Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
●🖤
Gökyüzünün maviliğinde siyah benekler gizliydi , güzelliğin perdesinde sinen çirkinlikler , karanlığın altından sızan minik ışık parçacıkları.
O ,ruhu aydınlık adam .
Ben , bedeni karanlık kadın.
Masal gibiydi , mutluluk dileklerin dalında , yaşanmamış çocukluklar vardı rüyalar da belki de bu yüzden karamsar bu yüzden huzursuzduk. Gülen yüzümün ardında gizlenen şey ise mutsuzluklu.
Bir acının meyvesinde dilim tatlanmıştı. Bir acı , ruhumu dingin bir mutlulukla tanıştırmıştı. Ses tellerim, çığlıklarımın arasında kaybolmuş ve bir daha da bana geri gelmemişti. Kaybımın üstüne yattığım o hastane de bir umut sarmıştı bedenimi.
Pusula gibi..
Sulanan göz pınarlarımın ardından burukca gülümseyip parmaklarımı bileğimdeki rengarek bileklerime götürdüm. Gözlerim yumulu , sanki hayalimde görüyor gibiydim.
İlk bir söz ile başlamıştı , sessiz. Sonra benimsenmiştim , sessizim. Daha sonra ise görmeden kalbimi bir kalbe bağlamıştım , gideceğini bilmeden..
Hiç ummadan , gitmişti...
Öylece gitmiş ,geri geleceğim dese de gitmişti. Kalbimin ortasına ufak bir yara açıp gitmişti , o yara onu bulamadığım her gün daha da büyümüştü. Saatler geçiyor , günler haftaları kovalıyor , ben onu bulamıyordum. Bir pusulayı nasıl bulabilirdiniz ki ?
Size yön gösterecek adamı avucunuz içinde nasıl tutabilirsiniz ki ?
Tutamamıştım , o gitmiş , ben azar azar kendimden kaybetmiştim . Haftalar, aylara dönüşmüş , umudum bir yırtıktan sökülen iplik gibi günden güne azalır olmuştu.
Bir adam sevmiştim , ruhunu hissettiğim ama göremediğim.
Ta ki o günden sonra..
Azar azar kaybeytiğim umudum bir gün sarsılmıştı , hemde sadece duyduğu tek bir isimle ,
Pamir Barlas ..
Okula kaydığımı aldırdığım gün sessizliğimin karanlığın da derslere girmiş sakin bir gün geçirmiştim.Kimse sessizliğime bir neden bulmamış, sanki hiç gelmemişim , hiç yokmuşum gibi hayatlarına devam etmişlerdi.
