පොද වැස්ස නුවරඑලියට අතිශය සාමාන්‍යයි. වහිනවට වඩා පොද වැටෙනකොට මං කැමති. පොඩ්ඩ පොඩ්ඩ පොද එක එක වැටෙනකොට එක වැහි බිංඳුවක් ගානෙම වෙනස් විදියකට විඳින්න පුලුවන්. මට හිතෙන්නේ ආදරෙත් ඒ වගේ. පොඩ්ඩ පොඩ්ඩ දැනෙනකොට හැම බිංදුවක් ගානෙම වෙනස් විදියකට විඳින්න පුලුවන්. මට තේරෙන්නෙ නෑ මං මේ තරමට එයා ගැන හිතන්නේ ඇයි කියලා. මං ප්‍රතිපත්තියක් විදියට ඉගනගෙන ඉවර වෙනකල් කිසිම සම්බන්ධතාවයක් පටන් ගන්න කැමති වුනේ නෑ. මගේ පෙනුම පවා මට හරි කරදරයක් වෙලා තිබුනා ඉස්කෝලේ යනකාලේ වගේම කැම්පස් එකේ ඉන්න කාලෙත්. ගෑනු ලමයි මදිවට පිරිමි ලමයින්ගෙනුත් යෝජනා නොතිබුනාම නෙමෙයි. නමුත් ඒ කිසිම කෙනෙක් ගැන මට එහෙම හැඟීමක් දැනිලා නෑ.
ඒත් එයා.....දැක්ක පලවෙනි දවසේ ඉදන්ම මගේ හිත නොසන්සුන් කරලා. හිත මොකක් හරි දේකට නොසන්සුන් වුනොත් මං කරන්නේ පොතක් අතට ගන්න එක. ඒක අනිවාරෙන්ම මගේ හිත සන්සුන් කරන බෙහෙතක්. ඒ බෙහෙත මට අවුරුදු 29 තිස්සෙ වැඩ කරා. ඒත්...දැන්...ඒක....වැඩ..කරන්නේ....නෑ...වගේ. පොතේ අකුරු අස්සෙත් එයා හිනාවෙනවා.
ඇම්බර් පාටට රත්තරන් වගේ දිලිසෙන ඒ ඇස් හරිම අකීකරුයි. මගේ ඇඟ පුරාම දුවන ගමන් එයා මාව කියවනවා කියලා මට හිතෙනවා. ස්කෑන් මැශින් එකක් වගේ ඒ ඇස් මගේ ඇස් ඇතුලට කාවදින්න අවසර ඉල්ලන විදිය මාව පිස්සු වට්ටනවා. මේක ලේසි නෑ. මගේ අයියලා, අම්මා, තාත්තා....මොන විදියට ප්‍රතිචාර දක්වයිද කියන්න මං දන්නෑ. පලවෙනි වතාවට හිත කෙනෙක් ලඟ නවතින්න ඉල්ලලා මං ලඟ බැගෑපත් වෙද්දි මට අහක බලන්න පුලුවන්ද? ඇයි මට හිතෙන්නේ ඒ ඇස් මගෙන් ආදරේ ඉල්ලනවා කියලා? පොඩ්ඩ පොඩ්ඩ ඒ රත්තරන් ඇස් මාව වශී කරගන්නවා....හරියට පොද වැස්සක් වගේ......
"බිනූ....." ඩියෝන් ඇවිත් මගේ උරහිස් දෙකට අත් තියනකොට මං කල්පනාවෙන් මිදුනා.
"මොනාද බං හිතන්නේ ඔච්චර?" ඩියෝන් මගේ එහාපැත්තෙන් වාඩිවෙලා මගේ කරට අත දාගත්තා.
"නිකන් බං....එක එක දේවල්..."
"යොශේන් අයියා ගැන නේ?"
"හ්ම්ම්.....එයා ගැන හිතනවා නෙමේ......."
"එහෙනම්?"
YOU ARE READING
Drizzle
General Fictionරළු දෙඅත'තර ගැවසෙමී නුඹෙ ආලේ තරමත් දන්නෙමී මුදු වදන් දෙන්නෙමී නුඹ අහිංසක බව දන්නෙමී _කොල පාට ඇස්_ තුරුල්ලේ සඟවමී නුඹව කාටත් නොමදෙමී රැකගමී තුටු කරනෙමී නුඹ මගෙම බව සපථ කරනෙමී _රත්තරන් ඇ...
