ေဂ်ာင္ကု..ထယ္ေယာင္းသေဘာအတိုင္းငါးကန္ေဘာင္ထဲက
ေနလူအင္အားသံုးကာဆြဲထုတ္လိုက္သည္။ဖန္ငါးေလွာင္
ကန္ေလးသိပ္မႀကီးသည္မို႔ ဝါးေလွကားေထာက္ကာလက္
တစ္ဖက္ဆီကေနဆြဲမရင္းအျပင္သို႔ခဲရာခဲဆစ္ေခၚထုတ္
လာခဲ့သည္။ေအာက္ေရာက္သည္ႏွင့္ၾကမ္းျပင္ေပၚမွာထယ္
ေယာင္းကေခြကနဲ။
ေရႊဝါေရာင္ငါးအျမႇီးႀကီးမွာေရမေျခာက္ေသး
သည္မို္႔အျမႇီးအတိုင္းပင္႐ွိေနတုန္းပင္...ေဂ်ာင္ကုက ထယ္
ေယာင္းကိုယ္ေသးေသးေလးကိုသနားစိတ္ဝင္ကာေထြးဖက္
ဖို႔ၾကံလိုက္ေသာ္လည္း ေဟေဆာင္းမင္းသမီးကေဂ်ာင္ကု
လက္ေမာင္းအားခပ္တင္းတင္းဆုပ္ကိုင္ထားသည္။
"သူ႔ကိုလႊတ္ေပးလို႔မရဘူးေနာ္...အိုပါး။သူကႏိုင္ငံပိုင္အျဖ
စ္သိမ္းၿပီးသား။အိုပါး...သူ႔ကိုလႊတ္ေပးလိုက္တဲ့ရာဇဝတ္
သင့္ၿပီးကြပ္မ်က္ခံရမွာ..."
ေဟေဆာင္းမင္းသမီးကမနာလိုစြာဝင္ေျပာလာသည္။ထယ္
ေယာင္းကေတာ့ထိုမနာလိုစကားကိုစိတ္ထဲပင္မထားေတာ့။
ဒီရက္ဒီအေတာအတြင္းထိုလူေတြေျပာတဲ့စကားေတြနဲ႔ပင္
သူ႔စိတ္ဒဏ္ရာရဖို႔ၿငိမ္သက္ေပးဖို႔လံုေလာက္ေနပါၿပီ။သူတို႔
ေတြေဂ်ာင္ကုေပၚစိတ္နာေအာင္ဘယ္ေလာက္ပဲေျပာေျပာ
ငါးေသးေသးေလးကဦးေႏွာက္ေရာအမွတ္သည္းေျခပါ ပါမလာဘူးအခုအေျခအေနေရာက္ေနသည့္တိုင္...ေဂ်ာင္ကုအေပၚခ်စ္စိတ္ရယ္မေျပေသးပါ။
သူကေဂ်ာင္ကု မ်က္ႏွာကိုပင္ပိုင္ဆိုင္ ရာေကာင္းကင္ျပင္
ႀကီးပမာအားကိုတႀကီးေမာ့ၾကည့္ေနမိသည္။
ေဂ်ာင္ကု ကသူ႔ေၾကာင့္ကြပ္မ်က္ခံစရာမလိုပါဘူး။
အတတ္ႏိုင္ဆံုး..အနာဂတ္မွာေသခ်ာေပါက္ေဂ်ာင္ကုေပ်ာ္
ရႊင္ေပးရဦးမွာ။ေႏြးေထြးတဲ့မိသားစုဘဝေလးကိုေဂ်ာင္ကု
အားပိုင္ဆိုင္ေစခ်င္ပါသည္။
ထယ္ေယာင္း၏ေရႊေရာင္အျမႇီးႀကီးမွာအေဆာင္ျပဴတင္းေပါက္
ကျဖတ္တိုက္ လာတဲ့ပူျပင္းျပင္းေလေတြေၾကာင့္တစ္ျဖည္း
ျဖည္းေျခာက္ေသြ႔သြားၿပီး လူေျခေထာက္ေတြအျဖစ္အသြင္
ေျပာင္းလာသည္။ကံေကာင္းသည္က သူ႔ကိုဖမ္းေခၚလာ
တုန္းကအဝတ္အစားမ်ားသည္ တန္းေပၚတြင္တည္႐ွိေနၿပီး
အမူ႔ထမ္းမ်ားကမ္းေပးလာေသာအခါေဘာင္းဘီအျဖဴတစ္
ထည္အားေျခေထာက္လ်ိွ ရင္းဝတ္လိုက္သည္။ထို႔ေနာက္
ဒီယီးဒယိုင္နဲ႔ပင္အားျပဳကာမတ္တပ္ရပ္လိုက္ေတာ့သည္။
