OXYGEN - ออกซิเจน (မြန်မာဘာသာပြန်) [Completed]

အပိုင္း ၃၉

'အစ္ကို သြားၿပီေနာ္…'

'မသြားနဲ႔…'

'ကိုယ္႔ကိုယ္ကို ဂ႐ုစိုက္…'

'မစိုက္ဘူး'

'ခဏေလာက္ေတာ့ သည္းခံထားရမယ္ေလ…'

'ကၽြန္ေတာ္မွ မလုပ္ႏူိင္တာ…'

'ေနာက္မွ ေတြ႕မယ္ေနာ္…'

'မရဘူး…'

'Ai'So! အလြမ္းသယ္ေနတာကို မရပ္ရင္ ငါ မင္းကို ကန္ေတာ့မွာေနာ္! P'Guiေကာဘဲ! အစ္ကို အခုထိ မသြားေသးဘူးဆိုရင္ အစ္ကို႔အိတ္ကို ကၽြန္ေတာ္ မီး႐ႈိ႕လိုက္မွာ… အဲ႔ဒါဆို ဘယ္မွ သြားစရာမလိုေတာ့ဘူး!'

ေခြးေပါက္ေလးက သူ႔သူငယ္ခ်င္းရဲ႕ေခါင္းကို ကိုက္ဖို႔အတြက္ အဆင္သင့္ျဖစ္ေနတာကို ျမင္လိုက္ရတဲ႔အခါမွာ ကၽြန္ေတာ္ အက်ယ္ႀကီးရယ္လိုက္မိသည္။ ဒီီေမာင္ျပာတာေလးက ကၽြန္ေတာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္ကို စိတ္တိုေနတဲ႔မ်က္လံုးေတြနဲ႔ ဘာလို႔ စိုက္ၾကည့္ေနရတာလဲဆိုတာကို ကၽြန္ေတာ္ နားလည္သည္။ ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္ ႏူတ္ဆက္စကားေျပာေနတာ ေတာ္ေတာ္ၾကာေနၿပီေလ… ဒါေပမယ္႔လည္း ကၽြန္ေတာ္က ဘာလုပ္ႏိူင္မွာလဲ။ ေခြးေပါက္ေလးရဲ႕မ်က္ႏွာက အရမ္းဝမ္းနည္းေနတာကို ျမင္လိုက္ရရင္ ကၽြန္ေတာ္႔ရဲ႕ႏွလံုးသားက ဘယ္လိုမွ မေနႏူိင္ေတာ့… Kaoကသာ ၾကားဝင္မလာဘဲ… Beerကသာ ကၽြန္ေတာ္႔ကုိ ဆြဲေခၚမသြားဘူးဆိုရင္ ေခြးေပါက္ေလးကို ႏူတ္ဆက္ေနရတာနဲ႔ ေလယာဥ္က လြတ္သြားမွာ…

'ကၽြန္ေတာ္႔ကို ဖုန္းဆက္ေနာ္!'

Soloက ေအာ္လာတဲ႔အခါမွာ ကၽြန္ေတာ္ အျမန္ေနာက္လွည့္လိုက္ၿပီးေတာ့ သူ႔ကို ျပံဳးျပကာ လက္ကို ေဝွ႔ျပလိုက္သည္။ သူ႔ရဲ႕မ်က္ႏွာကို ေကာင္းေကာင္းမျမင္ရေလာက္တဲ႔အထိ ေဝးတဲ႔ေနရာကို ေရာက္ေနတာဘဲ ေကာင္းသြားတာ… ကၽြန္ေတာ္သာ သူ႔မ်က္ႏွာကို ျမင္လိုက္မိရင္ သြားျဖစ္ေတာ့မွာ မဟုတ္ဘူး။

'စိတ္ပူမေနစမ္းပါနဲ႔'

ကၽြန္ေတာ္႔အေနာက္မွာ က်န္ခဲ႔တဲ႔ေကာင္ေလးကို စိတ္ပူေနတဲ႔စိတ္ေတြက ရပ္တန္႔လို႔မရဘူးဆိုတာကို Beerက သတိထားလိုက္မိတာေၾကာင့္ အခုလို ေျပာလာတာထင္သည္။