kayıp Ruhlar 2

"Oğlumuz"

" cemre hanım hamilesiniz...
Cemre hanım bebeğinizin babasına haber vermemizi istermisiniz...
Cemre hanım bebeğinizin babası yok sanırım.
Cemre hanım onu istediğinizden eminmisiniz?"

Kulaklarımla bu sözler cınlıyodu Şimdi. "cemre hanım onu istediğinizden emin misiniz?" emindim.

Ben hiç bir zaman ondan vazgeçmemiş, vazgeçme düşüncesini aklıma getirmemiştim. Çünkü o benim meleğimdi. Günahsız meleğim . Benim şansımdı tek umudum. Beni olanlara inandıran aklımı yememi engelleyen bir mucizeydi.

Ama şimdi yoktu...

Bir an olsun bana son bakışları gözlerim önünden gitmezken sıkıca kapattım gözlerimi. Tane tane göz yaşları akıyodu. Ama bir an olsun sesim cıkmıyodu.

Ben oğlumu istiyordum.

Şimdi dragenin odasında beni bıraktığı yatakta cenin pozisyonu almış sessizce ağlarken aklımdan asla gitmiyodu zemherimin sesi.

Drage odayı terk ettiğinden beri geri dönmemeişti. Alex ve diğerleri beni dinlenmem için yanlız bırakmışlardı. Ve ben onlara daha sarılamamıştım bile. Onca zaman tek hedefim buraya gelmenin yollarını bulmakken şimdi burdaydım ama ne onlara bişey sorabiliyor nede hasret giderebiliyodum.

Derin ve titrek bir nefes alarak bıraktım. Vücudum deli gibi titriyodu. Odanın kapısı sessizce açıldı o sırada. Ama sırtım kapıya dönük olduğundan gelen kişiyi göremedim.

Gelen kişi sessiz adımlar yatağa arkama uzandı ve kolunu belime sararak beni kendine çekti. Dragenin özlediğim kokusu genzime dolarken bir kez daha sessizce aktı gözyaşlarım.

-uyanık olduğunu biliyorum. Dedi yorgun bir sesle.
Derin bir nefes alarak arkama yani ona doğru döndüm. Ağlamıştı. Her halinden belliydi. Gözleri kıpkırmızıydı ve şişmişti. Onu o halde görmek içime otudu.
-o, bana onu anlatırmısın? Derken sesi titremiş ve gözleri yaşarmıştı.
Derin bir nefes aldım ve burukca gülümseyerek anlatmaya başladım.
-burdan gittiğimde kendimi bir hastanede buldum. Meher bir ağacın dibinde baygın bulmuşlar beni. Doktorlar kan tahlili yapmış durumumu anlamak için. Bir haftalık uykudan sonra uyandım. Hamilesin dediler 2 aylık. Büyük iğtimal bu yüzden bayıldın dediler. Çok şey yaşadım ama bir şekilde oğlum bu dünyaya geldi. 10 mart oğlum henüz bahar ayına girmemiz gerekirken henüz kışın son zamanlarında olmamıza rahmen yılın en soğuk ve ne karlı gecesi doğdu. - 10° lik bir hava'da. O yüzden onu ilk kuçağıma aldığım an ve bana daha açamadığı o gözleriyle ilk gülümsediği an zemheri dedim. Adı gibi kara kışın en soğuk gecesi doğan ama tek bir gülümsemesiyle içimi ısıtan zemheri'm...
-zemheri... Dedi ismi özümsemeye çalışarak. Sonra,
-çok güzel bir isim. Dedi burukça.
-öyle.ve biliyomusun sana çok benziyor. Gözleri saçları bakışları... Senin minik bir kopyan gibi.
Gülümsedi, gülümsedim.
-ama ben onun her ilkini kaçırdım.
-bu kimsenin suçu değildi drage. Kendini suçlama. Dahası o bir mucize. Ve olabileceğini ikimizde bilmiyoduk.
-ama sizi bulmak için daha çok cabalayabilirdim. Derken gözlerinden yaşlar akmaya başlamıştı bile. Ve ben drageyi ilk kez bu halde görüyordum.

Bende sessizce göz yaşlarımı akıtırken iyice drageye sokuldum.
-sana yemin ederim cemre oğlumuzu bulucam. Ve kimsenin bir daha ne seni ne onu ne de sevdiğim herhangi birine zarar vermesine izin vermiyeceğim. Dedi.

Elleri nazikce saçlarımı okşarken başımın üzerine şevkatli bir öpücük bıraktı.
-uyu meleğim. Sana söz veririm bundan sonra seni asla bırkmıyaçağım. Senide oğlumuzu da...

Gözlerim usulca kapanırken uzun zaman sonra bir huzur vardı kalbimin üzerinde. Gözyaşlarım dinerken ve yüreğim sakinleşirken aklımda dragenin sesi yankılanıyordu.
"oğlumuz..."