They Don't Know About Us

Chapter 24

Jadelia's POV

My heart sank as I saw Alonzo's body covered in blood. Bigla akong nanlumo. Shock and fear occupied my system. Agad akong tumakbo para yakapin siya.

"Art! Art, gumising ka! Tulong!!!" I screamed for help as I carefully wrapped my arms around his blooded body.

"Tulungan niyo kami! Art....Art, wake up! Art!!" I screamed as I bawled my eyes out.

"Tito!" Narinig kong may sumigaw sa likuran ko kaya humingi ako ng tulong sa kaniya.

"Tulungan niyo ako! Dalhin natin siya sa ospital!" Pagmamakaawa ko.

"Bakit nakatayo lang kayo dyan? Tulungan niyo ako!!!"

"Tumawag na po kami ng ambulansya tita, tama na po." Hinihila nila ako palayo kay Alonzo pero lalo ko lang hinihigpitan ang yakap sa kaniya.

"Let go of me! Bitawan niyo ako!" I yelled as I pushed them away from me.

"Art, please? Gumising ka naman para sa akin, para sa amin ng anak mo." I tapped his cheeks and I cupped his face. Tears are streaming down my cheeks. As I buried my face on his chest, my muffled screams and sobs can be heard.

"Ayokong mawala ka." I whispered to him.

Dahil nanghina na ako, nahila nila ako palayo sa kaniya at nakita kong tinitignan nila kung anong kalagayan niya.

I feel so helpless. I just covered my face with my hands habang nararamdaman kong may humahagod sa likuran ko para patahanin ako.

Nagmamanhid na 'yung buong katawan ko sa sobrang sakit na nararamdaman ko. Ayoko nito. Natatakot ako. Ayokong mawala siya.

Alonzo's POV

"Cut!" The director yelled. Ang galing ni Ellie! I got chills, parang ako mismo, gusto kong umiyak.

"Grabe nakakagoosebumps!" One of them said and I could agree to that. Nakakakilabot 'yung galing ni Ellie lalo na nu'ng sumisigaw na siya para humingi ng tulong. Parang masisira na nga 'yung damit ko sa sobrang higpit ng yakap at kapit niya eh.

The set was very quiet at iyak lang ni Ellie and tanging naririnig namin. Humahagulgol pa rin siya.

"Cut!!!" Pag-uulit ng direktor. Hindi pa rin kasi tumitigil si Ellie. Ayaw niya pa rin akong bitawan. Patuloy lang sa pag-agos 'yung mga luha niya habang nakayakap siya sa akin.

"Ellie..." I opened my eyes and I smiled at her. She hugged me tight and continued to cry.

"Tahan na. Hahaha." Sinenyasan ko 'yung staff na paki-abot ng tissue for Ellie. Kanina pa nag-cut pero umiiyak pa rin siya. Tumayo na ako mula sa pagkakahiga sa sahig pero nakayakap pa rin siya sa akin at ayaw pa ring tumahan.

The staff were looking at us at hindi rin alam kung anong gagawin.

"Dito ka lang..." she kept on sobbing while her hands are shaking. Nakayakap rin ako sa kaniya and I kissed her cheek while caressing her back.

"Hey, tahan ka na. 'Tapos na." I softly whispered to her while fixing her hair. We remained in that position for a few minutes at nilapitan na kami ng staff kasi tuloy tuloy pa rin ng iyak si Ellie.

"Tita, okay ka lang?" I heard one of our co-actors asked her from behind me. Naramdaman ko lang na tumango siya kasi nakapatong sa balikat ko 'yung mukha niya at hindi ko nakikita.

Inalalayan ko siyang umupo sa monobloc chair. Nanginginig 'yung mga kamay niya at ngayon palang humuhupa 'yung iyak. Her nose is so red already.

"Water?" Alok ko habang hinahagod ang likod niya. Tumango lang siya kaya I assisted her in drinking it.