Avengers - The Mutant Thief

Deel 7: School

Ik zit in de klas waar ik moet zijn. Momenteel zit er nog niemand anders. Gelukkig. Mijn kap is nog altijd over mijn hoofd. Ik wil het niet uitdoen en ga het ook niet uitdoen. Steve heeft me veel te vroeg afgezet en hij wachtte echt tot ik in binnen was. Voor de zekerheid. Ik wil echt weglopen, maar het is misschien beter om het te proberen. De eerste personen komen binnen. Drie meisjes. Ze kijken mij aan, maar ik laat niets merken. Ik hou me zo afzijdig mogelijk. De meisjes zijn aan het praten. Af en toe kijken ze eens naar mij. Er komen meer en meer leerlingen in de klas. "Stilte!" komt de leerkracht de klas binnen. Hij begint les te geven. De leerkracht heeft totaal geen aandacht voor mij. Meneer Klyne laat zijn ogen over de klas heen gaan. "Wie ben jij?" vraagt hij plots. Ik kijk op en zie dat hij naar mij kijkt. "Ik ben Lewis." zeg ik. "En ben jij nieuw vanaf vandaag?" Ik knik. "Waarom heb je niets gezegd? Heb jij al je spullen al." "Ik heb mijn spullen al." "Doe, alsjeblieft, je kap af. Dat doen we niet in de gebouwen." beveelt hij. Ik zucht en voorzichtig haal ik mijn kap van mijn hoofd. Direct kijkt heel de klas naar mij. Ik zie vele verbaasde blikken of blikken van herkenning. De leerkracht weet niet wat te zeggen. "We gaan door met de les." zegt hij dan maar. Ik buig mijn hoofd naar beneden.

Het is pauze en ik loop naar buiten. Ik ben boos. Iedereen staart mij aan. Niet moeilijk, ik moet mijn kap uitdoen. Iedereen kijkt naar mij. Daar heb ik dus schrik van. Ik loop naar mijn locker. Er loopt een grote jongen tegen mij aan. "Oei, sorry. Ik had je niet gezien." Ik heb het echt veel te moeilijk. Ik hoor overal geroezemoes. Soms versta ik een paar woorden. Dan hoor ik mijn naam. Niet moeilijk. Iedereen kent die. "Awel, wie dat we hier hebben? Moet jij geen juwelier overvallen? Of is het volgende een bank?" De jongen die daarnet tegen mij is gelopen, staat nu achter mij. Ik negeer het. "Oei, durven we niets te zeggen." "Zwijg, als je niet weet waarover je praat." "Hoe jij hebt toch die juwelier overvallen? De politie heeft je op heterdaad betrapt." "Je kent het verhaal niet dus zwijg." Ik krijg nog een stevige duw zodat ik tegen mijn locker bots. Vervolgens vertrekken hij en zijn vrienden. Het is nog drie uur voor school gedaan is. Hopelijk gaat het snel voorbij. Ik wil naar huis. In de refter ga op een plek zitten waar nog niemand zit. Daar eet ik rustig en alleen mijn boterhammen op. Ik neem mijn gsm erbij. Ik kijk eerst nog eens naar de barsten in het glas. Dat is van de overval. Bij de vlucht heb ik hem laten vallen. Als ik hem aan zet, zie ik dat ik een bericht heb. Het is van Tony. Hij is weer eens bezorgd en benieuwd hoe het met me gaat. Ik stuur dat alles goed is. Ook al is dat niet waar. "Zeg, vuile dief, dit is wel onze plaats. Ga eens ergens anders zitten." De jongen van daarnet weer. Ik neem mijn spullen en ga weg. Op zoek naar een andere plaats. Ik heb geen zin in al die miserie.

Ik neem mijn spullen en loop weg. Ik kan het niet langer. Al die blikken of die verwijten. Iedereen kent mij hier. Iedereen kent het verhaal van de overval. Ik kan hier niet meer blijven. Een paar lachen met mij omdat ik weg ga. Als ik buiten loop, ga ik meteen weg. Naar waar weet ik niet. We zijn hier niet bepaald dicht bij de Avengers en ook niet waar ik vroeger was. In het park zet ik me op het eerste beste bankje neer. Mijn rugzak ligt voor mij op de grond. School hoeft voor mij niet meer. Ik doe mijn kap over mijn hoofd en zet mijn muziek op. Zo hoef ik niet naar iedereen te luisteren die over mij praat als ze langslopen. Mijn benen trek ik op en zo blijf ik een tijdje zitten.

Tony vindt me. Ik zit hier dan ook helemaal alleen in het park op een bankje. "Lewis." zegt hij. Ik reageer niet, omdat ik nog altijd mijn oortjes in heb. Voorzichtig voel ik een hand dat op mijn schouder wordt gelegd. Daarvan schrik ik op. En kijk naar de kant waar de hand ligt. "Meneer Stark." zeg ik en doe mijn oortjes uit. "Moet jij niet op school zitten? Je weet toch dat de politie jou nu mag oppakken?" Daarvoor is hij dus. Om me terug naar school te sturen. "Dat ze dat maar doen. Liever bij de politie, dan op school." "Toon dat je moeite wilt doen. Dan laten ze je losser. Je mag van geluk spreken dat ze je niet meteen hebben opgepakt. Ze zagen je hier zitten en belde me op. Ik heb hen kunnen overhalen om even te wachten. Dat ik eerst wou proberen om met je te praten." Even stopt hij met praten. Ik heb nog geen reactie gegeven. "Lewis, we proberen je te helpen. Maar dan moet jij wel doorzetten. En ik weet dat het soms niet gemakkelijk gaat zijn. Maar ik weet zeker dat je dat kan. In begin is het niet gemakkelijk. Het gaat beteren. Dat beloof ik." Ik zucht. "Dat weet ik, maar ik kon het niet meer aan. Al die blikken. Sommige mensen kon ik zo horen praten over mij. Het gaat gewoon niet op school." "Het lukt je wel. Probeer het gewoon. Binnenkort gaat ook alles goed komen en dan zullen ze inzien dat je goed bent. En dan zien ze jou zoals wij jou zien. Je bent niet alleen. Vergeet dat niet." Hij neemt mijn rugzak op en staat recht. "Gaan we het nog een kans geven toch nog eens naar school gaan?" Ik knik en sta onzeker op. Tony legt zijn arm over mijn schouders. Zo lopen we naar zijn auto. "School is hier toch niet ver vandaan? Waarom gaan we dan niet te voet?" "Je denkt toch niet dat ik, Tony Stark, ga wandelen. De auto is gemakkelijker." Ik moet lachen om zijn opmerking.

"Moet ik even mee komen?" "Neen, zet me gewoon maar af." "Waarom? Ik kan toch meekomen even. Dan gaan ze niet naar jou kijken." "Je doet maar." Ik stap uit en pak mijn rugzak uit de koffer. Omdat het pauze is, staan veel jongeren buiten. Natuurlijk kijken ze allemaal onze richting uit. Stark is ook met gierende banden het school terrein opgereden. "Moest je weer eens opvallen." rol ik met mijn ogen. "Je moet me toch kennen?" We lopen samen naar binnen. Recht naar het onthaal. Er moet misschien iets gezegd worden over dat ik ben weggelopen. Tony had gelijk. Iedereen kijkt naar hem en niet naar mij. We komen aan bij het onthaal. Er is niemand. Ik wacht geduldig af, maar Tony drukt ongeduldig op de bel. Ik laat hem stoppen. "Straks vinden ze me nog meer een raar geval." zegt ik. "Ze gaan sowieso over iets anders hebben dan daarnet." merkt Tony op. "Ga je eigenlijk geen problemen met de politie?" "Neen, ik heb je terug naar school gebracht. Dus je voldoet aan je voorwaarden." Een medewerkster komt tot bij ons. "Wat kan ik doen?" "Daarnet is Lewis weggelopen, maar hier is hij weer. En het zal niet meer gebeuren. Dat weet ik zeker." vertelt Tony. "Dan is het goed. Ga maar naar je klas." Ik loop weg en Tony gaat met me mee. "Nu is het goed hoor." zeg ik. "Zeker?" Ik knik. "Tot straks." vertrekt Tony naar buiten. Ik wandel verder naar mijn klas. Nog één uur en ik ben ervan af. Ik heb eigenlijk niet zoveel gemist. Maar één les. Ik zet me weer vanachter in de hoek. Aan de kant van de deur. Zo ben ik hier snel weg straks.