*PSYCHIATRIC HOSPITAL* -ფსიქიატრიული

თავი 16 (არ მინდა სიკვდილი )

იცით რა არის ყველაზე მძაფრი ემოცია?

პასუხი მარტივია .

ტკივილი .
მართლაც ტკივილი ყველაზე მძაფრი ემოციაა..იმდენად მძაფრი რომ შეუძლია ყველაფერი გაგაკეთებინოს .ისიც კი რასაც ვერასდროს დაუშვებდი . ისე გაიძულებს გადაუარო საკუთარ თავს , საკუთარ პრინციპებს , ვერც მიხვდები . და თან ისე გაგთიშავს , შეიძლება სრულიად უმოქმედოდაც დაგტოვოს , მხოლოდ სუნთქვის ფუნქცია შეგინარჩუნოს და არც არაფერი გინდოდეს მეტი .
ესეც კი გეზედმეტებოდეს , იმდენად დიდია ზოგჯერ ერთი ადამიანისთვის ასატანად .

მარიას სუნთქვასაც კი უკრავდა ეს გარემო და ისეთ ხასიათზე აყენებდა , უნდოდა გაუჩერებლად ეტირა .

ყველაზე სევდიანი ადგილი მისთვის სწორედ საავადმყოფო იყო .
სასაფლაოც კი ვერ შეედრებოდა აქაურობის აურას .სასაფლაოსთან უკვე მკვდარ ასამაინებს ტირიან .
წასულებს უყვებიან საკუთარ ტკივილებს .
წასულებს იხსენებენ საკუთარი მონატრებით .
გამოტირებულ ადამაინებთან მიდიან და , იმედ დაკარგულები , აღარაფერს ელოდებიან.
საავადმყოფოში კი ზუსტად ის იმედები კვდება პირველად და
მხოლოდ შემდეგ -ადამიანები .

ზუსტად ამიტომ ეზიზღებოდა მარიას საავადმყოფო ეზიზღებოდა ეს წამლების აუტანელი სუნი ... თეთრი გარემო და ფიქრები რომლებიც მუდამ ამ ადგილას იყრიდნენ თავს და მარიას ერთდროულად თითქოს პირი შეეკრათ ისე ესხმიდნენ თავს აიძულებდნენ ყველაფერზე პირიქით ეფიქრა.

ნეტავ მარია რომ მოკვდებოდა ვინმე დაიტირებდა მას ? ვინმე მივიდოდა მასთან სასაუბროდ ? ვინმეს ეწყინებოდა მისი სიკვდილი...? იფიქრებდა განა ვინმე იმას რატომ მოიკლა თავი.....
ისიც ერთერთი მათგანი იქნებიდა ვინც უბრალოდ სამყარომ იმსხვერპლა.

ტკიოდა ... ძალიან ტკიოდა ....
ზუსტად ეს ტკივილი უბინდავდა გონებას და აიძულებდა ისე მოქცევას როგორც მაშინ როცა ვენები გადაიჭრა იგივე ხდებოდა ეხლაც.