"ငါက မင္းသမီးေဟေဆာင္း..."
မက္မြန္ပြင့္ေလးလိုလွပတဲ့မိန္းမငယ္ေလးတစ္ေယာက္သည္
ငါးကန္အနားသို႔ကပ္ကာကိုယ့္ကိုကိုယ္မိတ္ဆက္လာသည္။
(ငါးကန္..အလွေမြးငါးကန္ေတြျမင္ဖူးက်တယ္ဟုတ္၊အဲ့လို
ငါးကန္ေတြထဲမွာထယ္ေယာင္းကိုဖမ္းထားတာ)
ထယ္ေယာင္း ...ငါးကန္၏ဖန္သားျပင္ဘက္တိုးကပ္ရင္းထို
မိန္းမလွေလးအားရီေဝစြာစိုက္ၾကည့္ေနသည္။အညိဳေရာင္
မ်က္ဝန္းအိမ္ေတြက ဝမ္းနည္းမူ႔ေတြေရာယွက္ေနၿပီးမ်က္
ရည္ၾကည္ဥမ်ားေၾကာင့္အေရာင္တလဲ့ဲလဲ့။ႏူတ္ခမ္းမ်ားတင္း
တင္းေစ့ပိတ္ထားသည့္တိုင္တုန္ယင္ေနစဲပင္။
ဘာလို႔ငါမျဖစ္ရတာလဲ..
ေဟေဆာင္းမင္းသမီးက ဂြၽန္အျမတ္ႏိုးဆံုးအမ်ိဳးသမီးေလး။
အဲ့အမ်ိဳးသမီးနဲ႔အတူတူျဖတ္သန္းမဲ့ ေန႔ရက္ေပါင္းမ်ားစြာ
အတြက္သူဆီခ်ဥ္းကပ္ခဲ့တာ။
စစ္မွန္သည္ဟုထင္ရသည့္ခ်စ္ျခင္းတရားေတြကအဲ့ေလာက္
အတုအပ မုသားေတြေရာယွက္ေနမယ္လို႔ထယ္ေယာင္းမထင္
ထားခဲ့။ကိုယ္လက္အႀကိမ္အခါခါႏွီးေႏွာခဲ့ေပမဲ့...ဒါဂြၽန္သူ႔အ
ေပၚထားတဲ့ခ်စ္စိတ္ေၾကာင့္ရယူခဲ့ျခင္းလို႔ထင္ျမင္ျပီးမျင င္းဆန္ခဲ့။တစ္ကယ္တမ္းေတာ့...ဂြၽန္က ေဟေဆာင္းအမွတ္
နဲ႔သူ႔အေပၚအာသာေျဖခဲ့ျခင္းသာ။ဆက္ဆံေနစဥ္တစ္ေလ်ွာက္
သူ႔ပါးေပၚအနမ္းေတြတစ္ဖြဖြေပးကာ ခ်စ္တယ္လို႔ခဏခဏ
ေျပာျခင္းကလည္းအလိမ္အညာေတြနဲ႔သာယာမူ႔ကို႐ွာေဖြခဲ့
ျခင္းသာ။
ထယ္ေယာင္းမ်က္ေတာင္ဖ်ားေလးခတ္လိုက္သည္ႏွင့္မ်က္ရည္ေတြဘယ္ညာပါးတစ္ဖက္ဆီလိမ့္ဆင္းလာသည္။
လိမ္ညာျခင္းကပ်ားရည္ထက္ခ်ိဳသေလာက္
အမွန္တရားကခါးလိုက္တာ။
ထိုခါးသီးျခင္းေတြနာက်င္ျခင္းေတြရက္စက္ျခင္းေတြသာ
တစ္နင့္တစ္ပိုးေပးသြားခဲ့တဲ့ဂြၽန္႔အေပၚထယ္ေယာင္း ဝ၌
ေႂကြးပါေလသလားအခုထိေတာင္မမုန္းရက္ေသး။
ခ်စ္တုန္းပဲ...
"မင္းကေရသူထီးေလးလား...ငါမင္းသမီးမင္းကိုေမးစရာ႐ွိ
တယ္ အမွန္တိုင္ေျဖေပး"
ေဟေဆာင္းကမင္းသမီးပီပီအထက္စီးဆန္စြာေမးလာသည္။
သူမ၏ အနက္ေရာင္ေကသာထက္ေရႊေရာင္ပုလဲဆံညႇပ္ေလး
မွာႂကြားႂကြားဝင့္ဝင့္။ထယ္ေယာင္းထိုဆံညႇပ္ေလးကိုျမင္သည္
ႏွင့္ထပ္မံနာက်င္ရျပန္သည္။ငရဲ က်ေနသူပမာ ညႇင္းပန္းႏွိပ္
စက္ျခင္းကိုခံေနရၿပီးၾကားလပ္မ႐ွိဆင္းရဲဒုကၡအတိၿပီး၏။
