VEYKEN-BAŞI BELADA

9.Bölüm- 0 RH (-)

Etrafında göz yaşları içinde Taner ve Ramazan, kollarında kanlar içinde Veysel. Ve acıdan nefessiz kalan kendisi...

Kenan öyle bir an yaşıyordu ki.

Hiçbir kabusunda bu kadar korkmamıştı...

Hiçbir kabusunda bu kadar nefessiz kalmamıştı...

Hiçbir kabusunda bu kadar canı acımamıştı.

Sanki bıçak onun içine saplanmış ve durmadan hareket ettiriliyordu...

---------------------------------------------------------

-Abi nolur bir şey yapsana, müdahale etsene.

Gözyaşlarını içinden konuşan Ramazan'dı.

-Bilmiyorum Ramazan... Şuan hiçbir şey bilmiyorum.

Kenan hıçkırıkların arasından zor konuşuyordu. Taner de Ramazan da Kenan'ın güçten düştüğünü anlamıştı. Onun da onların kadar, hatta belki daha fazla canı yanıyordu. Anladıkları için üstelemediler.

Uzaktan bir ambulans sesi yaklaştı. Kafalar o yöne doğru kalktı...

---------------------------------------------------------

(Hastane)

Normalde hep ailedeki ameliyatlara, muayenelere giren Kenan bu sefer kapının önünde oturmuş bekliyordu. Hiç aklına gelmemişti bu, Veysel'e bir şey olsa ona ben bakabilir miyim diye düşünmemişti hiç. Yapamamıştı... Geri kalan herkese bakmaya cesareti varken şimdi yoktu... Çünkü Veysel farklıydı... Canının yarısını o halde görmeye dayanamazdı...

Sabahtan beri hiçbir şey yememişti zaten. Veysel'den başka hiçbir şey düşünmemişti ki yemek yesin. Çok güçsüz düşmüştü, hep aynı noktaya bakıyordu sanki gözlerini çevirse bile yorulacaktı. Hiçbir şey duymuyor, görmüyordu sanki...

Taner de Ramazan da bir köşeye çekilmiş, sessizce bekliyorlardı. Veysel'i böyle görmek onların da canını çok yakmıştı. Barış ise ayakta bekliyordu. İçinde çok büyük bir pişmanlık duygusu vardı. Kendini suçlama duygusu...

Koridorun başından bir bağırış sesi duyuldu. Hepsi kafasını o yana çevirdi.

-Veysel! Veysel! Abi noldu!?

Cemile bir yandan sürekli konuşuyor, bir yandan ağlıyordu.

-Abicim sakin ol çok önemli birşey yok bacağından yaralanmış sadece!

Döndü de bir yanda ağlıyordu.

-Kenan doğruyu söyle iyi mi kardeşin?

-Bilmiyorum ki anne kesin bir şey söyleyemem ki şimdi sana ben.

Muammer:

-Niye bize demediniz oğlum? Neden bize söylemediniz herşeyi?

-Cemile'yi de annemi de daha fazla telaşlandırmak istemedik...

Sessizlik oldu. Koridorda sadece derin derin alınan nefesler duyuluyordu. Bu sessizliği doktor bozdu.

-Veysel Kaya'nın ailesi.

-Biziz doktor bey! Kardeşim iyi dimi?

-Bakın, normalde bu büyük bir yaralanma olmazdı çünkü bıçak darbeleri sadece bacağında.

Ve yine sessizlik...

-Ama ikinci yara denk gelmemesi gereken bazı damarlara denk gelmiş... Bu yüzden çok fazla kan kaybetmiş. Ayrıca daha önceden açıldığını düşündüğümüz yaranın kanaması durdurulmuş fakat temizlenmemiş, yara iltihap kapmış...