The Lies Between Us (Elite Series 2)

CHAPTER 7 : SORRY

CHAPTER 7 : SORRY

Walang pinagkaiba ang bumungad sa akin ng magising ako. The scent of the hospital make me homesick.

I inhale before turning my gaze around. I'm alone. Umupo ako at muling pinag-aralan ang paligid. The silence is comforting and soothing. Tinanggal ko ang nakakabit na dextrose sa akin at bumaba ng kama. Tinungo ko ang bintana at dumungaw sa baba. Maaliwalas ang panahon. May kalamigan ang hangin. Napakasarap langhapin ng sariwang hangin.

"Nagbabalak ka bang—

"Sh*t!." napamura ako ng muntikan na akong madulas mula sa pagkakadungaw dahil sa gulat nang may magsalita.

"Sorry." paghingi niya ng paumanhin. Dumistansya ako mula sa bintana.

Bakit pakiramdam ko ang tagal kong natulog?

"How many hours I've been unconscious?." I asked.

"Isang linggo po kayo hindi nagising."

"Isang linggo?." gulat na gulat kong tanong. "H-How's that possible?."

She explained that it could be the head injury I had. Sa isang linggo ang dami ko na sigurong nakaligtaang nangyari.

What happened to the case? Ako parin ba ang suspect sa krimen? Si Manang. Hindi ko na siya nakita pa mula pagkatapos ng nangyari. I hate how we parted ways like that. Alam kong alam niya na hindi ako ang pumatay sa kaniya. Wala akong kasalanan at biktima rin ako ng nangyaring krimen.

After the nurse check on me , she left. I as left alone again. Ginugol ko ang aking mga oras sa pagtitig sa labas ng hospital. Gusto ko ng lumabas. Nakakapagod manatili sa hospital. Nakakatakot manatili sa loob ng selda parang hindi na ako makakalabas.

I want to see the sunlight. The green view. The buildings. Everything except this hospital room ,  the holding center and the interrogation room. I don't want to got to those spaces again. I want to go somewhere I am safe. Some place I can be who I am without being scared. Without running from anyone.

Nawala ako sa pag-iisip ng may yumakap sa akin.

"Sobrang daya mo talaga." Ipinahinga niya ang kaniyang panga sa aking balikat. Hinawakan ko ang kaniyang kamay na nasa nakaakap sa akin.

"Sorry."

"Wag mo nang gawin ulit iyon. Magtatampo na talaga ako sayo."

Kinagat ko ang aking labi.

"Hindi na. Promise."

Hindi na talaga ako aalis. I kept on saying it was you who left but it was actually me doing it.

"I'm sorry , Fitch." hinarap ko ito at saka yinakap. 

Mariin akong pumikit habang dinadama ang kaniyang presensiya. I wanna go home and be with him all the time.

Napamulat ako ng may tumikhim. Kumalas ako mula sa pagkakayakap kay Fitch nang makita sina Law.

"Sumabay na sila sa akin." ani Fitch.

"Hi , tita." bati ni Rile at kumaway sa akin.

I don't see any look of suspect in their eyes.

"Na miss kita." sabi ni Justin at mahigpit akong yinakap. Ayaw pa sana niyang bumitaw kung hindi lang siya hinila ni Phoebe na narito rin.

"I'm happy that you're okay , now." sabi nito saka hinila si Justin palayo sa akin at inaaway dahil sa ginawang pagyakap sa akin.

"It's good to have you back." Roy said and patted my shoulder.