VEYKEN-BAŞI BELADA

22.BÖLÜM-VEYSEL'İN MAHKEMESİ

-Cinayet saatinde kimse nerede olduğunu bilmiyor Veysel... Çünkü sen olay yerindeydin... Çünkü sen katilsin... Cinayet bıçağındaki parmak izleri senin parmak izlerin...

Buradan sonra hiçbir şey geri dönmeyecekti...

---------------------------------------------------------

Çok çok çook önemli müzik yerinde mutlaka açın yazacağımmmm...

"ESMERAY-UNUTAMA BENİ"

---------------------------------------------------------

22.Bölüm-Veysel'in Mahkemesi

*İşte bunlar iki kardeşin ayrılık gözyaşlarıydı...*

Veysel nezarette sırtı demirliklere, yüzü duvara doğru dönük bir şekilde uzanıyordu. Kafasında bin türlü düşünce vardı.

Acaba Cemile ne haldeydi? Yıllarca hapis mi yatacaktı? Abisi ondan nefret mi ediyordu?

Bir sürü düşünce kafasındaydı. Abisinin yüzündeki hayal kırıklığı asla gözünün önünden gitmiyordu. Abisi belki de inanmıştı olan bitene.

Bu düşünceler arasındayken nezaretin kapısının açıldığını duydu. Görevli olduğunu düşünerek dönmedi yüzünü. Öylece duvara bakmaya devam etti.

-Veysel...

O tanıdık sesi duyduğunda gözleri açıldı. Hızla kalkıp döndüğünde demir parmaklıkların arkasından abisini gördü.

Olduğu yerden hızla kalkıp parmaklıklara koştu. Ellerini geçirdi parmaklıklara. Bir süre sustu. Hızlı hızlı nefes alıp vererek abisine dikti gözlerini. Kenan da ona bakıyordu aynı şekilde.

Veysel bakışlarını yavaş yavaş yere indirdi. Gözleri doldu. Bıraktı ellerini ve başını da öne eğdi.

-Kaldır kafanı!

Veysel korkuyordu. Abisinin gözlerinde göreceği duygudan çok korkuyordu. O yüzden hareket etmedi.

-Kaldır kafanı dedim Veysel! Benim kardeşim başını yere eğmez!

Veysel şok içinde kafasını kaldırdı. Yüzündeki o mahcubiyet yerini şaşkınlığa bıraktı. Gözünün ucunda bekleyen yaş sessizce süzüldü yanağında.

-Kardeşim mi?

-Kardeşim tabii... Sen benim kardeşim değil misin?

-Ama sen bana...

-Ben sana inanıyorum Veysel!

Veysel dudaklarını hafifçe büzdü ve  kaşları hüzünle çatıldı.

-Sen şuan bana ne anlatırsan ben ona inanacağım Veysel... N'oluyor?

Veysel sessiz bir hıçkırık çıkardıktan sonra:

-Ben yapmadım!

Dedi ağlayınca incelen sesiyle...

-Niye buradasın o zaman Veysel'im?

-Bilmiyorum abi...

-Neden cinayet saatiyle ilgili yalan söyledin onlara?

Kenan da sessizce ağlamaya başlamıştı. Kelimeler boğazından zor çıkıyordu.

-Çünkü doğrusunu söylesem inanmazlardı.

-Ne!?

Veysel o saatte nerede olduğunu, mesajı, herşeyi anlattı abisine.

Kenan şok olmuştu. İkisinin de ağlaması çoktan geçmişti.

-Veysel bu bir komplo...

-Ne!?