Chapter 5

451 16 0
                                    

"How can you be so calm?"

Kanina pa ako hindi mapakali. I keep pacing around our room while Kaylee is just lying in the bed, occupied by her phone. Nakauwi kami ng maayos kagabi ng walang nakapansin. But it will not change the fact that uncle Harlan saw us and he probably told dad about it. And if dad knows, mom knows.

"Stop that. You're making me dizzy." saad niya bago muling ibinalik ang atensyon sa kanyang cellphone.

That's it. I marched towards her and immediately grabbed her cellphone away.

"Hey!" daing niya at napaupo sa kama. "Give me my phone back." she demanded.

Sinulyapan ko ang cellphone niya at napataas ang kilay ko sa nakita. "Seriously? Wes? You're texting and flirting with some boy like we don't have a big problem on hand?" hindi makapaniwalang tanong ko.

"Calm down, Liv. Everything will be fine." she said lazily.

"Are you kidding me? Uncle Harlan saw us and it's only a matter of time before we—" hindi ko pa natatapos ang sinasabi ko nang may marinig kaming kumatok sa pinto.

I immediately tossed the phone to her which she hid under the pillow. Bumukas ang pinto at pumasok si mommy.

Okay, we are so dead.

"Hey, mom." sabay naming sabi ni Kaylee.

Pinilit kong ngumiti at hinihiling kong hindi niya mapansin na kinakabahan ko.

Nanliit ang mga mata niya. "Your heart is racing. What happened?" tanong niya at lumapit sa akin.

Great, she can hear my heartbeat. Damn vampire hearing. Hindi ko alam kung matutuwa ako dahil mukhang wala siyang alam sa nangyari kagabi. Kasi kung oo, malalaman niya agad kung bakit ganito ang reaksyon ko at siguradong sesermonan niya kami. Pero dahil sa inaakto ko ngayon, maaaring malaman na niyang may tinatago kami.

"We were arguing before you came, mom. But don't worry. It's nothing serious." biglang sabat ni Kaylee.

Mukhang naniwala naman si mommy dahil tumango siya. Nice save. Though that's not entirely a lie. We were really arguing. Nakahinga ako ng maluwag at pilit na kinalma ang sarili ko.

"I talked to your father." panimula ni mommy.

Seryoso kami ni Kaylee na nakatingin sa kanya, naghihintay ng susunod niyang sasabihin. Based on her facial expression, it's something serious. Kung sabagay, lahat naman ng bagay ay seryoso pagdating sa pamilya namin.

"Your aunt Vera is safe, but they need to stay there to settle some things. And we can't afford anyone to know that the Crescent pack is helping us so…" tignan niya kami ng seryoso. "I will go to them. Both of you are staying here. We can't let anyone know about your existence."

"What?!" sabay naming tanong ni Kaylee.

Here we go again.

"We're not staying here. We'll go with you." halos sabunutan na ni Kaylee ang kanyang buhok dahil sa frustration.

"You can't just hide us forever, mom." iritadong sabi ko naman.

"We won't. But for now you need to stay here until everything is settled." lumapit siya sa amin at parehong hinawakan ang mga kamay namin ni Kaylee. "Girls, please understand. We only want what's best for both of you. We all love you." kalmadong sabi niya.

Alam namin iyon. Sa sobrang pagmamahal nila sa amin ay itinatago nila kami. They don't want their enemies to know about us because once they do, they will all come for us. Yun ang ikinakatakot nila simula palang. Naiintindihan ko iyon, ngunit minsan, hindi ko maiwasang mangarap ng buhay kung saan hindi namin kailangan magtago. I want to have a normal life. I mean, semi-normal life. We can never have a normal life because we're not normal ourselves.

Bloodlines (COMPLETED)Tahanan ng mga kuwento. Tumuklas ngayon