Örümcek İpi +18 ( DÜZENLENİYOR)

*Kışın habercisi Gözler*

Ben geldiimm. Beklettim biliyorum ama yazamadım neden bilmiyorum. Umarım beğenirsiniz şimdiden iyi okumalar. Bir de bazı kişiler var ismi ezberimde her bölüm okuyup yorum atıp birde oy atanlar onları öpüyorum.

Diğerleri de öyle bir geçerken uğradık der gibi bence öyle yapmayın. Oy sınırı koymak istemiyorum becerememde ben koymadan siz oy verin gitsin. Hadi görüşürüz sjsjsjs

Kulaklarım uğuldurken, sesleri net duymamakta ısrar ediyor gibiydi. Kafamı bir sağa çevirdim, bir sola. Gürkan afallamış bir şekilde dururken onun da benim kadar ne olduğunu anlamaya çalıştığını, elinin titrediğini fark edebilirdim kendimden sıyrılabilseydim. Etraftaki insanların ortamın rehavetiyle yoğrulmuş coşkulu sesleri daha da yoruyor yere yığılıp kalmam için sebep yaratıyordu. Gökyüzündeki kara dumanlar kara haberciydi sanki. Yavaş yavaş dağılan bulutlar insanların suratlarında buruşuk bir hava bıraksa da havayı çekmekten asla geri kalmadılar. Hemşire ambulansın içine girdiğinde boş sedyeyle karşılaşmış olsa da şöyle bir göz gezdirip suratları yangını söndürmeye çalışmaktan kızarmış olan itfaiye erlerini izlemeye başladı. Hocalar kafalarını kaldırıp anlamsız anlamsız yangına bakıyor birbirlerine dönerek arada bir elleri ile ağızlarını gölgeleyerek teori üretiyorlardı.

Olağan hiçbir durum yoktu. Herkes durumun teknik bir şeyden kaynaklandığını düşünüyor olmalıydı ki polisler bile sadece durumu gözetliyordu. Hiç bir şey demedim Gürkan'a. Polis ekipleri bize doğru gelirken sadece gözlerine bakıp sus emrini aldım. Donmuş bir şekilde polis ekiplerini karşılarken şokta olduğumuzu fark etmiş gibi yüzeysel sorular sorarken hiçbir şeyden şüphelenmediklerini anladım. Gürkan tek tük kelime edebiliyordu ama ben arkamda duran ağaç kadar sessiz hatta ona arada bir vuran rüzgar sayesinde kıpırdarken ondan bile eksiktim.

İnsanlar toplandı etrafa, her geçen dakika daha çok birikti kalabalık. Kediler bundan oldukça memnuniyetsiz kalarak ağaç diplerine sığındı. Her yeni gelen kimsenin suratında, önce şaşkınlık sonra merak, merakı giderecek kişiyi bulma çabaları karşılık buldu ve en sonunda gözleri bize çevrildi. O kanatta sadece bizim olduğumuzu var sayarsak -ki kimse yoktu herkes dışarı çıkmış ben ise Gürkan için içeri girmiştim- dumandan etkilenen bir çok kişi vardı ama kimsenin vücudunda cam kesiği yoktu. Ve elleri kapıyı zorlamaktan yara içinde kalmamıştı. Gürkan'ın daha da yakınıma geldiğini hissettim. Gözlerimi kaldırıp baktığımda bana vermeye çalıştığı gücü kendinde bulamasa da bana vererek belki de bencilliğini susturdu. Sırtıma koyduğu eli bana dayanak olmak ister gibi belime yerleşti. Eve gitmek istediğimizi söyleyerek her şeyi reddederken içimde biriken duman göğsümün ortasını yakıyor dudaklarımda acı bir tat kuruyordu. Ama eve gitmek istiyordum. Kimse bir şeyin farkında değilken her şeyin farkında olmak sanki borcumdu ve ödeye ödeye bitiremiyordum.

Gürkan beni yönlendirdiğinde adımlarına uyup onunla beraber aracına doğru ilerledik. Araca bindiğimizde eli kolu tutmuyor gibi iki yanda dursa da güç alıp aracı hareket ettirdi. Evin içine girdiğimizde ikimizde bir süre girişte bekledik neyi olduğunu bilmeden. Kolumun üstünde kuruyan kanların ortasındaki kesikler sızlamaya başlarken aynı zamanda kendimden is kokusu alıyor, bu koku mazoşist yanımı uyandırmış gibi daha sık nefes almama neden oluyordu.

" Kurt nerede?" dedim bilmiyormuş gibi. Gözlerim boşluktaydı, yan tarafımda duran Gürkan'ın kirli elleri ile çekinmeden suratını sıvazladığına şahit odum.

" Kurtarır o kendini" dedi. Daha çok kendi kendini inandırmaya çalışıyor gibiydi. Bir süre kendini bir yere atmak ister gibi etrafa bakınmış, kirli olduğuna kanat getirmiş olacak ki oturmaktan çekindi.

" Benden ne istiyorlar" dedim. " Benimle ne alakası var. Orayı kim yaktı?"

" Şifa" dedi Gürkan. Sadece şifa demedi, bir sürü cümle duydum gözlerinden. Konuşmasına gerek kalmadı. Kurt'un kurtuluşu bendeymiş gibi ondan kaç yaş küçük kızın gözlerine umutla bakıyordu. Telefon çaldığında nefesim kesilirken elini cebine atıp elleri ile zapt etmeye çalıştı kocaman adam başaramıyormuş gibi.