichtig vertelt. Bij een verhaal heeft ze het anders vertelt, dat was moeilijk. Ja, maar zo is het leven. Niet iedereen heeft een rooskleurige jeugd. Ze heeft me wel beloofd dat we samen dingen gaan doen als alles voorbij is." "Dat is wel lief van haar. Jullie moeten echt samen blijven. Als broer en zus."