İMKÂNSIZIN AŞKI

2.8~

Merhaba canlarım.👋

Uzun bir aradan sonra tekrardan ben geldim. 💚

Bu kadar geç bölüm attığım için kusura bakmayın lütfen😔 ama okul, sınavlar, ev derken bir türlü fırsat bulamadım bölüm yazmaya.

Bol bol yorum yapmayı ve o küçük, minicik yıldıza⭐ basmayı unutmayın olur mu?😁

Sizleri daha fazla bekletmek istemiyorum. Hadi bir an önce bölüme geçin.🤗

Keyifli okumalar.🌻

_____________________________

Anlattım her şeyi bitti. Belki de En baştan farklı bir şekilde başlıyor Bilmiyorum...

Bizimkilere olan biten, yarım tam, ne var ne yoksa her şeyi eksiksiz anlatmıştım. Onların o anki halleri gözlerimin önüne geldikçe, gözlerim doluyordu. Onlar benim
anlatmalarım ile erkeklerin; bu kadar sinirlenip, kızların; bu kadar ağlarken görünce benim aklımda tek bir soru dönüyordu.

Ben nasıl dayanmıştım?

İlk karşıma çıktığında kalp ameliyatı olmama bir hafta ya vardı ya yoktu. O bir hafta çevremde dolandıktan sonra bir süre karşıma çıkmamıştı. Ki zaten ben o süre içerisinde ameliyat olmuş evde yatıyordum. Sonra doktorun izni ile dışarıda çok kalmamak ve yanımda birisi olması şartı ile gezmeye başlaya bilirdim. Abim ve uzay zaten istesemde beni yalnız bırakmadıkları için pek sıkıntı olmamıştı. Her şey, Bir gün tek başıma eve gelmek istediğimde başlamıştı. Zaten gerisinide biliyorsunuz.

Şu anda üzerimi değiştirmiş ve gece'nin yatağında uzanmıştım. Zaten istesemde yalnız kalamayacağım için gece tarafından edilen teklifi memnuniyetle kabul etmiştim. Arkadan belime dolanan kollarla daldığım düşüncelerden irkilerek vedalaşmamı sağlamıştı. Saçlarıma bir öpücük kondurup:

"Korkuttum mu?" Diye sorduğunda, ellerimi belimin üzerindeki ellerine sarıp, "sadece dalmışım." Dedim. Şu anda yüzünü göremesem de bir şey soracağını anlamıştım

"Sor bakalım." Dediğim şeye gece'nin burnundan güldüğünü duymuştum.

"Bazen beni bu kadar iyi tanımış olmana, sinir olmuyorum desem yalan olur!" ben de aynen onun gibi burnumdan gülüp;

"E olsun o kadar da. E hadi sor bakalım sorunu!" Dediğim de, derin bir nefes aldığını gerilen vücudundan ve çıkan sesten hissetmiştim.

"Abinlere bugün olanları ne zaman anlatacaksın?" Ah! Birde o vardı değil mi? Eğer abimlere anlatmazsam ve ileride bir gün öğrenirlerse ne yapacaklarını ve ya nasıl davranacaklarını ben bile tahmin edemiyorum.

"Bilmiyorum." Dediğimde gece; "ama anlatmak zorunda olduğunu biliyorsun?" Demişti. Gözlerimi kapatıp derin bir nefes aldım. "Evet biliyorum." Bu konuyu daha fazla uzatmak istemediğim için konuyu dağıtacağına adım gibi emin olduğum soruyu sordum.

"Ee tolunay seni geçen nereye götürdü bakalım? Hiç baş başa konuşma fırsatımız olmadı, soramadım." Dememle sanki mayışmış bir gece yoktu karşımda. Aniden dizlerinin üzerine oturup hızlı ve heyecanlı bir şekilde anlatmaya başladı.

"Ay kumru!" Diye birden bağırdığında irkilmiştim.

"Ne oldu be!? Ne bağırıyorsun?" Sorumla anlatmaya başladı.