ေနာက္ေန႔မနက္ဥကၠဌဂြၽန္ရံုးခန္းတြင္ဟိတ္ႀကီးဟန္ႀကီးနဲ႔
လူတစ္သိုက္စုရံုးလာတာကိုထူးဆန္းစြာေတြ႔လိုက္ရေတာ့သည္။ဂ်ီမင္းမွာပထမ အလုပ္ေခၚစာအသစ္အတြက္အလုပ္
လာေလ်ွာက္တာဟုထင္လိုက္ေသာ္လည္းသူေခၚယူထား
ေသာစည္းကမ္းခ်က္တြင္အသက္ႏွစ္ဆယ္နဲ႔ႏွစ္ဆယ့္ငါးဝန္း
က်င္ဟုေသခ်ာေရးထားတယ္မလား။အခုက် ငါးဆယ္နဲ႔
ေျခာက္ဆယ္နားစြန္းလူတစ္သိုက္အလုပ္လာေလ်ွာက္တာ
ေတာ့ယုတၱိမတန္ေနဘူးမလား။
"ဌာနမူးစူး..."
ဂ်ီမင္းအသံေၾကာင့္ဌာနမူးစူးမွာအလုပ္လုပ္တဲ့ေနရာမွေျပးထြက္လာခဲ့သည္။
"ေဘာစိအခန္းထဲကဘာေတြလဲ၊အလုပ္လာေလ်ွာက္တာလား"
"ၾကားထားတာေတာ့..အဲ့လူေတြကသိပၸံပညာ႐ွင္ေတြတဲ့၊
ေရေအာက္သုေတတနပညာ႐ွင္ေတြ၊ဗိသုကာပညာ႐ွင္
ေတြကိုေဘာစိကဖိတ္ထားတာတဲ့"
ဂ်ီမင္းမွာလည္ထြက္သြားရသည္။သိပၸံပညာ႐ွင္ေတြေခၚၿပီး
ဘာစီမံကိန္းေတြထပ္လုပ္ျပန္ၿပီလည္းမသိ။မင္ယြန္ဂီ
ဒီတစ္ေခါက္စတူဒီယိုေထာင္ၿပီးရင္ ေတာ့ဒီဇယား႐ူပ္တဲ့
အလုပ္ကေနထြက္ၿပီးေယာက်ာ္းလုပ္စာပဲထိုင္စားေတာ့မွာ။
ထိုအခ်ိန္ကစၿပီးထိုသိပၸံပညာ႐ွင္အုပ္စုမွာ ေဘာစိအခန္းထဲ
ဝင္ခ်ည္ထြက္ခ်ည္အလုပ္မ်ားေနၾကေတာ့သည္။ေဘာစိက
လည္း ထိုသိပၸံပညာ႐ွင္အုပ္စုနဲ႔ပတ္သတ္ၿပီးဘာမွမေျပာ။
ဂ်ီမင္းကလည္းသူ႔အလုပ္နဲ႔သူ႐ူပ္ေနသည္မို႔ဘာမွေထြေထြ
ထူးထူးေမးမေနဘဲ အရာအားလံုးလစ္လ်ဴ႐ူထားလိုက္သည္။
ဒီအတိုင္းေအးေဆးေလးသက္ေတာင့္သက္သာလစာ
ထိုင္ယူရံုေပါ့။
ေနာက္ေန႔ေတြေနာက္ေန႔ေတြမွာေတာ့ ဥကၠဌဂြၽန္ေဂ်ာင္ကုက
ရံုးကိုမလာေတာ့ပါ။ သူ႔အပိုင္Villaတစ္လံုးကိုစိတ္ႀကိဳက္
Decoration ဆင္ကာေျပာင္းလဲေနသည္ဟုသာ
ဂ်ီမင္းၾကားသိလိုက္ရသည္။ထိုဗီလာ ကမယူရေသးေသာ
ဇနီးေလးအတြက္ဆိုလည္းမမွား။ကပ္ေစးႏွဲဥကၠဌႀကီးက
ဘာလို႔ဒီေလာက္ေတာင္ခ်စ္တတ္သြားပါလိမ့္။
အခ်စ္နဲ႔ေတြရင္လူတိုင္းအနည္းအမ်ားေျပာင္းလဲတတ္ၾက
တယ္တဲ့ေလ။ေဘာစိလည္းအခ်စ္နဲ႔ေတြ႔လို႔ေျပာင္းလဲ ၿပီး
စိတ္ေကာင္းဝင္ကာသူ႔ကိုလခေလးတိုးေပးရင္သိပ္ေကာင္း
မွာပဲ။
