Kurt Kartacalı hayatımı baştan sonra değiştirecek beni ben olmaktan kurtaracak adamla o gece karşılaşmıştım. O ölüm kokarken yaşam bahçesinde olan benim koşarak ona gidecek olması felaketimizin başlangıcıydı. O beni yakıp küllerimden memnun olacak k...
Ve yeni bolumle karşınızdayım. Daha asıl olayların kıyısından bile gecmedigim bir bölümün bu kadar olaylı olması benide yormadi değil.
Birde yorum ve oy atın be kardeslerim. Yemin ediyorum gözlerim yoruldu, parmaklarım koptu, beynim durdu. Hadi ellerinizden öper.
Ömrüm boyunca hayatı o kadar sönük o kadar kendim olamadan yaşamıştım ki o kadar silik bir hayata kendimi adapte etmiştim ki elimde olmadan bu hayattan koparılmam canımı belki de en çok yakan şeydi. Dumanların arasında kalmış bir şekilde beni sevdiğine inanılan bir adam yüzünden ölüme terk edilmiş, bana ait olan ama bana göre olmayan fotoğraflar arasında azaba mahkum edilmiştim.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Gözlerim yanıyordu, canımın yangısından daha az. Ölmek istemedim, insanın en doğal hakkı olarak bunu yaşamak istedim, sürünerek kapıya gitmeye çalıştım. Ama ulaşmaya çalıştığım yerden öyle bir dumanlar yükseliyordu ki kendimi bu kapının ardında ölüm olacağına inandırdım. Çatırdıyordu evin kapıları pencereleri. Hemen belki de yan odadaki cam gürültü ile patlayıp etrafa saçıldı. Sadece duyuyor veya hissediyordum.
Geçmişi düşünemeyecek kadar zihnim kapalıydı, sadece anlık acı çekme cezasına çarptırıldığımı fark ettim. Gözüm kapandı belli belirsiz sesler duydum, belli belirsiz acı hissettim. Göz kapaklarım yarı açıldı yarı kapandı. Gökyüzünü gördüğümü zannettim veya gördüm bunu öldüğümü zannedecek kadar bilinçsizce hissettim. Bir an nefes aldığımı hissettim, bu canımı yakması gerekiyormuş gibi boğazım yana yana öksürerek dışarı verdim.
Hava ile temas eden bedenimin anı soğukla ürpermesi şoka sokarken güçsüzce tepki vermeye çalıştım. "Bana bak" dedi boğuk sert bir ses.
Göz kapaklarını açmak istedim ama bir güç onları yeniden kapattı. Elim büyük ihtimalle bir yere çarpmış veya yangında bir hasar almıştı. Aşırı bir sızı hissediyordum vücuduma yayılan. Kaçmak istediğim bir sıcak vardı arkamda. Ve buna gücüm de yoktu. Sanki bir acıya hapsedilmiş gibiydim.
" Gözlerini aç." Tekrar emir veren ses. Azıcık bilincim yerine gelse beni bu hâle getiren kişi olduğunu anlayacak belki de kollarından kaçacaktım. Dizlerinin üzerine çöktüğünü hissettim. Bedenimi yarı şekilde yere bırakırken suratıma hafif tokatlarla can vermeye zorladı. Temiz havaya ihtiyacı olan göğüs kafesim yoğun bir ihtiyaçla içine çekmeye çalışırken göğsüm hızla inip kalkmaya başladı. Müsaade etti bana kaç dakika olduğunu tahmin etmediğim. Hışırtı plastik sesi duyarken suratıma su gelmesi ile kafamı iki yana sallayarak kaçmaya çalıştım. Sonra tekrar havalandım.
Bir kapı açılıp kapanma sesini duydum, araba kapısıydı, bunu koltuğa oturtturulunca gözlerim yarı açık bir şekilde görebilmiştim. Gözlerim kaçmak ister gibi kapandığında bir süre kendi acımla kaldım. Tekrar arabadan içeri bir hava dalgası girdi. Sert bir şekilde kapatan beden öfkeli soluk verdiğinde bu halde olsam bile bana çatacağını hissetmiş gibi kaşlarımı çattım.
