කැස්සක් එක්ක මං ඇහැරෙනකොට මාව කවුරුහරි ඇඳකින් ගෙනල්ලා තියලා බව මං දැක්කා. ඩියෝනුයි සාකේත අයියයි චිරාත් අයියයි තුන්දෙනාම ඇඳ ගාව ඉඳගෙන ඉන්නවා. මං කල්පනා කරේ මොකද්ද මේ වුනේ කියලා. වෙච්ච සිදුවීම් එක පෙලට මගේ මතකෙට ආවා.
යශ් ආයේ මං ලඟට එන එකක් නැද්ද? මගේ යටි තොල වෙව්ලන්න ගත්තා. ඩියෝන් ලඟට ඇවිත් මාව කෙලින් කරලා බදාගත්තා.
"අඬපන්...උඹේ දුක නැතිවෙනකම්ම. මං ඉන්නෝ." ඩියෝන් මගේ පිට අතගාන ගමන් කිව්වා.
"අයියා ආයේ එන එකක් නැද්ද බං?" මං වෙව්ලන කටහඬකින් ඇහුවා.
"මං ඕවට උත්තර දන්නෑ බිනූ. උඹ අඬනකන් මං මෙහෙම ඉන්නම්. මං කිසි දෙයක් දන්නෑ."
..............................................................
නින්දත් නොනින්දත් අතරේ මං දෝලනය වෙමින් ඔහේ බලාගෙන හිටියා. පොද වැටි වැටි තිබුන වැස්ස කුණාටුවක් වෙලා. හුලඟේ සද්දේ අනිත් හැමදේම වහගෙන ඇහුනා. සාකේත අයියගේ අම්මා අක්කා එක්ක එයාගේ හස්බන්ඩ්ගේ ගෙදර ගිහින් හිටපු නිසා අපි හතර දෙනා විතරයි ගෙදර හිටියේ.
"අනේ මේ බත්කට කාපන්කෝ බිනූ." චිරාත් අයියා පැය බාගෙක විතර වෙලේ ඉඳන් පිඟානක් අතේ තියාගෙන මගේ පිටිපස්සේ කැරකෙනවා. මට කන්න කිසිම පිරියක් තිබුනේ නැත්තේ තනිකම මාව වහගෙන හිටපු නිසා. මට දැනුනේ කලුපාට කුණාටුවක් මාව වහගෙන වගේ. එලියේ තියන කුණාටුවටත් වඩා දරුණු එකක්. ඇස්වලින් දැනුනේ දැවිල්ලක් විතරමයි. අඬන්න ඕනේ,ඒත් අඬන්න බෑ. ඒ හැඟීම හරිම අමාරුයි. මං මහා ලොකු ලෝකෙක තනි වෙලා. මගේ කියලා කිසි කෙනෙක් ලඟ නැතුව.
"මට එපා අයියේ." මං ඇස් වහගෙනම සෙටියට ඔලුව තියාගෙන කෙඳිරුවා. ඔලුව පුපුරන්න තරම් කැක්කුමක් තිබුනා මට. සාලේ පුරාම මූසල නිහඬ බවක් පැතිරිලා තිබ්බා. නින්ද යාගෙන ආපු මට ඇහැරුනේ දොරට තට්ටූ කරන සද්දෙකින්. සාකේත අයියා මගේ කකුල් දෙක උඩින් පැනලා ගියේ දොර අරින්න.
"යශ් !!!!!!"
ඒ නම ඇහෙනවත් එක්කම මං සෙටියෙන් පැනලා දිව්වා. යශ් හොඳටම තෙමිලා වෙව්ලනවා. මං එයාව ඇදලා අරගෙන තුරුල් කරගත්තේ අනිත් තුන්දෙනත් අපි දෙන්නව එහෙම්මම තුරුල් කරගන්නකොට. වතුර බේරෙන තොල් වලින් මගේ නලලට කිස් එකක් දීලා යශ් මාව ආයෙම බදාගන්නකොට මං කෑගහලා ඇඬුවා.
YOU ARE READING
Drizzle
General Fictionරළු දෙඅත'තර ගැවසෙමී නුඹෙ ආලේ තරමත් දන්නෙමී මුදු වදන් දෙන්නෙමී නුඹ අහිංසක බව දන්නෙමී _කොල පාට ඇස්_ තුරුල්ලේ සඟවමී නුඹව කාටත් නොමදෙමී රැකගමී තුටු කරනෙමී නුඹ මගෙම බව සපථ කරනෙමී _රත්තරන් ඇ...
