Neva

0.4

Keyifli Okumalar...

Lütfen Oy vermeyi ve yorum yapmayı unutmayın...

"I've learned that home isn't a

place, it's a feeling."

Nasıl Derler Bilirsin - Sevilmemişim

🦋

Arabamızla yoldaydık. Bu sefer gittiğimiz yol benim için yeni bir yoldu. Bitkindim üstelik boncuk boncuk terliyordum. Ablalarım bu sefer gelmemişti çünkü annem gelmemelerini istemişti. Annem o adamla ne konuşmuştu biz şuan napıyorduk? Hiç bilmiyordum. Olanlara sadece ayak uyduruyordum. Bu hep böyle olurdu benim kimsenin hayatında önemli bir yerim yoktu. Sadece ayak uydurur ve uyumlu olmaya çalışırdım. Farklı olmayı sevmezdim çünkü fark edilirdim.

"Radyoyu açsana kızım." Annemin sesiyle irkildim. O ise nasıl bir psikolojide olduğumun farkındaydı. Ama kendisi de farklı sayılmazdı. Onun rahminde büyüyen çocuk başkasına anne diyordu. Beni her ne kadar sevse de o kıza olan bir özlemi olacaktı hep. Dün o adamla ne konuştuysa hakkında tek bir kelime etmemiş bize de zamanı gelince anlatıcam diyip üstünü kapatmıştı. Elim radyoya gitti ve açtım.

Duman - Öyle Dertli

Sırtımı arabanın yumuşak koltuğuna yasladım. Hiç bir şey taşımadığım halde neyin ağrısını çekiyordum sırtımda? Zihnimde ki bir ses sürekli kafamı karıştırıyordu. Yeni aileni merak etmiyor musun Neva? Belki de onlar kızlarını çok seviyorlardır.

Kim çocuğunu sevmezdi ki? Herkes çocuğunu severdi. Onlarda illaki seviyordur. Peki ya ben bu resmin neresinde olacaktım? Başım artık çatlayacak derecede ağrıyordu. İçimdeki sıkıntı beni boğuyordu. Buluşucağımız kafeye yaklaşmıştık. Annem aracı sakince park etti. Ben ise gergindim. Hemde fazlasıyla gergindim. Korkuyla karışık bir heyecan vardı içimde. Bu buluşma nasıl geçecekti hiç bir fikrim yoktu.

Arabadan beraber indik o an annemle göz göze geldik. Bana gülümsedi ve rahatla der gibi gözlerini kapatıp açtı. Buluşucağımız kafeye doğru yürümeye başladık. Son derece şık bir kafeydi. İzmirde büyümüştüm ama bu tür yerlere daha önce pek gitmemiştim. Fazla pahalı yerlerdi çünkü biz ise bütçesine göre davranan insanlardık. Anladığım kadarıyla biyolojik ailemin hali vakti yerindeydi. Bunlar kıyafetlerinden, saatlerinden ve araçlarından oldukça fark ediliyordu. Biz ise memur çocuğuyduk.

Kafenin içine girdiğimiz zaman gerginliğim daha fazla arttı. Masalarına yaklaştığımız zaman Asım Bey'in sert çatık kaşlarıyla göz göze geldik. İnci hanım ise dönüp bakmamıştı. Adının Leyal olduğunu öğrendiğim kız ise telefonu ile ilgileniyordu. Bizim geldiğimizi hisseden İnci Hanım ve Asım Bey ayağa kalktılar. İnci Hanım oldukça düz bir ifade ile karşıladı bizi.

"Hoşgeldiniz. Bizde sizi bekliyorduk. Öyle değil mi Asım?"

Asım Bey hafifçe kafasını salladı ifadesi hiç bozulmamıştı. Sanırsam samimiliği sevmeyen bir aileydiler. Leyal ise düz bir ifade ile annemi izliyordu. Onunla tekrar karşılaşınca anneme olan benzerliği dikkatimi çekmişti. Annem ona döndüğünde sıcak ve şevkatli bir ifade ile gülümsedi. Gözlerinin içinde bir kaç parıltı yakaladım. Ama sonra kendini geriye çekti. Belki de kendini koruyordu. İnci Hanım ise aynı yüz ifadesiyle beni süzüp kalktığı yere geri oturdu. Biz de karşılarına geçip oturduk. Annem kendine sade bir türk kahvesi sipariş etti bana ise şeftali suyu. İçeceklerimiz de gelince Asım Bey boğazını temizledi.