"မင္းနာမည္ဘယ္လိုေခၚလဲ..."
"ထယ္ေယာင္း..."
"အာရီဂူး...ခ်စ္စရာေလးပဲ"
ေရခဲမုန္႔ေကြၽးလိုက္သည္ႏွင့္အငိုသန္လြန္းေသာေကာင္ေလး
မွာအငိုတိတ္သြားရၿပီးဂ်ီမင္းနဲ႔ေတာင္စကားျပန္ေျပာေနၿပီ ျဖစ္
သည္။စစေတြတုန္းကဆံပင္အျပာေရာင္နဲ႔ေကာင္ေလးမွာအန
ည္းငယ္သူ႔ကိုေၾကာက္လန္႔ေနဟန္ေပၚၿပီးေဂ်ာင္ကုကိုကယ္ပါ၊
ပုလဲေတြအမ်ားႀကီး႐ွာေပးမယ္လို႔လည္းေျပာေသးသည္။
"ဒါစားရတာႀကိဳက္လား"
ဆံပင္အျပာေတြကိုထိုးဖြရင္းေမးေတာ့ ေခါင္းသာၿငိမ့္ျပတဲ့
ထယ္ေယာင္းရယ္ေၾကာင့္ဂ်ီမင္းျပံဳးမိပါသည္။
"မင္းကဘယ္မွာေနတာလဲ.."
"ပင္လယ္ထဲမွာ"
သူေဌးကေလွသာေမွာက္တာကံကေတာ့မေခဘူးရယ္။
ဘာအထိအခိုက္ဒဏ္ရာမွမရတဲ့အျပင္ဒီလိုခ်စ္စဖြယ္လူသား
ေလးနဲ႔လည္းဆံုေတြ႔ခဲ့ေသး။ဘဝကဇတ္လမ္းမဆန္ေပမဲ့၊
ဇာတ္လမ္းဆန္တဲ့ဘဝမွာဇာတ္လိုက္ျဖစ္ခဲ့ေသာသူေဌးကို
ေတာ့ဂ်ီမင္းအားမက်ဘဲမေနႏိုင္ေတာ့။
"ငါ့နာမည္က ပတ္ခ္ဂ်ီမင္းပါ၊မင္းနဲ႔ေတြ႔ရတာအရမ္းဝမ္း
သာတယ္၊ငါမင္းကိုခဏဖက္ခြင့္႐ွိမလား"
ထယ္ေယာင္းေခါင္းသာညိမ့္ျပမိသည္။ပတ္ခ္ဂ်ီမင္းက႐ိုး
သားတက္ႂကြၿပီးခ်စ္စဖြယ္အမူအယာေလးႏွင့္ထယ္ေယာင္း
အားခပ္ဖြဖြမရဲတရဲေလးေပြ႔ဖက္လိုက္သည္။ဒါေလးက
ဝါဂြမ္းစိုင္ေလးေတြသဖြယ္ႏူးညံၿပီးေႏြးေထြးေနေရာ။
ဒီေလာက္႐ွားပါးအလွေလးကိုပိုင္ဆိုင္ေနမွေတာ့သူ႔သူေဌး
က ပတ္ခ္အန္နာကိုလက္လႊတ္လိုက္သည္ကလည္းမဆန္း
ေတာ့။
ထယ္ေယာင္းအတြက္ဂ်ီမင္းကဘယ္သူနဲ႔မွမတူေအာင္ေႏြး
ေထြးၾကင္နာတတ္တယ္လို႔ခံစားရသည္။ေဂ်ာင္ကု ကိုကူညီ
ၿပီးေဆးဆရာစီေခၚသြားေပးသလို သူေပးမဲ့ပုလဲေတြကိုလည္း
မယူဘူးဟု ျငင္းသည္။ေနာက္ၿပီးဒီစားေကာင္းတဲ့အစား
အစာေတြလည္းေကြၽးသည္။ဒီအခ်က္အလက္ေတြနဲ႔တင္င
တံုးငါးေလးက လူေကာင္းလို႔သတ္မွတ္ျပစ္လိုက္ၿပီေလ။
