Mirror: palący wybór. Tom 3|| Amerykańska mafia {Rodzina Cardin}

rozdział 13 - a place for us

Rosemary

Kark niemiłosiernie dawał mi się we znaki, gdy kolejną godzinę spędzałam pochylona nad podręcznikami i notatkami. Odchyliłam się na fotelu, przymykając oczy i masując palcami skronie. Miejsce przy niskim stoliku było najlepszym miejscem w kawiarni, zwłaszcza, że znajdowało się przy dużym oknie i dawało mnóstwo światła. Przede mną piętrzyły się notatki, które skrupulatnie robiłam zaraz po wyjściu z uczelni, czasem przerywając i wpatrując się w przechodniów za oknem. O dziwo skupienie w gwarze przychodziło mi z większą łatwością niż w domu, w ciszy.

– Ciasta? – Usłyszałam za sobą głęboko głos.

Spojrzałam w górę na stojącego nade mną Douglasa. W ręce trzymał talerzyk z makowym tortem, na którego widok oblizałam usta.

– Miałeś być u Gabriela – zauważyłam zdziwiona, biorąc od niego deser. Wyglądał bardzo smacznie.

– Byłem, ale wróciłem do domu dość szybko. Nie było cię, więc postanowiłem dołączyć.

Przysiadł obok i momentalnie przysunął mój fotel do siebie, przez co zwrócił na nas uwagę innych studentów.

– Wszyscy się patrzą – syknęłam skrępowana i poprawiłam się na miejscu.

– Tak? – Douglas uśmiechnął się bezczelnie. – Patrzeć im nie zabronię. Dasz mi korepetycje?

– Co? Z czego? – Nie nadążałam za nim.

– Z czego chcesz – wymruczał i przycisnął usta do moich ust. Rozluźniłam się i w momencie oddałam pocałunek. Całował mnie powoli i delikatnie, zaledwie kilka sekund, ale to wystarczyło, żebym straciła wątek. Co ja właściwie robiłam w tej kawiarni?

– Wyglądasz na skołowaną, kochanie – zauważył rozbawiony, odgarniając mi włosy za ucho. – A to tylko ja, twój chłopak.

– Uczyłam się, bardzo dobrze mi szło, a ty przychodzisz i robisz... takie rzeczy. Przestań. – Odłożyłam notes, by zająć się ciastem.

– Nie chcesz pouczyć się w domu? – Douglas odgarnął mi włosy za ucho, po czym zaczął się rozglądać. Zorientowałam się, że szuka mojej ochrony. Siedzieli przy stoliku obok.

– Nie chciałam być sama, bałam się, że dopadnie mnie rozmyślanie o tym wszystkim. Nikt do mnie nie podchodzi, niby mnie widzą, ale ignorują. To męczące.

– A Leonie? – dopytał, opierając łokcie na kolanach.

Pokręciłam głową i uniosłam widelczyk do ust. Momentalnie ogarnął mnie żal i rozczarowanie. Z niewiadomych mi przyczyn Leonie przestała ze mną rozmawiać.

– Czyli studiujesz bez znajomych. Może zgodzisz się na indywidualne zajęcia?

Spiorunowałam go wzrokiem za ten głupi pomysł.

– Nie. Będzie normalnie. Chyba, że to ty masz problem z całym układem i chcesz się wyco...

– Jedz ten tort, bo gadasz bezsensu. – Wywrócił oczami i cmoknął mnie w usta. – Chcesz wyjść gdzieś wieczorem?

– Na randkę?

– Tak.

– Chętnie, ale zobacz, ile tego jest. Te egzaminy mnie zabiją.

Doug sięgnął po notatki i zaczął je segregować.

– W takim razie randka w domu. Ty się będziesz uczyć, a ja coś ugotuję.

Ukroiłam kawałek ciasta i wsunęłam mu do ust.

– Dobra – zgodziłam się i teraz to ja go pocałowałam.

Uśmiechnął się, ściskając dłonią moje kolano.

– Ucz się szybciej – wymruczał.

Szturchnęłam go i odstawiłam pusty talerzyk na stolik. Wróciłam do podręcznika, z którego zamierzałam sporządzić notatki z jeszcze jednego działu, a potem moglibyśmy wrócić do domu. Towarzystwo Douglasa było przyjemne i nieinwazyjne. Czytał informacje z podręcznika i dyktował mi to, co najważniejsze. Tak spędziliśmy kolejną godzinę.

Dojechaliśmy do domu popołudniu. Douglas momentalnie zniknął w kuchni i zaczął gotować. Nie miałam pojęcia, co będziemy jedli na kolację i chcąc zachować tę atmosferę tajemnicy, nie zapytałam. Zamknęłam się w swoim biurze i z ulgą usiadłam na wygodnym krześle, zaczytując się w notatkach.

– Gotowe – powiedział, stając w progu.

Zdezorientowana uniosłam głowę i spojrzałam na Douglasa.

– Ile cie nie było? – zdziwiłam się.

– Godzinę. Przerwałem ci ciekawy rozdział? – Oparł się ramieniem o framugę drzwi i zeskanował mnie bezczelnym spojrzeniem. Od razu wywróciłam na niego oczami.

– Tak, układ krwionośny wciąga mnie namiętnie – mruknęłam.

Odłożyłam podręcznik na biurko i podeszłam do Douglasa, zbierając włosy w wysoki kucyk. Doug nie przestawał się uśmiechać. Ta sytuacja wydawała się nierealna i nadal wprawiała mnie w dyskomfort. Jak mogłam wiedzieć, czy na pewno mogę robić rzeczy, na które mam ochotę, skoro dalej tkwiliśmy w układzie przed mediami. Chciałam go dotknąć, pocałować, złapać za rękę, ale za każdym razem stawiałam sobie pytanie: mogę?

– Dlaczego tak patrzysz? – Wsunął palce w moje włosy i marszcząc brwi, zlustrował wzrokiem moją twarz.

– Zastanawiam się, czy sobie tego wszystkiego nie wymyśliłam. Bardzo łatwo przychodzi mi życie w iluzji.

Zwilżyłam językiem dolną wargę, czując nagłą potrzebę pocałowania go. Objęłam Douglasa za szyję, musząc przy tym stanąć na palcach.

– Nie masz aż tak dużej wyobraźni, Rosie. – Musnął moje usta. – Mam dla ciebie propozycję, którą w zasadzie podsunął mi Gabriel.

– Jaką?

– Powiem ci, jak zjemy. – Nagle podniósł mnie i zaniósł do stołu, a ja nawet nie zdążyłam zaprotestować.

Usiedliśmy do zastawionego stołu i choć pięknie pachniało, zżerała mnie ciekawość, co zamierza powiedzieć mi Douglasa. Jeżeli zamieszany był w to Gabriel, propozycja musiała być nie byle jaka.

– Najpierw zjedz. – Spojrzał na mnie znacząco.

– Ale mi dzisiaj rozkazujesz. – Pokręciłam głową i niechętnie sięgnęłam po półmisek z gnocchi. – Czemu nie możesz mi powiedzieć teraz? Zadławię się?

– Nie, będziesz podekscytowana i przestaniesz jeść.

Westchnęłam ciężko, poddając się. Ta dyskusja nie miała sensu, a on miał rację. Zjadłam kolację i w końcu Douglas zaczął mówić.

– Wyjedziemy do Francji na kilka dni. Niedługo będziesz miała ferie. Ci z PR wymyślą dla nas nagłówki, artykuły, jak to spędzamy super czas w Europie i zatuszują tamtą sprawę. Generalnie we Francji będziemy raczej sami i odpoczniesz.

Zamrugałam zaskoczona i przekrzywiłam głowę w bok. No tego nie brałam pod uwagę.

– Dlaczego do Francji?

– Bo we Francji nasza rodzina ma winnice. Stamtąd pochodzimy.

– No tak, jesteście Francuzami – mruknęłam, karcąc się w myślach, że kompletnie o tym nie pamiętałam. – A wyjedziemy jako para?

– Tak, Rose – odparł i sięgnął po kieliszek wina.

Podniosłam się i chwilę później usiadłam mu na kolanach, uśmiechając się szeroko. Objęłam go za szyję, dawno nie czując tak wielkiej radości.

– I będziemy tam sami?

– Sami – wymruczał, przejeżdżając dłonią po moich plecach. – Boisz się?

– Bardzo. – Musnęłam jego szczękę.

– Jak bardzo? – Uniósł lekko kącik ust.

– Pokażę ci...