Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
●🍷
Git
Zihnim ve kalbim tek bir şeyi emrediyordu.
'Git'
Öfkeli gözlerindeki acıya şahittim . Ona hesap soracakken onu yargılamıştım hatta suçlamıştım. Kendi yaptığım hataların bedelini ona yükleyemezdim. Yanında var olan kişiyi görmezden gelmemi mi bekliyordu bunu bile anlamıyordum .Çünkü konuşmaktan o kadar fazla kaçıyordu ki ne düşüneceğimi nasıl davrancağımı kestiremiyordum.
Onu tanıyamıyordum, çözemiyordum. Evet yıllarca sevmiştim , sevdiğimi sanmıştım ama hiç bir zaman onu tanıma fırsatım olmamıştı şimdi ise sessizliğini hiç bir şeye yoramıyordum. O sustukça zihnimde bir yenisi eklenen kurgulara engel olamıyordum . Her biri bir diğerinin beteri oluyordu. En kötüsü ise benden vazgeçtiğini varsaymaktı. Sarılışı ,sözleri, bakışı bariz ' seni seviyorum Nefes' desede gözlerim kanıyordu ,kalbim acıyordu . Neden Cem ,neden yanında birileri var?
Bu sorulara cevap bulamamak bu yüzden delirmem için aylar hatta haftalara bile gerek olmamıştı. O senelerce beni uzaktan severken ben ona acı çektirirken o sabretmişti. Peki ya ben , ben ne neden bu kadar acımasızdım. Onu kaybetmekten delisiye korkarken neden onun gibi güzel sevemiyordum
Canını yakmaktan başka bir şey yapmamıştım ve şimdi attığı konuma gitmek için taksiye binmiş kendimle savaş veriyordum.
Gitmemeliydim hatta onu o kadar kırdıktan sonra buradan yok olmalıydım.
'Yapamam'
''Adres burası kızım.''
Arabadan yükselen sesle irkilerek aynadan bana bakan amcanın gözleriyle kesiştim.Eline tutuşturduğum telefonumu uzatarak
'' Dikkatli ol , buralar tekin değil'' diyişine sadece silik bir tebessüm edip ücreti ödeyerek taksiden indim.Saat epeyce geçti hatta bir iki saate güneş doğardı.Hafif esen havayla üzerimdeki cekete daha sıkı sarılarak tedirginlikle gözlerimi boş sokakta gezdirdim. Issız ve karanlığın deminde ürkütücü olan sokağın bir diğer kötü yanıysa buraları bilmiyor oluşumdu. Hangi semteydim onu bile bilmiyordum.Konumu Taksici amcayı gösterip yolun kalanında gözlerimi yumup düşünmek olmuştu.Ne olursa olsun beynimde çelişerekte olsa buraya gelecektim ama şimdi dar sokakta ilerledikçe ürperiyor ve Barlas' a haber verip onun bırakmasını rica etmem daha mantıklı olacağını kavrıyordum. İşin en garibi ise Cem'in beni böyle bir yere çağırmasıydı. Çağırsa bile en azından buralarda bir yerde olması gerekmez miydi?
Karanlık sokağın izbeliğinde ufak ışık kırıntıları gözüme çarptı.Bir nebze olsun rahatlarken adımların hızına eş adım sesleri artmaya başladı .Ürpererek sağıma soluma bakarken insan kalabalığı yavaş yavaş görünmeye başlamıştı.İlk başta neler olduğunu kavrayamazken boğuk seslerin artışı ile siyah bir tabelanın üzerinde leon ışıklarıyla yazan 'Mabet 'yazılı binanın önündeki delicesine kalabalığın arasında buldum kendimi.
