OXYGEN - ออกซิเจน (မြန်မာဘာသာပြန်) [Completed]

အပိုင္း ၃၇

ေတာင္တက္သြားၾကတဲ႔သူေတြတိုင္း အျမဲတမ္းေျပာေနၾကတဲ႔အရာက ေနဝင္၊ ေနထြက္ ႐ႈခင္းအေၾကာင္းပင္... အဲ႔ဒီလူတုိင္းေျပာေနၾကတဲ႔အရာကို ၾကည့္ခ်င္ေနတဲ႔လူေတြထဲမွာ ကၽြန္ေတာ္လည္း အပါအဝင္ျဖစ္သည္။ ဒါေပမယ္႔ ဒီေတာင္ေပၚကို ကၽြန္ေတာ္က ခရီးထြက္လာတာမဟုတ္တဲ႔အတြက္ေၾကာင့္ အဲ႔ဒါကို လံုးဝေမ႔ေနတာ... ကၽြန္ေတာ္ ဒီမွာ အၾကာႀကီးေနခြင့္ရခဲ႔ေပမယ္႔လည္း ေနထြက္တာေကာ ေနဝင္တာေကာ တစ္ခါမွ ေသခ်ာမျမင္လိုက္ရဘူး။ ၿမိဳ႕ေပၚမွာေနတဲ႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔လို လူေတြက အခြင့္ေရးရွိတာနဲ႔ သဘာဝတရားႀကီးအလွတရားကို ၾကည့္သင့္သည္။ ဒါေပမယ္႔ ဒီတစ္ႀကိမ္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ မၾကည့္လိုက္ရဘူးဆိုတာကို ေတြးေနမိတဲ႔အခ်ိန္မွာ ကၽြန္ေတာ္႔ေဘးနားမွာ ရပ္ေနတဲ႔လူတစ္ေယာက္က ကၽြန္ေတာ္႔ရဲ႕လက္ကို ဆုတ္ကိုင္လာသည္။

အခု ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ Soloတို႔က ရြာသားေတြနဲ႔ ပထမဆံုးစေတြ႕တဲ႔ေနရာမွာ ရပ္ေနၾကတာ... အခု ကၽြန္ေတာ္တို႔ရဲ႕ေက်ာပိုးအိတ္ေတြကို Soloက လြယ္ထားသည္။

'ကၽြန္ေတာ္တို႔ ဒီေနရာမွာ ခဏေလာက္အခ်ိန္ျဖဳန္းလည္း အဆင္ေျပတယ္ေနာ္'

'ဒါေပမယ္႔...'

'ေနထြက္လာၿပီ'

Soloက ကၽြန္ေတာ္႔ကို သတိေပးလာၿပီးေတာ့ သူ႔ရဲ႕မ်က္ဝန္းေတြက ေနမင္းႀကီးထြက္လာတဲ႔ မိုးကုတ္စက္ဝိုင္းကို ေငးၾကည့္ေနတယ္။

အရင္တုန္းက တစ္ခါမွမျမင္ဖူးတဲ႔ လွပတဲ႔သဘာဝ႐ႈခင္းကို ကၽြန္ေတာ္ လွည့္ၾကည့္လိုက္မိသည္။ အဲ႔႐ႈခင္းက အရမ္းလွတာဘဲ… ကေလးေတြက ျဖတ္သြားျဖတ္လာလုပ္ေနတဲ႔အခ်ိန္ ကၽြန္ေတာ္႔ကို ျမင္သြားမွာကို ေၾကာက္မိတဲ႔စိတ္ေတြက ကၽြန္ေတာ္႔ရဲ႕စိတ္ေတြက လံုးဝေပ်ာက္ကြယ္သြားသည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အဲ႔ေနရာမွာရပ္ၿပီး ေနထြက္တဲ႔႐ႈခင္းကို ဘယ္ေလာက္ၾကာတဲ႔အထိ ေငးၾကည့္ေနမိမွန္းမသိ... ကၽြန္ေတာ္႔ေဘးနားက ေကာင္ေလးက ကၽြန္ေတာ္႔ရဲ႕လက္ကို ဆုတ္ကုိင္ၿပီး ေခါင္းညိမ္႔ျပလာတာေၾကာင့္ အသိစိတ္ျပန္ဝင္လာခဲ႔သည္။

သြားဖို႔ အခ်ိန္က်ၿပီ...

ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေလ်ာက္လာခဲ႔တဲ႔လမ္းေလးကို ေနာက္ဆံုးအေနနဲ႔ လွည့္ၾကည့္လိုက္မိသည္။ လြန္ခဲ႔တဲ႔ရက္အနည္းငယ္အတြင္းမွာ ကၽြန္ေတာ္တို႔နဲ႔ ထိုရြာေလးရဲ႕ၾကားထဲက သံေယာဇဥ္ေတြက အလြယ္တကူႀကီးမားလာခဲ႔တာ… အခု ဒီရြာေလးမွာရွိတဲ႔လူေတြအားလံုး ေပ်ာ္ရြင္ၾကၿပီး ေကာင္းမြန္တဲ႔ဘဝေတြ ရရွိပါေစလို႔ဘဲ ကၽြန္ေတာ္ ဆုေတာင္းေနမိသည္။