အခ်ိန္ေတြကုန္လာတာနဲ႔အမ်ွထယ္ေယာင္းဗိုက္ကေလးမွာ
ႀကီးသထက္ႀကီးပူသထက္ပူလာရသည္။သာမာန္ေလးလ
ေက်ာ္ေက်ာ္ဗိုက္ကေလးက ဤ မ်ွေလာက္မပူသည္ကို
ေယာကၡမႀကီးရိပ္စားမိေသာအခါ အသဲအသန္ေဆးရံုသြား
ျပဖို႔ျပင္ဆင္ခိုင္းေတာ့သည္။
ထယ္ေယာင္းေဆးရံုဆိုတဲ့အရာႀကီးကိုမုန္းေနၿပီျဖစ္သည္။
ထိုေနရာႀကီးမွာဗိုက္ပူပူေလးကိုစစ္ေဆးၿပီးျပန္လာတိုင္း
ေသာက္ေဆးေတြမွာတိုးတိုးသြားရသည္။ထယ္ေယာင္း
တစ္ခါမွေရမ႐ွိေသာကုန္းေပၚတြင္အၾကာႀကီးေနထိုင္ရမည္
လို႔မေတြးခဲ့။သဘာဝကိုလြန္ဆန္ရဲသည္ကလည္း..အခ်စ္
ေၾကာင့္ပဲေလ။ ဂြၽန္သူ႔ကိုခ်စ္ေနသ၍ ေတာ့သူကဘယ္က
လာမွန္းမသိတဲ့အားေတြနဲ႔အရာရာကိုေက်ာ္ျဖတ္ေနဦးမွာ။
ဂြၽန္သူ႔ကိုမလိုအပ္ရင္ေတာ့ အရာအားလံုးကိုလက္လႊတ္ကာ
ပဂ္လယ္ျပာႀကီးထဲခုန္ဆင္းသြားမည္သာ။
နာက်င္ေအာင္ဘယ္သူမွလုပ္တာမဟုတ္
ကိုယ္ကိုတိုင္က ထိုနာက်င္ျခင္းေတြကိုအခ်စ္လို႔
သတ္မွတ္ၿပီးပံုေဖာ္ခဲ့ရံုသာ။
တြယ္တာတတ္လြန္းတာမို႔
ဒီေရေနသတၱဝါေလးက
အခ်စ္ကိုကိုးကြယ္ခဲ့ရံုသာ။
အမွတ္မ႐ွိနာက်င္ခဲ့တာေတာင္
ေနာက္တစ္ေက်ာ့ထိုလူသားကိုခ်စ္ဖို႔ဝန္မေလးခဲ့ဘူး။
ဒီငါးေလးအတြက္..ခ်စ္တတ္တဲ့ႏွလံုးသားကို
မဖန္ဆင္းခဲ့ပါနဲ႔လား...ဘုရားသခင္။
သူလိုကိုယ္လိုေရေနသတၱဝါေတြလိုပဲ
ဘာအေႏွာင္အဖြဲ႔မွမ႐ွိဘဲေပ်ာ္ပါးခ်င္လို႔..
အခုေတာ့ ေသမွာႀကိဳသိေနတဲ့ကံၾကမၼာရယ္
ဗိုက္ထဲက ေႏွာင္ႀကိဳးငယ္ေလးေတြနဲ႔
ဘယ္လိုဝန္ပိေစတာပါလိမ့္။
မင္းကိုေတြ႔ခဲ့ျခင္းကဘဝမွာ
႐ွားပါးအဖိုးတန္ခဲ့ပါတယ္..ဂြၽန္
ထယ္ေယာင္းအခန္းျပဴတင္းေပါက္နားမတ္တပ္ရပ္ကာ
ေဂ်ာင္ကုျပန္အလာကိုေစာင့္ေနမိသည္။ တစ္ခါတစ္ေလ
ေဂ်ာင္ကုကသူ႔အလုပ္ေတြပစ္ထားမရသည္မို႔ရံုးသြားရတဲ့
အခ်ိန္ေတြလည္း႐ွိတယ္။ထိုသို႔အခ်ိန္မ်ိဳးဆိုထယ္ေယာင္း
ေလးမွာအိမ္ႀကီးထဲအထီးက်န္ေနတတ္ၿပီးျပဴတင္းေပါက္
နားရပ္ကာေဂ်ာင္ကု ျပန္အလာကိုေတာင္ေတြေျမာက္ေတြး
ျဖင့္ေျမႇာ္ေနတတ္သည္။ညေန.. ေနေရာင္ခပ္ဖ်ဖ်ဝင္သည္
ႏွင့္ ဂြၽန္၏ကားေလးသည္ဗီလာထဲသို႔ တန္းကာ
ခ်ိဳးဝင္လာသည္။
ဂြၽန္ျပန္လာၿပီဆိုတဲ့အသိနဲ႔တင္ငါးေလးခမ်ားေပ်ာ္သြားရၿပီး
ပါးေပၚက မေျခာက္ေသးတဲ့မ်က္ရည္စက္ေတြကိုခပ္ၾကမ္း
ၾကမ္းပြတ္သပ္ျပစ္လိုက္သည္။
