කාමරේ දොර ඇරුනේ මං හිතුවෙවත් නැති වෙලාවක. මට ෆෝන් එක හංගන්නවත් හම්බුනේ නෑ.
"ඒයි.....මොකද්ද ඔය...." අර මනුස්සයගේ සහචරයෙක් කෑ ගහගෙනම මං ලඟට පැනල මගේ අත කැඩිලා යන තරන් හයියකින් අතට පයින් ගැහුවා. ෆෝන් එක බිත්තියේ වැදිලා කුඩු වෙලා ගියා. දොස්තර කෙනෙක් විදියට මට තේරුනා මගේ අත මැණික් කටුව ගාවින් කැඩුනා කියලා. ඒ වේදනාව දරාගන්න තොල හපාගන්නකොටම අර ජරා යකා කාමරේට ආවා.
"මොකද බොල කෑ ගහන්නේ....?"
"බොස් මුගේ අතේ ෆෝන් එකක් තිබ්බා." ඒක ඇහෙනවත් එක්කම ඌ මාරාවේශ වුනා. කෙලින්ම මං ලඟට ඇවිත් මගේ කොන්ඩෙන් ඇදලා අල්ලගත්තා. මගේ කටින් පිටවුනේ කෙඳිරියක් විතරයි. මං ඇස් කොනෙන් දැක්කා චිරාත් අයියට අනික් එක්කෙනා ගහනවා.
"ආහ්හ්හ්...."
"තමුසේ....මාව හිරේ යවලා මගේ බිස්නස් සේරම නැති කරලා....දැන්....දැන් මෙතන පැනලා යන්නත් ලෑස්ති වෙනවද.....?" ඌ එතන තිබ්බ පොල්ලක් අරගෙන ඌට හිතෙන හිතෙන් විදියට මට ගහන්න පටන් ගත්තා.
"ආව්ව්....ආහ්හ්....රි...දෙ..නවාහ්හ්....." මට සිහිය නැතිවෙන්න ඔන්න මෙන්න තියෙද්දි මගේ ඇඟම තෙමිලා යන්න වතුර බාල්දියක් ගහපු ඌ තව දුරටත් ඕනේ ඕනේ විදියට මගේ ඇඟ පුරාම බ්ලේඩ් ඉරි අඳින්න පටන් ගන්නකොට මට කරකියාගන්න දෙයක් තිබුනේ නෑ.
.............................................................
අපි ඒ වෙද්දිත් අදාල තැන වටකරලා තිබුනේ. මේ වෙද්දි චිරාත්ගේ ෆෝන් එකෙන් සිග්නල් එන එක නැවතිලා තිබුනා. අනිප්පැත්තෙන් වටකරපු කණ්ඩායම සාකේත ලීඩ් කරගෙන එද්දි මං හසිත එක්ක මේ පැත්තෙන් වට කරා. කෑලි කපන්න පුලුවන් අන්ධකාරෙක කැලයක් මැද්දේ තියන පාළු ගොඩනැගිල්ල මට ඇතිකරේ හරිම මූසල හැඟීමක්. ඩියෝන් එන්න දැඟලුවත් අඬාවැටෙන බිනූගේ අම්මයි තාත්තයි එක්කම එයාවත් තියලා බිනූගේ ලොකු අයියට භාර දීලා ආවේ මෙතන එයාව ආරක්ශා කරන එකත් අපිට තවත් වගකීමක් නිසා. හසිත දුටු තැන වෙඩි තියන්න වොරන්ට් එකක් අරන් තිබ්බේ කොහොමද කියන්න මං දන්නෑ. එයා ඒක මට පස්සේ කියන්නම් කියලා මඟාරිනකොට මටත් අහන්න සිහියක් නොතිබුනෙ මගේ ඔලුවේ වැඩ කරේ බිනූවයි චිරාත්වයි බේරගන්න එක විතරක්ම නිසා.
YOU ARE READING
Drizzle
General Fictionරළු දෙඅත'තර ගැවසෙමී නුඹෙ ආලේ තරමත් දන්නෙමී මුදු වදන් දෙන්නෙමී නුඹ අහිංසක බව දන්නෙමී _කොල පාට ඇස්_ තුරුල්ලේ සඟවමී නුඹව කාටත් නොමදෙමී රැකගමී තුටු කරනෙමී නුඹ මගෙම බව සපථ කරනෙමී _රත්තරන් ඇ...
