ထိုေန႔ညကေဂ်ာင္ကုေတာ္ေတာ္စိတ္ေလ်ွာ့ယူလိုက္ရသည္။
သူကဖခင္မပီသ စြာထယ္ေယာင္းဗိုက္ထဲက ကေလးကို
ေဆးနဲ႔ဖ်က္ခ်ဖို႔ေတြးမိတဲ့အထိ။ႏွစ္တစ္ရာေက်ာ္ေစာင့္စား
ျခင္းအတြက္တစ္ႏွစ္တာဆံုဆည္းျခင္းသည္တိုေတာင္းလြန္းလွသည္။
ခပ္ေထြေထြအရက္ကိုတစ္ငံုေသာက္တိုင္း..မူးမလာဘဲ
အခ်စ္ေဝဒနာသည္သာပိုပိုဆိုးလာသည္။ရင္ဘတ္တစ္
ျခမ္းကနင့္နင့္နဲနဲခံစားရင္း လက္တစ္ဖက္ေျမႇာက္ကာ
ေကာင္းကင္ေပၚက ၾကယ္ေတြကိုရည္ရြယ္ခ်က္မ႐ွိဘဲ
ဗလာနတၳိအေတြးေတြနဲ ့ေရတြက္ေနမိသည္
ထယ္..မင္းမ႐ွိရင္ ကိုယ္ရယ္ႏိုင္ျပံဳးႏိုင္ဦးမွာလား။
ဒီလိုၾကယ္ေတြကိုေအးေအးလူလူၾကည့္ၿပီးေရတြက္ႏိုင္ဦး
မွာလား...ကိုယ္မေပ်ာ္ေလာက္ဘူးေနာ္..
ခဏတာဆံုဆည္းရၿပီး
ထာဝရခြဲခြာရမယ္ဆိုလည္း
ထားခဲ့သူက ကိုယ္သာျဖစ္ပါရေစ..ထယ္။
အရက္ေတြေသာက္တာမ်ားေလေလ ထယ္ေယာင္းကိုလြမ္း
ေလေလ ျဖစ္ၿပီးမခံစားႏိုင္တဲ့အဆံုးမူး႐ူးကြဲ ျပဲေနတာေတာင္
အခ်စ္ကေလးဆီမေရာက္ေရာက္ေအာင္ကားေမာင္းကာျပန္
လာခဲ့သည္။သူမူး႐ူးၿပီးအိမ္ျပန္လာေတာ့ဂ်ီမင္းက က်ိန္ဆဲ
ကာေျပးတြဲ သည္ကလြဲဘာမွမမွတ္မိေတာ့။
တစ္ညလံုးလြတ္ေနတဲ့ေဂ်ာင္ကုမွာ မနက္မိုးလင္းအရက္နာ
ေၾကာင့္ ဆတ္ကနဲ ျပန္ႏိုးလာရသည္။အိမ္ကိုဘယ္လို
ပံုစံ႐ုပ္ပ်က္ဆင္းပ်က္ျပန္ေရာက္လာလည္းမသိသလို
အခ်စ္ေလးလည္းကုတင္ေပၚတြင္မ႐ွိ၊ပတ္ခ္ဂ်ီမင္းလည္း
ဘယ္ေရာက္ေနမွန္းမသိ ။ တစ္ဆစ္ဆစ္ထိုးကိုက္လာ
တဲ့ေခါင္းေၾကာင့္ကုတင္ေပၚမွအားယူထလိုက္စဥ္႐ုတ္တရပ္
အခန္းတံခါးေလးပြင့္လာသည္။
"ႏိုးလာၿပီလား...ဂြၽန္"
ေကာ္ဖီဗန္းေလးကိုင္ကာ အခန္းထဲဝင္လာတဲ့ထယ္ေယာင္း
ေၾကာင့္ေဂ်ာင္ကုမွာအလန္႔တၾကားျဖစ္ကာေကာ္ဖီဗန္းေလး
အားလွမ္းယူလိုက္ရသည္။
"ေရေႏြးပူေတြေလာင္ေတာ့မွပဲ"
"ဒီေလာက္ကေတာ့ႏိုင္ပါတယ္"
ထယ္ေယာင္းယူလာတဲ့အမူးေျပေကာ္ဖီခြက္ေလးကိုၾကည့္
ကာေဂ်ာင္ကုေၾကာင္ေတာင္ေတာင္ရယ္။သူ႔အခ်စ္ေလးက
ေကာ္ဖီေဖ်ာ္တတ္ဖိုု္႔ေဝးစြ။ေရေႏြးအိုးေတာင္ေျဖာင့္ေအာင္
တည္တတ္သူမဟုတ္။ဒီလိုေကာ္ဖီေဖ်ာ္တတ္တယ္ဆိုသာ
ပတ္ခ္ဂ်ီမင္းရယ္သာ။
