အပိုင္း ၁၇

17 2 0
                                    

ကၽြန္္ေတာ္က ဖုန္းကိုဘဲ အခ်ိန္တိုင္းစိုက္ၾကည့္ေနတာေၾကာင့္ ေစာနက ဖုန္းေခၚတဲ႔သူက သူ ထင္ထားသလို Kaoမဟုတ္ဘူးဆုိတာ Soloစၿပီးေတာ့ ရိပ္မိလာတယ္ ထင္သည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ဒီအတိုင္း ထိုင္ေနၾကတာ အခ်ိန္ဘယ္ေလာက္ထိ ၾကာသြားသလဲဆိုတာ ကၽြန္ေတာ္ မသိ... ကၽြန္ေတာ္က ဘာမွ မေျပာမိသလို... Soloကလည္း ဘာဆိုဘာမွမေျပာ... ကၽြန္ေတာ္တို႔ တစ္ေယာက္ကို တစ္ေယာက္ စိုက္ၾကည့္ေနၾကၿပီးေတာ့ စကားစေျပာမယ့္အခ်ိန္ကို ေစာင့္ေနလိုက္မိသည္။

'ဗုိက္ဆာေနၿပီလား' ကၽြန္ေတာ္တို႕ႏွစ္ေယာက္ကၾကား တိတ္ဆိတ္ၿငိမ္သက္မႈေတြႏွင့္ သက္ေတာင့္သက္သာမရွိမႈေတြကို ကၽြန္ေတာ္ကဘဲ အရင္ၿဖိဳခြဲလိုက္သည္။

'Guitar...' Soloက ကၽြန္ေတာ္႔ကို အသနားခံေနတဲ႔မ်က္ဝန္းေတြႏွင့္ ၾကည့္ေနသည္။ သူ႔ရဲ႕မ်က္လံုးေတြက အျခားသူအေပၚေတာ့ ေအးစက္ေနေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္႔အေပၚေတာ့ အဲ႔လိုမဟုတ္...

'ဖုန္းဆက္တဲ႔သူက...' ကၽြန္ေတာ္ စေျပာလိုက္တာနဲ႔ Soloကို ကၽြန္ေတာ္႔ကို ေဒါသထြက္ေနတဲ႔မ်က္လံုးေတြနဲ႔ ျပန္ၾကည့္လာသည္။ 'သူ႔ကို သူငယ္ခ်င္းလိုဘဲ ေတြးမိေနေသးတယ္ဆိုရင္ Khun Tanရဲ႕အမိန္႔ကို မနာခံဘဲ မေနပါနဲ႔တဲ႔...'

စားပြဲကို ထိုးေတာ့မယ့္သူ႔ရဲ႕လက္ေတြကို ကၽြန္ေတာ္ အခ်ိန္မွီဆြဲကိုင္လိုက္သည္။ ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ သူ ဒီလိုလုပ္လိမ္႔မယ္ဆိုတာ ကၽြန္ေတာ္ သိေနတယ္ေလ...

'Soက အဆက္အသြယ္မလုပ္ဘူးဆိုရင္ Khun Tanကိုယ္တိုင္ ဒီကို လာေတြ႕လိမ္႔မယ္လို႔ ေျပာတယ္'

'Jay...' Soloက အံႀကိတ္လို္က္ၿပီးေတာ့ ကၽြန္ေတာ္႔လက္ကို ဆုတ္ကိုင္ထားတာေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္ နာလာသည္။

'So...' ကၽြန္ေတာ္က ျပံဳးျပလိုက္ၿပီးေတာ့ သူ႔ရဲ႕လက္ကို ကၽြန္ေတာ္ ျပန္ဆုတ္ကိုင္လိုက္သည္။ 'Soအဆင္သင့္ျဖစ္ရင္ အစ္ကို႔ကို ေျပာျပမယ္လို႔ ေျပာခဲ႔တယ္မွတ္လား... အစ္ကိုက အဲ႔ဒီစကားကို အေလးထားတယ္'

သူက ကၽြန္ေတာ္႔ကို မသိေစခ်င္ဘူးဆိုရင္ ကၽြန္ေတာ္ကလည္း ဆက္ၿပီး သိခ်င္ေတာ့မွာမဟုတ္... ကၽြန္ေတာ္႔မွာ သံသယေတြရွိလာခဲ႔တယ္ဆိုရင္ေတာင္ ကၽြန္ေတာ္ ေမးမိမွာမဟုတ္...

OXYGEN - ออกซิเจน (မြန်မာဘာသာပြန်) [Completed]Where stories live. Discover now