OXYGEN - ออกซิเจน (မြန်မာဘာသာပြန်) [Completed]

အပိုင္း ၃၅

ရြာသားေတြ ျပန္သြားၾကတဲ႔အခါမွာ ကၽြန္ေတာ္၊ Solo၊ Khun Jayနဲ႔ Soloအေဖပို႔လိုက္တဲ႔သူေတြက စကားေျပာဖို႔အတြက္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေနေနတဲ႔အိမ္ကို ျပန္ခဲ႔ၾကတယ္။ N'Moonေလးကေတာ့ သူ႔ရဲ႕ဆရာခန္႔ေခ်ာႀကီး နာသြားလို႔ဆိုၿပီး အသည္းအသန္ငိုေနေလရဲ႕... ဒီတစ္ႀကိမ္မွာေတာ့ Soloက ကေလးကို ခ်ီထားလိုက္ၿပီး ေခါင္းေလးကို ပုတ္သတ္ေပးကာ ႏွစ္သိမ္႔ေပးေနသည္။ ဒါက သူ လုပ္ေနၾကပံုစံမ်ိဳးမဟုတ္ပါ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အိမ္ျပန္ေရာက္တဲ႔အခါ အိမ္ထဲဝင္လိုက္ၿပီးေတာ့ စကားေျပာျဖစ္ၾကတယ္။ Soloအေဖရဲ႕လူေတြက အိမ္ထဲ လိုက္မဝင္လာတာဘဲ ေတာ္ေသးသည္။

'N'Moon... အစ္ကို ဆရာခန္႔ေခ်ာႀကီးရဲ႕ဒဏ္ရာေတြကို အရင္ဆံုး ေဆးထည့္ေပးရဦးမယ္ေလ...'

Soloရဲ႕လည္ပင္းကို ဖက္ထားတဲ႔N'Moonေလးရဲ႕လက္ေလးကို ကၽြန္ေတာ္ ထိေတြ႕လိုက္တယ္။ N'Moonေလးက ကၽြန္ေတာ္႔ကို လွည့္ၾကည့္ၿပီးေတာ့ ေခါင္းညိမ္႔ျပလာသည္။ ၿပီးတဲ႔အခါ ဖက္ထားတဲ႔လက္ေလးေတြက ေျပက်သြားၿပီး Soloရဲ႕ေဘးမွာ ထိုင္ေနကာ P'Janကို ဖက္ထားသည္။

Soloရဲ႕ဒဏ္ရာေတြကို ကၽြန္ေတာ္ သန္႔စင္လိုက္ၿပီး ရြာသားေတြ ေပးလာတဲ႔ေဆးကို ထည့္ေပးလိုက္တယ္။ အင္း... သူ႔ရဲ႕ဒဏ္ရာ အရမ္းႀကီးဆိုးရြားမေနဘူး။ ႏူတ္ခမ္းေထာင့္နားေလးမွာ ေပါက္သြားၿပီး ပါးမွာ ျခစ္ရာပါးပါးေလးဘဲရွိတာ...

'ကၽြန္ေတာ္ မနာပါဘူး'

Soloရဲ႕လက္ေလးေတြက ကၽြန္ေတာ္႔ရဲ႕ေခါင္းေပၚ အသာေလးက်ေရာက္လာၿပီး ေျပာလာသည္။ မေမွ်ာ္လင့္ဘဲ ကၽြန္ေတာ္႔မ်က္ႏွာပ်က္သြားတာကို သူ ျမင္သြားတာေၾကာင့္ အခုလို ေျပာလာထင္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္ နားလည္တဲ႔အေနနဲ႔ ေခါင္းညိမ္႔ျပလိုက္ေပမယ္႔လည္း သူ႔ရဲ႕အနာကို ေဆးထည့္ေပးေနတဲ႔ေတာက္ေလ်ာက္ ကၽြန္ေတာ္ စိတ္မခ်မ္းသာမိ... သူကေတာ့ ဘာမွမျဖစ္ထားတဲ႔လူတစ္ေယာက္လို ၿငိမ္သက္စြာထိုင္ေနသည္။

သူ႔အနာကို ေဆးထည့္လို႔ၿပီးသြားတဲ႔အခါမွာ အသိစိတ္လြတ္ေနတဲ႔လူတစ္ေယာက္လိုမ်ိဳး ေငးငိုင္ၿပီး ထိုင္ေနၾကတဲ႔Khun Jayကို ကၽြန္ေတာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္စလံုး လွည့္ၾကည့္လိုက္မိသည္။ အဲ႔ဒါနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ Soloကို လွည့္ၾကည့္လိုက္တဲ႔အခါမွာ Soloက မ်က္ေမွာင္ၾကဳတ္ထားၿပီးေတာ့ Khun Jayကို စိတ္ပူေနတဲ႔အၾကည့္ေတြနဲ႔ ၾကည့္ေနသည္။