ထိုေန႔ကႏွလံုးအတြက္ ECT႐ိုက္ယူခဲ့ေပမဲ့ႏွလံုးအထူးကု
ဆရာဝန္ႀကီး ေဂ်ာင္ အြန္ဟ က မ႐ွိေတာ့ၿပီမို႔ေနာက္တစ္ရက္
သို႔ရက္ေရႊ႔လာခဲ့သည္။ေဒါက္တာယူဝန္းၫႊန္းေပးလိုက္ေသာ
ေသာက္ေဆးမ်ားသည္လည္းဘာမွေထြေထြထူးထူးမဟုတ္
ဘဲ ကိုယ္ဝန္ေဆာင္အားေဆးမ်ားရယ္သာ။႐ုတ္တရပ္ႏွလံုး
ေအာင့္တာတို႔၊အသက္႐ူမဝျဖစ္တာတို႔ဆိုရင္အျမန္ဆံုးေဆး
ရံုကိုလာရန္လည္းသတိေပးထားေသးသည္။
အိမ္ျပန္ရာလမ္းတစ္ေလ်ွာက္ေဂ်ာင္ကုက ဆိတ္ၿငိမ္လ်ွက္သာ။
သူ႔ရင္ထဲေပါင္ႏွစ္ဆယ္ေလာက္အေလးခ်ိန္စီးတဲ့ခဲတစ္လံုး
ဆြဲထားသလို ေလးလံေနၿပီးႏွလံုးသားကထိုင္းမိူင္းေနသည္။
ထယ္ေယာင္းကိုသူဆံုးရံူးရမွာေၾကာက္သည္။ေနာက္တစ္ခါ
ထယ္ေယာင္းသူ႔မ်က္စိေ႐ွ႕မွာတစ္ခုခုျဖစ္သြားခဲ့ရင္ေဆာက္
တည္ရာရမည္မဟုတ္႐ူးဖို႔သာပင္႐ွိေတာ့သည္။သူ႔အမွား
ေတြအားလံုးအတြက္ ျဖစ္ျဖစ္ေျမာက္ေျမာက္ဘာတစ္ခုမွ
ေပးဆပ္ႏိုင္ျခင္းမ႐ွိေသးဘဲထယ္ေယာင္းကဒီလိုလြယ္လင့္တကူခြင့္လႊတ္ေပးတာကမဟုတ္ေသးဘူးေလ။
"ဂြၽန္...ဟိုနားသြားခ်င္တယ္"
ထယ္ေယာင္းကျပဴတင္းေပါက္ဘက္မ်က္ႏွာမူရာကေနသူ႔
ဘက္လွည့္လာၿပီးတစ္ေနရာအားလက္ညိဴးထိုးကာသြား
ခ်င္ေၾကာင္းေျပာလာသည္။ေဂ်ာင္ကုကလည္းႏွစ္ခါမျငင္း။
ကားကိုသတ္မွတ္ထားသည့္ေနရာကိုထိုးရပ္လိုက္ၿပီးသည္
ႏွင့္ထယ္ေယာင္းလက္ကိုတြဲကာအပန္းေျဖအနားယူရာပန္း
ျခံဆီထြက္လာခဲ့သည္။ညမိုးခ်ဳပ္မို႔ပန္းျခံအတြင္းေလညႇင္းခံ
အနားယူသူေတြမ်ားျပားေနၿပီး မိသားစုလိုက္၊သူငယ္ခ်င္း
တစ္သိုက္နဲ႔ေပ်ာ္ရႊင္စြာအနားယူေနသူုေတြလည္း႐ိွၿပီးသူလို
ကိုယ္လိုအတြဲေတြလည္း႐ွိသည္။
ထယ္ေယာင္းမွာေဂ်ာင္ကု လက္ေမာင္းကိုခ်ိတ္တြယ္ရင္း
မီးေရာင္စံုနွင့္လွပေသာညခ်မ္းကိုခံစားေနၿပီးပန္းပင္လွလွ
ေလးေတြ ေတြ႔ ျမင္တိုင္းလည္းသေဘာတက်ရီျပံဳးတတ္
ေသးသည္။ထယ္ေယာင္းႏွလံုးသားထဲကလာတဲ့စစ္မွန္တဲ့
အျပံဳးကိုေဂ်ာင္ကု မျမင္ေတာ့တာၾကာေရာေပါ့။ေရျပင္က်ယ္
ႀကီးထဲ ကူးလားေခါက္ျပန္ေပ်ာ္ရႊင္ေနတတ္တဲ့ေရသူထီးေလး
မွာေဂ်ာင္ကုေပးတဲ့ဒဏ္ရာေတြေၾကာင့္ႏွစ္ေပါင္းရာခ်ီအလြမ္း
အေဆြးေတြ၊မ်က္ရည္ေတြနဲ႔သာမိတ္ဖြဲ႔ခဲ့ၿပီးျပံဳးဖို႔ရီဖို႔ေမ့ေလ်ွာ့
ေနခဲ့သည္။
