OXYGEN - ออกซิเจน (မြန်မာဘာသာပြန်) [Completed]

အပိုင်း ၄၂

အချိန်အများကြီးယူလိုက်ရတယ်ဆိုပေမယ့်လည်း ခက်ခဲလှတဲ့လုပ်ငန်းခွင်ရဲ့နေ့စဉ်ဘဝကို ကျွန်တော် ဖြည်းဖြည်းချင်း နေသားကျလာပြီ။ သခင်ကြီး ပြောခဲ့တာတွေက လိမ်ခဲ့တာမဟုတ်… ဘာလို့လဲဆိုတော့ ကျွန်တော် ပြန်လာခဲ့တဲ့အချိန်မှာ Khun Patက ကျွန်တော့်ကို အပြစ်မတင်လာ… ဒါပေမယ့် သေချာတာပေါ့… အရင်ကအတိုင်းဘဲ အလုပ်ကို ကြိုးစားပမ်းစားလုပ်နေရတုန်းဘဲ…

ကျွန်တော် အခုနောက်ပိုင်း Soloက ဖုန်းပြောချိန်နည်းသွားသည်။ အရင်ကထက်တောင် ပိုနည်းသွားတာ… Khun Jayပြောပြတာကတော့ Soloက လုံးဝစိတ်ပိုင်းဖြတ်ထားပြီး အလုပ်ကော ကျောင်းစာတွေမှာပါ အရင်ကထက်ပိုပြီး အာရုံစိုက်ထည့်ပြီး လုပ်နေတယ်တဲ့… သူက သခင်ကြီးလိုမျိုး ပိုပြီးတည်ငြိမ်လာပြီ။ ပြီးတော့ ကျွန်တော်တို့ အခုလိုဖုန်းနဲ့ သိပ်မပြောဖြစ်တာတောင် ပြသာနာမရှိတော့… တစ်ခါတစ်လေ တစ်ပတ်မှာ တစ်ခါဘဲ သေချာဖုန်းပြောဖြစ်တယ်ဆိုရင်တောင် အဆင်ပြေတယ်လို့ တွေးလို့ရနေပြီ။ ဒါပေမယ့် အဲ့လို စကားပြောနည်းလာရာကနေ အကျိုးကျေးဇူးတွေ ရလာတယ်လို့ ပြောလို့ရတယ်။

ဘာလို့လဲဆိုတော့ ကျွန်တော်တို့ အတူတူရှိနေရတဲ့အချိန်တွေကို ပိုပြီးတန်ဖိုးထားတက်လာတယ်။

ဒီအတိုင်း ငါးမိနစ် ဆယ်မိနစ်လောက်ဘဲ စကားပြောဖြစ်တယ်ဆိုရင်တောင် အံ့သြစရာကောင်းစွာနဲ့ ပင်ပန်းနွမ်းနယ်နေတဲ့စိတ်တွေက ပျောက်ကွယ်သွားသည်။

'နောက်နှစ်ရက်ဘဲ ကျန်တော့တယ်'

ကျွန်တော် ကိုယ့်ကိုယ်ကို ပြောလိုက်မိသည်။ ပြန်ရတော့မယ့်ရက်နား နီးလာလေလေ… ကျွန်တော့်ရဲ့အပြုံးတွေက တဖြည်းဖြည်းနားရွက်တက်ချိတ်တော့မယ့်အခြေအနေထိ ဖြစ်လာသည်။ မနက်က ကျွန်တော့်ရဲ့ပိတ်ရက်ဖြစ်တာကြောင့် ကောင်းကောင်းအနားယူရမယ်။ ပြီးတော့ သန်ဘက်ခါကျရင် ဘန်ကောက်ကို ပြန်ရမယ်။

'ငါ့အရှေ့မှာ အဲ့လောက်ထိ ပျော်ပြနေစရာမလိုဘူး'

Beerက ကျွန်တော့်ဘေးနားမှာ လာရပ်ပြီး စာရွက်တွေကို လိပ်နေရင်း ပြောလာခဲ့သည်။