ချစ်ရပါသောနွယ်

Part 17(Unicode)

လင်းထိုက်သည် ရှေ့တွင်ရှိသော အထပ်မြင့်တိုက်ကြီးကို မော့ကြည့်ကာ ဆံပင်ကိုသေချာသပ်ရင်း အဆောက်အအုံထဲ ဝင်လာခဲ့သည်။

လင်းထိုက်သည် ရှော့ပဲန်ဘောင်းဘီအညိုလေးနှင့် T-shirt လေးဝတ်ကာ sneaker အနက်ရောင်လေး စီးထားသည်။ ထို့နောက် ဘောင်းဘီအိတ်ထဲ လက်ထည့်ကာ ဘေးပတ်ဝန်းကျင်ကိုစူးစမ်းရင်း ကောင်တာရှေ့ရောက်သွားသည်။

' ဒီမှာ... ဒေါ်ကြာဖြူနဲ့တွေ့ချင်လို့ပါ..'

' အော်.. ဟုတ်ကဲ့ရှင့်.. သူဌေးကတော်ရဲ့တူလား မသိဘူး.. ရုံးခန်းထဲမှာစောင့်နေပါတယ်.. လိုက်ပြပေးရမလားရှင့်...'

' နေပါစေ.. ကိုယ့်ဘာသာကိုယ်သွားလိုက်မယ်..'

လင်းထိုက်လည်း ရုံးခန်းထဲကို လျှောက်လာခဲ့သည်။ လွန်ခဲ့သောသုံးနှစ်လောက်က ဒေါ်လေးမင်္ဂလာဆောင်တွင် တစ်ခါရောက်ဖူးသဖြင့်.. အခန်းတွေကို သိနေခဲ့သည်။ သို့သော်လည်း ယခုအချိန်ထိ ထိုမင်္ဂလာဆောင်က သတို့သားကို မမြင်ဖူးသေး..။

' လင်းထိုက်.. ရောက်ပြီလား.. ထိုင်ဦးလေ...'

လင်းထိုက်က အခန်းဝမှာပင်ရှိသေးသည်.. ဒေါ်လေးကတော့ ဖော်ဖော်ရွေရွေ စကားအရင်စသည်။

လင်းထိုက်၏ဒေါ်လေးမှာ မြန်မာဆန်ဆန်.. ရိုးရိုးယဉ်ယဉ်လေးနှင့် အမြဲတမ်းကြည့်လိုက်တိုင်း ကြည်လင်နေသည်။ ဒေါ်လေးမှာ ခပ်အေးအေးပင်နေတတ်ကာ စကားလည်းနည်းသည်။ သို့သော်လည်း ပေါင်းသင်းဆက်ဆံရေးကောင်းသည်။ ဖော်ရွေသည်။ ဒေါ်လေးသည် နက်မှောင်သောဆံပင်အရှည်လေးကို ကျစ်ဆံမြှီးလေးကျစ်ကာ ယဉ်ယဉ်လေးနှင့်လှနေသည်။

လင်းထိုက်လည်း ပြုံးပြကာ ဆိုဖာတွင်ဝင်ထိုင်လိုက်သည်။

' သား.. အခုဘယ်မှာနေတာလဲ..'

' ဒီ‌နားလေးက ကွန်ဒိုမှာ...'

' ဟုတ်လား.. လိုတာရှိရင်ပြောနော်..။ ဒေါ်လေးကူညီပေးမယ်..'

' ဟုတ်ကဲ့ပါ.. ဒေါ်လေး..'

' မင်းအမေက မင်းကို စိတ်မချဖြစ်နေတာ..။ ဂရုစိုက်ပေးပါဆိုပြီး တတွတ်တွတ်မှာနေတာ...'

လင်းထိုက်က တစ်ချက်ရယ်ကာ

' ကျွန်တော်က ကလေးမှမဟုတ်တာ.. ဒေါ်လေးရယ်..'