VEYKEN-BAŞI BELADA

16.Bölüm-ÇOK GEÇ BULDUM

Eğer çalışmazsa hastayı kaybederiz...

Etraftan "Allah'ım nolur" ile başlayan cümleler yankılandı. Hiçbiri ağlayamadı. Sanki gözyaşları kurumuştu.

-Şimdi sadece bekleyin ve dua edin... Geçmiş olsun...

İşte en zor bekleyiş şimdi başlıyordu...

------------------------------------------------------------------------------------------------------------

"Gönül Dağı-Yürek Sancısı Serbest Versiyon"

"Söz-Benim Hayatım Bu"

Açmanız gereken yeri yazıcam.

------------------------------------------------------------------------------------------------------------

16.Bölüm-ÇOK GEÇ BULDUM...

*Nolur hemen kaybetmeyeyim..*

Önce ilk müdahale odası, sonra ameliyathane, şimdi de yoğun bakımdı bekledikleri yer. 20 saat. Koca 20 saat, ameliyathanenin önünde 1 saat beklemek bile çok zorken şimdi 20 saat bekleyeceklerdi.

Asuman'ı ve Dilek'i zorla eve göndermişlerdi. Ama Cemile gitmeyi kabul etmemişti. Veysel kaçırıldığında ve bıçaklandığında Kenan nasıl ona destek olduysa, şimdi de o Kenan'a ve Veysel'e destek olacaktı.

Perdeyi araladılar sonra, Kenan'ın odasının perdesini. Koşarak camın önüne geldiler. Kenan kafasında bir bandaj, kolunda bir serum ve kalp atışlarını kontrol eden bir bir kaç kablo içindeydi. Saçlarını kesmişlerdi.

Onu öyle görünce sanki 2 ay önce saplanan bıçak tekrardan saplandı Veysel'e. Yüzünü buruşturmuştu ama ağlamıyordu. Ağlamayacaktı. Güçlü olacaktı.

Elif Kenan'ı öyle görünce hafiften başı döndü gibi oldu ama kimseye çaktırmadı. Sadece ağladı. Hiçbir şey yememişti zaten. Hem oturmak istiyordu hem de onu bir dakika bile olsun fazla görmek istiyordu. Ama ayakta duramadı cama tutunmaya çalışarak yere düştü. Karardı her yer.

------------------------------------------------------------------------------------------------------------

(20 DAKİKA SONRA)

Elif yavaş yavaş gözlerini açtığında bir hastane odasında olduğunu gördü. Sonra kolundaki serumu farketti. Sonra gözleri kırmızı kırmızı yanında oturan Veysel'i...

-Veysel! Ne işim var benim burada?

Diye tam kalkıyordu ki Veysel onu durdurdu.

-Dur dur Elif kalkma! Uzan bakiyim, uzan uzan uzan.

Bunun üzerine Elif tekrardan uzandı.

-Noldu?

Dedi güçsüzlükle.

-Abimi öyle görmeye dayanamadın sanırım. Hem hiçbir şey de yememişsin.

-Sen neden Kenan'ın başında değilsin?

-Sen bana abimin emaneti sayılırsın. Ben seni ne pahasına olursa olsun korurum. Sana iyi bakmak benim görevim. Abim uyandığında seni bitmiş bir halde görürse ilk abi dayağımı yerim.

Elif bunun üzerine kırkırdamasını tutamadı. Hem Veysel de Kenan'ın uyanacağına inanmıştı. Pes etmemişti...

-Bir değişiklik var mı?

-Yok hâlâ aynı.

Elif sıkıntılı bir nefes vererek önüne döndü.

-Konuşmak ister misin?