madison stark/natasha romanoff

13

gözlerimi açmaya çalıştığımda arkadan gelen peter ve wade'in sesine odaklandım "hey! öyle bir şey yok!" diyordu peter sinirli bir sesle

"tabi ki öyle bir şey var yavrum." demişti wade peterın sesini taklit ederek

gözlerimi açmayı başardığımda gözlerime giren yoğun ışıkla gözlerimi kıstım. bir kaç saniye alışmaya çalıştım.

alıştığımda gözlerimi sonunda açabilmiştim. peter ve wade yatağın sol tarafında duran koltukta birbirlerine yaslanarak oturuyor ve birbirlerine bakıyordu.

"benim başıma gözleri birbirinden başka bir şey görmeyen ikiliyi mi diktiler yani" diye söylendim uyandığımı belli etmek için

ani gelen sesimle ikisi de bir anda doğruldu ve bana bakmaya başladı.

"sorun yok, ben tekrar uyurum siz devam edin!" dedim huysuzca söylenirken.

"tanrıya şükür uyandın mads." dedi peter rahatlarcasına

"ne zamandır uyuyorum?"

wade bir anda ciddileşerek "bunu sana bizim söylemememiz gerekiyor fakat yaklaşık 4 aydır uyuyorsun mads" dedi

"ne?" diyebildim sadece

"ilk başlarda baban, wanda, natasha falan da geliyordu ziyaretine fakat uyanmayacağını öğrendiklerin de gelmeyi kestiler."

yüzümde nasıl bir ifade vardı bilmiyordum ama ikisi de kahkaha atmıştı.

"4 aydır uyuyorum ve siz bana gülüyor musunuz?!" diye bağırdım sinirli bir sesle

kapının açılmasıyla hepimiz kapıya baktık. içeri giren babam kaşlarını çatmıştı "mads? uyandın ve yaptığın ilk şey bağırmak? tanrım size güvenmemeliydim!" dedi yatağın sağ tarafında duran tekli koltuğa ilerlerken.

"demek aklına gelebildim sonunda baba!" dedim babama bakarak

4 aydır uyuyordum, 4 ayın sonunda uyandığımda ise babam hiç bir şey olmamış gibi tepki veriyordu! üstelik ziyaretime bile gelmiyordu!

"ne saçmalıyorsun mads?" dedi babam kafası karışmış bir şekilde

"4 aydır uyuyorum diye buraya gelmeyi kesen ben değilim!" dedim sinirle babama söylenirken.

"4 ay? neden bahsediyorsun madi." dedi babam gerçekten kafası karışmıştı.

neler olduğunu anladığımda gözlerimi kapattım ve derin bir nefes aldım ardından "wadeeeeeee!" diye bağırdım gerçekten sesli bir şekilde

gözlerimi açıp soluma baktığımda wade peter'ın elinden tuttu ve hızlıca odadan çıktı.

"neler oluyor?" diye sordu babam meraklı sesiyle

"siktiğimin wade'i 4 aydır uyuduğumu ve sizin artık buraya gelmediğinizi söyledi!"

babam gözlerini devirdi ve "çocuklar" diye söylendi.

babam oturduğu yerden kalktı ve odadan çıktı. bir süre sonra yanında doktorla tekrar odaya geldi.

beyaz önlüklü yaklaşık 30 yaşlarında olan sarışın bir kadındı. odaya girdiğinde bana gülümsedi ve yatağımın ucumda durdu.

babam çoktan sağ tarafımda kalan sandalyeye oturmuştu.

"günaydın madison, ben karen." dedi ve ardından elinde tuttuğu kağıt parçalarına baktı.

ben hala karena bakarken tekrardan bana bakıp "2 gündür uyuyorsun, bu kadar çabuk uyanmanı beklemiyorduk fakat uykuyu çok sevmiyor gibisin."  gülümsediğinde kaşlarımı çatmıştım