Amaryllis | Completed

CHAPTER 33

"Papasok tayo sa loob ng puno? Hindi ba makati d'yan?" I hesitantly asked.

Medyo nagaalangan pa ako na magpahila sa kanila. Paano naman kasi ang dilim kaya! Hindi natin alam at baka mayroong mga mababangis na hayop sa likod ng mga naglalakihang puno na 'yan!

Sila Rafael, Vander at Hideo naman ay halos buhatin na ako sa kakahila. They are smiling creepily at me for god's sake!

Hindi nila sinasabi kung saan nila ako dadalhin! I'm starting to get scared in every step on that tall and big trees.

"Hoy! Natatakot na'ko! Where are we going?" Pasigaw kong tanong.

They chuckled at me. Si Hideo ay umiiling- iling habang nakaakbay sa akin. Patuloy pa rin s'ya sa paglalakad kahit halos magpumiglas na ako.

"Just trust us, Amary. We won't hurt you, ano ka ba!" Si Rafael.

Nakangiti lang s'ya sa akin at nagpipigil ng tawa. I bet I really looked scared and constipated.

Si Vander naman ay nauna na sa paglalakad. He entered the dark side of the trees.

"Baka trespassing na tayo dito! Let's just go home. Ano ba kasing meron d'yan?"

Pero kahit anong pilit ko sa kanila na umuwi na ay hindi sila natitinag kaya nag paubaya nalang ako sa kanila.

Pag pasok namin sa loob ay para itong gubat. And like what I said, it's really dark here. Napahigpit ang kapit ko sa kamay na Hideo na tumatawa na sa akin.

"Chill, Amary. Ang lamig ng kamay mo." Hideo said as he interwined our hands together.

Hindi ko na s'ya pinansin dahil sa kaba at pinagpatuloy ang paglilibot ng tingin sa madilim na paligid.

The cold wind is blowing at us. Madaling araw na at puro kuliglig nalang ang naririnig ko. Why does this place exist though?

Nasa tabi ito ng kalsada. Iyong tipikal lang na madadaanan mong bakanteng lote. Pero ito ay puro malalaking puno ang makikita.

Sa bawat paghakbang namin ay naririnig ko ang mga tuyong dahon at mga kahoy na nalaglag galing sa puno. Si Vander at Rafael naman ay may kung anong pinagku- kwentuhan dahil magkatabi silang naglalakad at dala ang mga gamit.

Saan kaya kami pupunta? At parang alam na alam na nila ang mga daan na parang lagi silang nagpupunta dito.

"Madalas ba kayo dito?" I asked Hideo.

"You can say that." He simply replied and continued walking.

Tumango naman ako. Bumaling ulit ako sa mga dinadaanan at humawak sa mga puno para karagdagang suporta.

Ilang hakbang pa ay unti- unti na akong nakakakita ng liwanag. The trees are also decreasing. Akala ko walang katapusang puno na ito.

Hindi na rin hassle sa pagalalakad kaya binilisan ko na ang bawat hakbang. Sobrang dilim kasi! Parang ayaw kong tumingin sa likod namin at baka bigla nalang akong higitin ng dilim.

Nang tuluyan nang magliwanag ang paligid ay nalaglag ang panga ko sa nakita.

The view is magnificent up here! Hindi ko akalain na bangin pala ito. At tanaw ang buong kalakhan ng siyudad dito.

At dahil gabi na, makikita mo ang ibat- ibang klase ng ilaw. The buildings, the dam, the houses and mansions! It's all small here! Para itong mga christmas lights na umiilaw sa ganda.

"It's beautiful right?" Rafael said.

Napabaling ako sa kanya at tuwang- tuwa na nakangiti. I nodd my head repeatedly for him to know that I am happy that they bring me to this kind of place.