Avengers - The Mutant Thief

Deel 30: Een Nieuw Begin

Ik lig op een bed in de ziekenafdeling. Ik ben wakker, maar niet voor lang meer. Dat verdovingsmiddel zit nog altijd in mijn lichaam. Ik ben moe. Mijn ogen vallen dicht. Alles gebeurt in een roes. Tony en de dokter verzorgen mijn wonden. Dat heb ik horen zeggen. Maar ik merk er niet veel van. "Lewis? Ben je er nog?" vraagt Tony. Ik open mijn ogen. "Ik weet dat je moe bent, maar nu moet je nog heel eventjes wakker blijven." Ik knik. "Voel je iets wat we doen?" Ik schud mijn hoofd. Ik ben echt te moe om te praten. "Niet te veel pijn?" polst de dokter. Ik schud mijn hoofd. Ik ben net genoeg verdoofd geweest om niets van van alles te voelen. Tony is bezig met de schaafwonden en de schrammen te ontsmetten, terwijl de dokter enkele wondjes naait. Ik voel dat hij bij mijn arm bezig, maar verder niets. Ik lig bijna in slaap. "Lewis, nog niet slapen. Als wij klaar zijn, mag je slapen." zegt de dokter. Ik knik. "Ik ben klaar met je pols." plakt de dokter een pleister op mijn wond. "Die pleister is gewoon om het te beschermen bij het slapen straks."

"Lewis!" komt Alix bezorgd de kamer binnen. Ik draai mijn hoofd haar richting uit. Mijn ogen hou ik nog eventjes dicht. "Alles goed?" Ik knik. "We zullen je straks alles vertellen. Momenteel is Lewis moe door de verdoving. Als wij hier klaar zijn, laten we hem slapen." vertelt Tony. Alix knik. Ik open mijn ogen. "Gaat het wel?" Ik knik. Ze wrijft door mijn halflange blonde haren. Ik lach kleintjes naar haar. "Ik ga eventjes jouw hoofdwonde naaien. Blijf eventjes recht naar boven kijken. Het is niet zo groot, dus het zal snel gedaan zijn." Ik kijk naar boven. De dokter naait snel mijn hoofdwonde toe. "Nog enkel het bloed wegdoen en dan mag je gaan slapen." zegt Tony en pakt een washandje. Voorzichtig kuist Tony het bloed weg. "Dat is gedaan." legt Tony het washandje weg. "Dank je." mompel ik. Alix heeft het gehoord en verstaan. Tony niet. "We doen alles om voor jou te zorgen." reageert Alix. "Dat is waar, Lewis." gaat Tony verder.

"Blijf je hier of moeten we je naar de woonkamer brengen?" vraagt Tony. "Woonkamer." mompel ik. "Wat?" Noch Alix, noch Tony verstond er iets van. Ik zucht. Praten vergt veel energie en dat heb ik niet. Ik wil gewoon slapen. "Woonkamer." probeer ik iets luider te zeggen. Ik schrik ervan als het lukt. Ik heb echt het gevoel dat het op dezelfde manier is gezegd geweest als daarnet. "Oké, kom dan." Met hulp van Tony en Alix zet ik me recht. "Gaat het lukken om naar daar te stappen?" vraagt Tony. Ik knik. Tony en Alix ondersteunen me elk en ik strompel met hen mee naar de woonkamer. Daar zetten ze me in de zetel. Ik denk dat ik nog geen twee minuten in de zetel lig of ik val in slaap. Tony legt een deken over mij. "Lig je goed?" vraagt Tony. "Ik denk dat hij al slaapt." reageert Alix. Hij lacht bij dat te zien. "Hij zal goed moe geweest zijn. Door het middel." "Ja, dat zal morgen wel over zijn." "Ik zal je alles uitleggen van wat er gebeurd is." gaan Tony en Alix weg.

Ik word wakker. Het is nog vrij donker. Ik ga rechtop zitten. Ik kijk op de klok. Daar staat dat het zeven uur is. De verdoving is het uitgewerkt. Ik geeuw nog en strek me uit. Voorzichtig sta ik op. Nog niemand is wakker. Het is nog stil in het gebouw. Ik ga naar mijn kamer en verkleed me. Dan ga ik terug naar de woonkamer. Ik dek de tafel. Vervolgens zet ik allerlei dingen om te eten klaar. Ik besluit nog om naar de bakker te gaan achter koffiekoeken en pistolets. Het voelt vreemd om op straat te lopen zonder achterom kijken. Of op mijn hoede te zijn voor de politie. Ik ga binnen in de bakkerij. De geur van vers gebakken broden en taarten komt me tegemoet. Hier word ik gelukkig van. Het tijdperk van het stelen is voorgoed voorbij. "Goedemorgen. Wat kan ik voor u doen?" vraagt de bediende. "Ik zou graag tien pistoles willen en vijf chocoladebroodjes en vijf croissants. Alsjeblieft." De bediende pakt alles. "Nog iets nodig?" "Nee, ik heb alles." antwoord ik. We gaan naar de kassa's. "Dat is negen dollar en vijftig cent." Ik geef een briefje van tien dollar. Vijftig cent krijg ik terug samen met een zak met de bestelling. "Bedankt." verlaat ik de bakkerij. Ik loop terug naar het gebouw.

Ik kom terug in het gebouw. Ik zie Clint en Steve al zitten. "Hey, heb jij dat gedaan?" vraagt Clint. "Ja, om jullie te bedanken." "Dat hoeft niet. We hebben dat echt gedaan omdat we jou wouden helpen." reageert Steve. "Wat heb je daar in die zak?" polst Clint. Ik ben naar de bakker geweest." Ik haal de zakken uit de grote zak. "Het zijn gewoon pistoles, chocolade broodjes en croissants." Tony komt binnen. "Wat ruik ik hier?" vraagt hij en snuift extra hard. Hij ziet dat ik hem de zak toon. Iedereen schuift aan tafel. Misschien zit nog niet iedereen aan tafel, maar onder ons vieren beginnen we al. De andere kunnen er nog bij schuiven en dat gebeurt ook geleidelijk aan. "Was je al vroeg wakker dat je al dit gedaan heeft?" vraagt Tony. "Ik was rond zeven uur wakker. Zo veel werk was dat niet." "Je bent heel hard bedankt!" zegt James.

"Lewis, we moeten over iets praten." komt Tony tot bij mij. Ik kijk hem aan. Ik ben bang wat hij gaat zeggen. "Wat is er?" pols ik. "We zijn aan het denken geweest. Het is niet dat je hier niet welkom bent. Maar we vinden het niet echt een omgeving om een tiener op te voeden. We hebben eens met de adoptieouders van Alix erover gehad. En zij zijn bereid om ook jou te adopteren." vertelt Tony. Ik weet niet wat ik moet denken. Ze overvallen me met dit nieuws. "Je moet weten dat we je hier niet weg willen. We hebben je hier graag in de buurt. Maar Alix woont dichterbij school, haar ouders kunnen beter voor jou zorgen dan wij. Maar wij blijven er altijd voor jou. Om je krachten te trainen. Of om gewoon eens te ontspannen." Ik knik. "Of om raad te vragen?" vraag ik. "Dat mag altijd. Je bent hier altijd welkom. Zolang je maar je best doen op school en in andere zaken." zegt Tony. "Zeker." Uit het niets geef ik hem een knuffel. "Bedankt voor alles."

Hier sta ik dan met twee zakken. Voor het huis van Alix. De adoptiemoeder komt naar buiten. "Lewis, ik ben blij dat je bij ons komt wonen." Alix komt mee naar buiten. "Als verrassing gaan we morgen hetzelfde doen, als ik het verhaal dat ik verteld heb. Ik hoop dat je geen hoogtevrees heb." Ik schud mijn hoofd. We gaan binnen. Tony komt mee. De playboy heeft hij thuis gelaten. Hier is hij als bezorgde vader mee. "Wees gerust hij is hier in goede handen. We gaan goed voor hem zorgen." We gaan met ons vieren naar binnen. Daar zit de vader te werken. De zoon zit op zijn spelconsole te spelen. Ik sta overspannen bij. Ik weet niet goed hoe ik me moet gedragen. "Lewis, ik ga jouw kamer tonen." trekt Alix me mee naar boven. "Momenteel slaap je bij onze adoptiebroer. De tijd dat je kamer in orde is. We zijn eraan begonnen van het moment dat we beslist hebben dat je hier mag komen, maar het duurt iets langer dan gedacht. Je krijgt de hele zolder. Die moesten we nog helemaal veranderen." Ze toont me hoe de zolder er momenteel uit ziet. "Het ziet er al goed uit." lach ik naar haar. Ze lacht terug. "Het wordt nog beter. Ik ben echt blij dat je hier bij mij bent." Alix knuffelt haar broer. Ze is echt blij dat hij bij haar mag komen wonen. Nu gaan ze nooit meer gescheiden worden.