An Adopted Girl

CHAPTER 14

[Chapter 14: MARK]

A sign
would be
remember.

Ayesha POV's

"Hey jane!" sigaw ko habang nakalusaw na sa dagat, agad namang nalumusob si jane sa dagat papunta sa akin. Dala-dala niya ang isang chichirya na kaniya ng kinakain at nakabihis na siya ngayon naka-rashguard.

"Magiging maalat talaga yung kinakain mo" tawa ko para mapalangoy siya kasama ang kanyang chichirya papunta sa akin.

"Wah!" gulat akong napasigaw ng biglaang umahon si jane sa aking harap, natawa nalang kami.

"Jusmio!" ulit kong sigaw ng napansin kong may kumirot sa'kin sa ilalim, halos pinagsasapak

"Jusmio!" ulit kung sigaw ng napansin kong may kumikirot sa'kin sa ilalim, halos gusto kung sapakin ang lalaking nasa harap ko ngayon at nakalutang pa siya.

"Ano ba, vin!" Sigaw ko para mapatayo si alvin at mapangiti. "Come on, ate. It's only a joke" saad niya at agad na umalis sa tubig at pumunta kay manong jeff.

Ilang minuto ay napansin kong sumisigaw si alvin sa'kin. "Ate!" sigaw niya para mapalingon ako habang si jane naman ay abala sa paglangoy. "What" sigaw ko para mapataas ang aking kilay ng tinatanaw ko siya.

Biglaan niyang inihulmang bilog ang kanyang kamay at dali-dali niyang inilagay ang kanyang hulmang kamay sa kanyang bibig para mapatawa nalang ako at tumatango-tango sakanya.

Aalis na sana ako pero hindi ko alam kung bakit ko nilingon si jane, A glimpse of her make me realize that if you can't trust someone, then try to trust yourself first before other people, i dont know why i agree to her wish but i feel hopeless for her. So i try  then...i think it's work up.

"Jane, kain na tayo" I smile. Napaahon naman siya ng nadinig niya ako. "Tara, sabay tayo bestie" saad niya, napangiti ako. Sabay naman kaming pumunta sa kubo na nirentahan ni mommy.

"Kain na kayo, kumuha lang kayo ah. Wag kayong mahiya" saad ni mommy habang naghahanda si mommy ng mga kutsara, tinidor, at recyclable plates.

"kumuha kayo ng marami ah" saad ni mommy. Napansin kung napa-upo si mommy  sa baybay ng dagat, napahinto ako sa pagkain at inilagay ko ang aking pagkain sa lababo, Natanaw ko si mommy sa baybay tumatanaw sa malinaw na malalim na asul na dagat.

Dahan-dahan akong pumunta sakanya at umupo dahil hindi naman niya ya'ta napansin ang aking presensiya.

"My, okay lang ba kayo?" tanong ko sakanya para mapangiti siya sa akin. "Okay lang naman ako" ngumiti siya sa'kin, kahit ngumiti siya sa akin ay alam ko kung ano ang nasa kanyang mga malungkot na puso.

Well, i know the reason why she's sad. Because of my-granny, i think she misses my-granny. I don't know if i know the history of my mommy and my-granny but i think i should tell you the history of our family, because i know a little bit.

Nung pinanganak daw ako ay muntikan na akong di makuha sa hospital dahil ayaw ni my-granny na kuhain ako sa hospital pero buti nalang nagpasang-awa ang mga san-miguel at mga anghel sa langit at pumasok kay my-granny kaya ayon, charan! buhay pa ako ngayon.

It's pathetic, isn't it?

Marahan akong napangiti at napatingin kay mommy, matanda na si mommy kaya ayon nagkaroon siya ng mga kulubot sa mukha yung para sa mga gurang.

Napahinga ako ng marahan. I think it's easy to say okay but it's hard to ourselves to not say that we're not okay to some other people because ang hirap sabihin kung totoo ba talaga yung tao na sa paligid mo. it's just hard to tell.