VEYKEN-BAŞI BELADA

10.Bölüm-ÖLDÜ!

Ama bu son günlerde daha çok farkına vardı bunun. Kenan sadece Veysel'in değil, hep onun da arkasında olacaktı. Onu hep koruyacaktı. Ona da hep destek olacaktı. Bu son günlerde durmadan şükrediyordu Kenan geldiği için.

- İyi ki varsın abim... İyi ki geldin...

---------------------------------------------------------

(Ameliyattan 1 gün sonra)

-Ya abi yeter artık yaa lütfen artık görelim Veysel'i.

-Abicim tamam. Son kontrolleri yapılsın görücez.

Kenan yüzünde sıcacık bir gülümseme ile söylemişti bunları Cemile'ye. Asuman Cemile'ye doğru geldi.

-Hadi Cemile biz biraz hava alalım. İyi kocan işte yaa daha ne istiyorsun. Geliriz şimdi. Hadi Dilek çıkalım.

Cemile'yi de alıp çıktılar. O sırada doktor da Veysel'in odasından çıktı.

Kenan ameliyattan sonra Veysel'i görememişti bir daha. Onu en son gördüğünde bir daha göreceği zaman deniz gözlerini de göreceğine yemin etmişti. Kapalı görmeyecekti gözlerini.

-Eveet Veysel sonunda uyandı.

Etraftan "Ohh" , "Çok Şükür" gibi sesler yükseldi. Doktor devam etti.

-Ama hastamızın çok yorulmaması gerek. O yüzden şimdilik sadece 1 kişiyi içeri alabiliriz. Kim girerse çok sarsmasın lütfen. Kırık tarzı birşeyi olmamasına rağmen vücudu çok sarsılmasın.

-Peki tamam.

Doktor gitti. Hüseyin konuştu.

-Ee kim giriyor. Ben giriyim mi la?

-Babaa...

-Ne la! Sen sus, zobor!

Döndü ile Muammer birbirine baktı. Bakışlarıyla birbirlerini onayladılar. Muammer Kenan'a döndü.

-Sen gir oğlum... Veysel en çok seni görürse sevinir... En çok seni görürse gücünü toplar...

Kenan Döndü'nün gözlerine baktı. Döndü evet anlamında kafasını salladı.

-Tamam, teşekkür ederim...

---------------------------------------------------------

Veysel çok güçsüz olmasına rağmen uzanmak yerine, doktordan izin alarak dikleştirdiği yatağında oturuyordu. Doktor ailesinin dışarıda olduğunu söylemişti. Merak ediyordu. Acaba ne yapıyorlardı şimdi.

Doktor onunla biraz konuşmak ve bilincini yavaş yavaş açmak için onunla biraz sohbet etmişti. Abisinin ve karısının nasıl korktuklarını anlatmıştı. Kanını zor bulduklarını, hatta kan bulanın onlara haber vermeden gittiğini anlattı. Biraz konuştuktan, kafasını yerine getirdikten sonra çıkmıştı. Doktor çıktıktan biraz sonra kapı çaldı. Veysel hemen başını oraya çevirdi.

Ve kapıdan giren abisini gördü gözleri. Gördüğü ilk şey gözleriydi. Bu Kenan için de geçerliydi. Tekrardan o güzel gözleri gördüğü için yüreğine su serpilmişti.

-Veysel!

-Abim!

Veysel "Abim" demeden önce Kenan koşmaya başlamıştı bile. Veysel'in sesiyle onun sarılması bir olmuştu.

-Abicim!

Kenan'ın sesi çok endişeli çıkmıştı.

-Şşş! Tamam, iyiyim ben bak bir şeyim yok...