OXYGEN - ออกซิเจน (မြန်မာဘာသာပြန်) [Completed]

အပိုင္း ၃၀

Mae Yaiရဲ႕စ်ာပနာက ႐ုိး႐ုိးရွင္းရွင္းေလးပါဘဲ… အခမ္းအနားေတြ အမ်ားႀကီးပါဝင္တဲ႔အထိ ႀကီးႀကီးက်ယ္က်ယ္လုပ္တဲ႔ပြဲမ်ိဳးမဟုတ္… ၿပီးေတာ့ ထိုစ်ာပနာကို လူအနည္းက်ဥ္းေလာက္ဘဲ တက္ေရာက္လာၾကသည္။ ေတာင္ေပၚက ရြာသားႏွစ္ေယာက္က ကိုယ္စားျပဳအေနနဲ႔ စ်ာပနာအခမ္းအနားသို႔ လာခဲ႔သည္။ Khun Jayက သတင္းၾကားၿပီးၿပီခ်င္း အေျပးေရာက္လာခဲ႔ၿပီး ဘုရင္သံုးေယာက္ ညီအစ္ကိုတို႔ကေတာ့ Mae Yaiဆံုးတဲ႔ေန႔ဘဲေရာက္ခ်လာကာ နာေရးကိစၥေတြကို စီစဥ္ေပးေနသည္။

အခ်ိန္ေတြက အရမ္းျမန္လြန္းသည္။ ခဏေလးအတြင္းမွာတင္ မီးသၿဂိဳလ္မည့္ေန႔ကို ေရာက္လာခဲ႔သည္။ ကၽြန္ေတာ္႔စိတ္ထဲမွာ ဘာမွမရွိေတာ့သလိုမ်ိဳး ခံစားေနရသည္။ ကၽြန္ေတာ္ တစ္ႀကိမ္ေလးေတာင္မွ မငိုခဲ႔… ကၽြန္ေတာ္ ဒီအတိုင္း လက္မခံႏူိင္တဲ႔အရာကို ေတြးေနမိတာ… အသက္ရွည္ေနထိုင္ရမယ္႔ရည္ရြယ္ခ်က္က ေပ်ာက္ဆံုးေနသလိုေပါ့…

ေသခ်ာျပင္ဆင္ထားတဲ႔ Mae Yaiရဲ႕စ်ာပနာအခမ္းအနားအေရွ႕မွာဘဲ ကၽြန္ေတာ္ တစ္ခ်ိန္လံုး ထိုင္ေနကာ Mae Yaiရဲ႕အျဖဴအမဲဓာတ္ပံုေလးကို တိတ္ဆိတ္ၿငိမ္သက္စြာ ၾကည့္ၿပီး အခ်ိန္ျဖဳန္းေနမိသည္။ ေမွာင္လာၿပီဆိုရင္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အနားယူဖို႔အတြက္ အခမ္းအနားအေနာက္ကေနရာေလးကို Khun Jayနဲ႔ ဘုရင္သံုးေယာက္ညီအစ္ကိုတို႔က ျပင္ဆင္ေပးထားတာေၾကာင့္ သူတို႔ေနာက္ကို ကၽြန္ေတာ္ လိုက္သြားလိုက္သည္။ ၿပီးေတာ့လည္း သူတို႔အားလံုးက ကၽြန္ေတာ္႔ကို စိုးရိမ္တဲ႔အၾကည့္ေတြနဲ႔ ၾကည့္ေနၾကတာေၾကာင့္ သူတို႔ကို အျမဲတမ္း ျပန္ျပံဳးျပျဖစ္သည္။

Soloက ကၽြန္ေတာ္႔ကို ေန႔တုိင္းဖုန္းေခၚသည္။ သူက ကၽြန္ေတာ္႔ကို ကင္မရာမဖြင့္ခိုင္းဘဲနဲ႔ ဒီအတိုင္းသာ စကားေျပာတာ… ကၽြန္ေတာ္ ဘာလုပ္ေနလဲ… ဘယ္လိုေနေနလဲဆိုတာကို ေမးၿပီး ေနာက္ဆံုးအထိ ဖုန္းလည္းမခ်ျဖစ္ဘဲ တိတ္ဆိတ္ၿငိမ္သက္စြာေနမိသည္။ ကၽြန္ေတာ္ ဘာမွေျပာမလာတာေၾကာင့္ အိပ္ေပ်ာ္သြားၿပီလို႔ သူ ထင္ေနပံုဘဲ… ဒါေပမယ္႔ ကၽြန္ေတာ္ တစ္ညလံုး အိပ္မေပ်ာ္ခဲ႔ပါ။ Soloက အေမ႔သတင္းကို ၾကားၿပီးၿပီးခ်င္းအခ်ိန္မွာ စာေမးပြဲေတြ မေျဖေတာ့ဘဲ ကၽြန္ေတာ္႔အနားကို လာဖို႔လုပ္ေနတယ္လို႔ Khun Jayက ေျပာျပခဲ႔သည္။ အဲ႔စကားကို ၾကားလိုက္တာနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ Soloဆီ ခ်က္ခ်င္းဖုန္းဆက္လိုက္ကာ ပံုမွန္အသံႏွင့္ အဆင္ေျပေၾကာင္းကို ရယ္ၿပီးေျပာလိုက္သည္။