Zawggi
ရင္ဘတ္ေပၚက လက္သည္းျခစ္ရာက ေပ်ာက္သြားရင္ေတာင္
အမာရြတ္က်န္ခဲ့ဦးမည္လို႔ေဂ်ာင္ကုထင္ျမင္မိသည္။လက္
သည္းေလးသာကုတ္ျခစ္မိသြားတယ္ဆိုေပမဲ့ခံရတဲလူကမလူး
မလိမ့္သာ။ဒါေတာင္အေပၚယံအေရျပားစုတ္ျပဲရံုမ်ွသာ၊အား
ပါပါအတြင္းနက္နက္ထိ ေရာက္လို႔ကေတာ့မေတြးဝံစရာ။ကံ
ေကာင္းသည္ကေရႊဝါေရာင္အျမႇီး႐ွိတဲ့ေရသူထီးေလးမွာကိုယ္
လုပ္တဲ့လုပ္ရပ္ေပၚတာဝန္ယူစိတ္႐ွိၿပီးသနားၾကင္နာတတ္သူ
မို႔သာ။အစိမ္းေရာင္အရြက္ေတြက ဘာအရြက္ေတြမွန္းေသ
ခ်ာမသိေပမဲ့ တစ္ေန႔သံုးႀကိမ္ကမ္းေပၚတက္ကာ ဒဏ္ရာ
အား လာလာအံုေပးေသာေရသူေလးရယ္ေၾကင့္တစ္ျဖည္း
ျဖည္းဒဏ္ရာသက္သာလာရသည္။ညေနခ်ိန္အခါ..ေနမင္းသည္လည္းအေနာက္ယြန္းယြန္းသို႔ဦးတည္ကာကြယ္ေပ်ာက္ေတာ့သည္။ကမ္းပါးသစ္ပင္ကိုမွီရင္း..ေဂ်ာင္ကုအျမဲေဆာင္ေနက်လက္ကိုင္ပုဝါေလးကိုထုတ္ယူကာၾကည့္ေနမိသည္။ထိုလက္ကိုင္ပုဝါသည္ေဟေဆာင္းမင္းသမီး ကခ်စ္သက္တမ္းတစ္ႏွစ္ျပည့္တြင့္ကိုယ္တိုင္ကိုယ္က်ပန္းထိုးရင္းခ်စ္သက္လက္ေဆာင္အျဖစ္ေပးခဲ့သည္။အဲ့ကတည္းကထိုလက္ကိုင္ပုဝါေလးမွာေဂ်ာင္ကုအျမတ္ႏိုးဆံုး
ပစၥည္းတစ္ခုျဖစ္လာၿပီးဘယ္သြားသြားနဲ႔ကိုယ္နဲ႔ထပ္ခ်ပ္မကြာ
ေဆာင္ထားေတာ့သည္။
အခုေရာ...နန္းေတာ္ႀကီးထဲသူ႔မင္းသမီးေလးဘာေတြလုပ္
ေနပါလိမ့္။ေလေျပေလညႇင္းေတြသာစကားေျပာတတ္ႏိုင္ရင္
ေဟေဆာင္းအားလြမ္းေၾကာင္းစကားပါးလိုက္ခ်င္ပါရဲ႕။
ေရထဲက တစ္ဗြမ္းဗြမ္းအသံလိူင္းေၾကာင့္ေဂ်ာင္ကုအေတြးတို႔
ျပတ္ကနဲ။လက္ကိုင္ပုဝါအျဖဴေလးအားတစ္႐ိုတစ္ေရေခါက္
ကာအိတ္ရံူ ့ ေလးထဲအျမန္ထည့္လိုက္ၿပီးအသံလာရာဘက္ကို
ငဲ့ေစာင္းၾကည့္လိုက္သည္။ ထံုးစံအတိုင္းေရသူထီးေလးက
ေဆးထည့္ေပးဖို႔ေရာက္လာတာျဖစ္ၿပီးဒီတစ္ခါေတာ့ မေတာ္
သည့္ေအာက္ပိုင္းေနရာေလးအားၾကာရြက္ေလးေတြစီ ကာ
ၿပီးဖံုးထားသည္။
ဆည္းဆာေနဝင္ခ်ိန္ကန္၏အလွကိုေနာက္ခံထားၿပီးနတ္
သက္ေႂကြတဲ့သူေလးရယ္ေၾကာင့္ဘယ္ပုရိသေတာင့္ခံႏိုင္
မည္နည္း။အျပာေရာင္ဆံႏြယ္ေလးေတြကေလတြင္တလူလူ
လြင့္ေနၿပီး ကန္ေရျပင္ရဲ႕အလွတရားပမာတည္ၿငိမ္ကာေအး
ခ်မ္းလွသည္။
