Kenan odaya geri döndüğünde iki kardeşinin arasına oturdu. Uzun bir süre sohbet ettiler. Ama Veysel abisini paylaşma hissinden hiç memnun değildi...
---------------------------------------------------------
O gün bütün akşam sohbet ettiler. Yemek yediler. Artık saatin geç olduğunu anlayan Veysel kalktı.
-Ben artık gideyim geç oldu.
Kenan:
-E biraz daha kalsaydın abicim. Ne güzel oturuyorduk.
Veysel:
-Yok yok ben gideyim. Hem Cemile'm de evde bekliyor.
Kenan:
-İyi peki o zaman ben seni geçireyim
Veysel:
-Yok ya gerek yok sen kal Barış'ın yanında.
Kenan:
-Ya yok olmaz öyle şey gel hadi.
Veysel:
-İyi peki o zaman.
Veysel ve Kenan aşağıya indiler. Tam kapının önünde birbirlerine döndüler. Kenan birşeyler olduğunu anlamıştı.
Kenan:
-Veysel'im sen iyi misin?
Veysel:
-İyiyim, iyiyim ne oldu ki?
Kenan:
-Ne bileyim biraz durgun gibiydin sanki bu akşam. Aslında ilk geldiğimde bir şeyin yoktu ama Barış geldikten sonra... Bir dakika bir dakika sen Barış geldikten sonra böyle oldun... Ne oldu abicim sevmedin mi Barış'ı ?
Veysel endişeli gözler ile abisine baktı.
- Yok abim yok ben niye sevmeyeyim Barış'ı! Kardeşin işte...
Son cümleyi söylerken bakışlarını yere indirmişti."KARDEŞİN İŞTE"
Kenan anlamıştı neler olduğunu. Hiç düşünmeden cevap verdi.
- Benim kardeşim sensin!
Veysel kafasını kaldırıp abisinin gözlerine baktı. Mavi gözleri buluştuğunda Veysel'in gözleri parlıyordu sanki. Kenan devam etti.
- Sen benim canımın yarısısın. Bu hayatta senin kıskanabileceğin kimse yok emin ol. Kimse senin gibi olamaz benim için. Ben yıllardır abilik yapıyormuş gibi hissettim sana karşı. Hiçbir zaman Barış'a karşı öyle bir şey hissetmedim. Gerçekleri öğrenmeden önce bile seni sevdiğim kadar sevmiyordum ben onu. Sen benim canımsın. Kimseyi kıskanmana gerek yok. Gerçekten abicim... Gerçekten.
Veysel bunları gözleri dolu dolu dinledi. O kadar iyi hissediyordu ki şimdi kendisini. Sımsıkı sarıldı abisine. Ayrıldıklarında konuşmaya başladı.
-Ben de yıllardır seninle büyümüş gibi hissediyorum kendimi. O kadar seviyorum seni yani...
Gülümsediler. Veysel duygunun yükünden anca farkına vardı. Yüzü şaşkın bir yüz ifadesine döndü.
- Bir dakika ya ben Barış'ı kıskanmadım ki.
-Evet abicim evet kıskanmadın.
-Abiii!
-Tamam tamam bir şey demedim.
-Neyse hadi gideyim ben artık. İyi geceler.
-İyi geceler abicim.
Veysel çıktı. Kenan ise salona döndü. Barış'ın yorgun gözleri ile karşılaştı.
Barış:
- Uykum geldi benim.
Kenan:
-Tamam o zaman hadi yatalım.
Kenan Döndü'ye seslendi.
Döndü:
-Efendim oğlum.
Kenan:
-Anne bizim uykumuz geldi Barış'ın yatağını bir kursak.
Döndü:
-Tamam ben hemen kurayım o zaman.
Döndü içeri gidip yatağı kurduktan sonra herkes odalarına çekildi...
--------------------------------------------------------
(1 saat sonra)
Kenan yatağına yatmış uyumaya çalışıyordu. Aklında hem Elif hem Veysel vardı. İyi ki Veysel'in kötü hissettiğini anlamıştı, iyi ki onun içini rahatlatmıştı. O kadar güzel şeyler söylemişti ki ona, bu gece yastığa başını rahat koyacağından emindi. Düşünceler içindeyken kapı çaldı.
Kenan:
-Geel!
Barış:
-Abi uyumadın dimi?
Kenan:
-Yok uyudum da uykumda konuşuyorum.
Barış gülümseyerek içeri girip kapıyı kapattı.
Barış:
-Beni uyku tutmadı da...
Kenan imalı bakışlarla:
-Yerini mi yadırgadın yoksa başka bir şey mi var?
Barış bakışlarını yere indirdi. Gelip yatağın kenarına oturdu.
Barış:
-Sanırım artık konuşmamız gerekiyor çünkü ben bu gece uyuyamayacağım.
Kenan:
-Senin bir karın ağrının olduğu belliydi zaten. Evet Barış. Sen gerçekten... Neden buradasın?
Barış yutkundu, bakışlarını tekrardan yere düşürdü, nasıl başlayacağını bilmiyordu. Direkt bir kelimeyle özetlemeyi seçti. Ve sadece o iki kelime düştü dudaklarından.
"PEŞİMDELER ABİ..."
ŞİMDİ OKUDUĞUN
VEYKEN-BAŞI BELADA
FanficBarış'ın gelişi nedir? Bir abi özlemi mi yoksa peşi sıra getirdiği felaketler mi? Veysel'in ve Kenan'ın başına durmadan birşeylerin geldiği, arada eğlenceli bölümlerin olduğu heyecanla okuyacağınıza emin olduğum bir hikaye :))
