Örümcek İpi +18 ( DÜZENLENİYOR)

*Güz Ortası Ayrı Takvim*

Selam canlarımmm ben geldimm. Umarım beğenirsiniz bölümü biraz kısa oldu ama öz oldu diye düşünüyorum. Yeni gelenler var hepsine hoşgeldin diyoruz.

Okunma yavaşta olsa artıyor, mutluyuz umutluyuz. Bir tık siyasetçi gibi oldu sjfsnfksjf ama okunması için ne yapmam gerekiyor gerçekten bilmiyorum.

Bazı arkadaşlar fazla betimleme var o boğuyor olabilir demişler haklı olabilirsiniz bir tık. Ama ben karakterin iç dünyasını yazmayı seviyorum çünkü bu sayede siz de kendinizden bir şey bulduğunuzda altına yorum attığınızda mutlu oluyorum çünkü okuduğunuz şey biraz olsun size dokunabilmeli. Çünkü bu sizin ürününüz ve edebiyatta böyle oluşuyor.

Zaten ince memedi okuyorum eski dönem wattyboy gibi, psikolojim iyi değil tsk.

Neyseee. Şimdiden iyi okumalar. Yorum atmayı beğenmeyi unutmayıınnnn...

Günün ortasında yerimizi almışken aynı takvimlerde ismimizin yazılı olmasının gafletini yaşarken ayrı evlerde ayrı takvimlere sahip olan çoğu kişiyle rakamların benzer olması sebebiyle benzer hayatlar yaşıyorduk. Bugün hava alacalı işlerken zamanını bize sormadan fütursuzca hareket ediyor, emriyle beraber ona uyum sağlıyorduk. Boğazımdaki atkı rüzgarla beraber gevşerken burnumun ucuna savaş açan vücudumun tam ortasında daha yeni sönmüş yanardağa benzeyen kalbimin ortası cızırtılar eşliğinde kendini belli ediyordu. Sanki elimi soksam oraya, elimin ucuna kara bulaşacak is kokusu etrafa yayılacaktı. Cızırtı sesini tek ben duyarken üşüyen çocuklar bunun farkında olmadan yada belli ederseler içeri gireriz korkusu baskın gelerek ses çıkarmadan oyalanıyorlardı.

Az önceki soru dev bir şekilde okulun bahçesine düştüğünde yıldırım kadar ses çıkarması ve sadece benim duymamla ilgili tezatlığı sayesinde önümde uzun bir süre varmış gibi düşünmeme neden oldu. 

"Sen kimin Şifasısın?" Ben birini iyileştirebilir miydim? Ben birinin hayatında onun için önemli olabilir miydim? Ben kimdim ki? Bu soruyu ne zaman cevaplayabildim.

Milyarlarca insan arasında nokta kadar yerimiz yokken insanların kendine bu kadar değer verip kendileri için bir şey yapmalarını uzaktan izleyip gıpta ederek bakmıştım. Yaşıyorlardı çünkü hayata dediklerine göre bir defa gelinirdi. Daha aksini ispatlayan olmamıştı. Bir kaç edebiyat severin mecazi lafından doğarak ikinci defa doğmuş gibi hissediyorumdan başka kanıt yoktu ellerimizde. Ben ise onlara karşılık kendimi doğmamış hissediyordum. Sonuç olarak ana karnından ayrılmış ama annemden ayrılamamıştım. Herkes yuvadan uçtu diye birilerinin uzaklaştığını ima ederken ben evim dediğim yere hapsolduğum günler geçirmiştim. Bilgisayarım arkadaşım, yakınım, odam sosyal alanım olmuştu. Bazen uzaklara dalar, bazen üzülür, bazen orada ağlar, topladığım bazenlerim orada geçerdi.

Bir zaman sonra fark ettim ki insanların yere göğe sığdıramadığı hayatlarının karşısında benim bir odaya sığdırdığım hayatım vardı, insanların anlatmaktan bıkmadığı günleri karşısında benim uyandım ve uyudum dediğim günlerim vardı. İnsanların a güldüğü günlerin karşısında benim neden mutlu olamadığımı düşündüğüm günlerim vardı. Benim terazim durmadan aşağı doğru kayarken küçük ellerimle nasıl dengelemeye çalışırdım ki. Ben hastalıktan kırıldığım bu hayatta odama iyice hapsolmuş duvarlarıma kadar mikrobu bulaştırmışken o odaya birini aldığım anda o hastalığı bulaştıracağım korkusu yaşarken nasıl birinin Şifası olabilirdim. 

Ben daha hasta olduğumu kabul edemiyordum ben nasıl iyileşebilirdim?

İkimizde bu kadar hastalıklı iken Kurt'un Şifası olamazdım. Bir nokta vardı ki ikimizde olan zehir birbirine tesir ederse eğer iyileşirdik. Benim zehirim ona panzehir olursa onun zehiri bana panzehir olursa Şifa olabilirdik. Tekrar çekiştirdi bir çocuk sıcak olan elleri normal zamanda şaşırtabilecekken o an fark etmediğim zamanda. Gözlerim aşağı kaydı. Karışık renkli gözlerinde tutunurken gözlerim gülümsedi bolca.