VEYKEN-BAŞI BELADA

15.Bölüm-EN ZOR BEKLEYİŞ

-Abi!

Kenan'ın kafası yere değer değmez kapandı gözleri...

-Abi yapma lütfen uyan!

Sonra bir şey farketti Barış... Kenan'ın kulağından gelen kanı...

-Abi noluyor!?

Sanki tüm dünya kana bulandı...

------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Evet kitabımızın en uzun ve en dramatik bölümündesiniz şuan... İlk defa 2000 kelimeyi geçtik bu arada...

Bir ricam var,

"Gönül Dağı- Veysel'in Çilesi"

"Sercan Budak- Belki Ben"

"Gönül Dağı-Yürek Sancısı"

Sırasına göre bu müzikleri hazır edin. Açmanız gereken yeri söylicem canlar...

Bir de bol bol yorum yapın lütfen... Okumaktan çok keyif alıyorum.
---------------------------------------------------------------------------------------------------------

15.Bölüm-EN ZOR BEKLEYİŞ...

* Söz verdin gitmeyeceksin...*

Veysel o gün işe geç gitmişti. Yağmur gece uyumamış onu da uyutmamıştı. O yüzden geç kalkmış, kaporta dükkanına da geç gitmişti. Yolun üstünde aldığı bir kaç parça eşyayı da elinde götürüyordu.

Dükkana girdiğinde çırağı şaşkınlıkla ona döndü.

-Aaa usta!

-Günaydın.

Diye gülümseyerek girdi Veysel dükkana.

-Günaydın usta Günaydın da... Ben seni bugün gelmezsin sanıyordum...

-Noldu la ben niye gelmeyecekmişim?

-E hani Kenan abi için.

Veysel durdu bir an.

-O ne demek oğlum düzgün konuşsana.

Veysel sesini yükseltmeye başlamıştı.

-Usta hani yığılıp kalmış sizin Barış'ın yanında. Hastaneye götürmüşler.

-Ne...?

-Öyle işte. Durumu ağırmış hani...

Veysel korku içinde yutkundu.

-Yok la ne ağırı... Bayılmıştır...

-Yok usta yok öyle bayılma değil kulağından kan mı ne gelmiş öyle diyorlar. Beyim kanaması geçirmiş yani...

Veysel beyin kanaması lafını duyunca bütün gücü gitti. Renkler kayboldu sanki. Elindeki torbayı gücü yetmedi tutmaya. İçinde metaller olan torba gürültüyle yere düştü...

Abisini kaybetme korkusu yayıldı bütün vücuduna. Kanı çekildi sanki. Abisini kaybetmek...

Birden boşalan gücü tekrardan geldi bacaklarına.

-ABİİ!!!

Koşmaya başladı Veysel... O kadar hızlı koşuyordu ki çırak arkasından sesini bile yetiştiremedi.

Bir yandan koşuyor. Bir yandan da kafasındaki düşünceyi bastırmaya çalışıyordu.

"Birşey olmayacak, birşey olmayacak, birşey olmayacak"