Just Keep On Fighting (Completed)

FINALE

I closed my eyes, remembering how I came to this point. It was perfect! And it was ruined.

I remembered how we became close. How we argued on things. How he shouted on me whenever I did something stupid. How he hugged me whenever I felt lost. And how he kissed me when I felt like almost giving up.

Madami na kaming pinagdaanan na pagsubok, pagsubok na sumira at nagpatatag samen.

Ang mga ngiti niya kada makikita ang anak namin. Ang tuwa sa mata niya kada maririnig ang halakhak ng kambal. Matatapos ba yon lahat sa isang iglap.

Nag-aagaw buhay ngayon si Tj at di ko malaman kung paano ko kakayanin ito. Gusto kong maging masaya dahil okay si Todd at Blaine, pero di ko kaya.

It was like I am having a nightmare and I just want someone to wake me up.

I felt a warm hug, I opened my eyes and I was surprised to see it was my father. My real father.

Mas lumakas ang pag-iyak ko. Andito si Papa.

"Shhh..magiging maayos ang lahat, baby princess. Lalaban yon para sayo" pag-aalo saken ni Papa.

Gusto kong maniwala, gustong gusto ko. Pero kapag naaalala ko ang kalagayan niya parang ako mismo gusto ng sumuko.

"That silly man! Di pa ko nakakaganti sa kanya kaya dapat gumising siya" sabi ni papa na nakapagpatawa saken.

"Bumalik kana don, anak. Sasama muna ako sa bahay niyo, para samahan ang mga apo ko" paalam ni papa saken at sandali akong hinalikan sa noo.

Pumasok na ko ospital at nakita ko ang natatarantang itsura ng mommy ni Tj.

Hindi ko napigilan at umiyak na naman ako. Lumaban ka, Tj. Maawa ka samen. I though to myself as I hugged tita.

"Asha hija" tita called my my name as tears streaming down her face.

"Lalaban yon, tita. Maniwala tayo" I comforted her and wiped her tears away.

Sinamahan ko si tita para umupo sa isang bench malapit sa ER. Hawak kamay kami habang naghihintay ng resulta ng operasyon. Dalawang oras na si Tj doon pero wala pang nalabas na doctor.

"Ayos na ang lahat. Siya nalang ang kulang" sabi ni tita out of the blue.

Mas hinigpitan ko ang kapit kay tita.

"Lagot talaga saken yang anak niyo, tita. Nakakainis! Masyado na tayong nag-aalala. Buwang talaga!" singhal ko.

Ang totoo gusto ko lang palakasin ang loob ni Tita. Kahit ang totoo, mismong ako nanghihina ang loob.

Tumingin ako sa baba, para itago ang mga luhang pumapatak galing sa mata ko. Pero nagulat ako ng biglang may humawak sa kamay ni tita kaya napabitaw ito saken.

"Tita, I'm sorry. Di ko sinasadya! Di ko po ta---"

*PAK*

Nagulantang ako ng marinig ang malakas na sampal ni tita kay Celine. She deserves it, at kulang pa.

"This is the first time, Celine! I never talked to you and I never comfronted you for what you've done! But despite of bad things happened, I welcomed you in my house. Then now? You almost killed my grandsons! At si Tj naghihingalo! How do you expect me to treat you?!" tita shouted on her and stood up.

Nakaluhod sa harapan ni Tita si Celine habang pilit na inaabot ang kamay neto.

"It was not my intention, gusto ko lang silang takutin" pag-amin nito at agad nagpanting ang tenga ko.