Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
●
İnsanın dünyada sayılı hakları vardı. Sayılı mutlulukları , sayılı korkuları , sayılı üzüntüleri..
Karanlıkta gizlenmeyen kara kedinin gerçekliği kadar savurgandı acım. Neye acıyacaktım ben ? Ben kimdim ki acıyacaktım kendime?
Değerli bedenimi , kendim değersizleştirip , zihnimi intihara ben sürükledim. Yaptığım katliam bedenime olsa da ben , parçalanmış ruhumu bir çizik attım . Ben, kendi kendimi parçaladım.
Şimdi ne yapabilirdim ki ? Oydu ,beni bana hatırlatan , oydu ruhumu zihnimde değerli olduğunu hatırlatan. Bedenimi bir başkasının günahıyla cezalandırıp itmiştim uçurumun kenarından ,çünkü acizdim.
Acizdik.
Kalbimi sımsıkı saran huzur kelepçesi , belkide bu dünyadaki en güzel kelepçelerdendi , can acıtmayanından , özgür kılanından. O benim huzur kelepçemdendi , başka kalplere gitmemi engelleyen kelepçe. Şimdi kendi ellerimle o kelepçenin kilidi mi açacaktım ? Onu kendimden itecek miydim?
Huzurumdan vaz mı geçecektim ?
Adımlarım duraksayarak zemine çakıldı. Yağmurun hafif dinginleşmesi ile başıma geçirdiğim şapkayı usulca saldım. Saçlarım özgürlüklerini rüzgarla kutladı , bedenim ise duyumsadığı deniz kokusuyla doydu.
Onu, deniz kokusuna benzetirdim ve öyle koktuģunu hayal ederdim , yağmur sonrası toprak kokusu , suya hasretliğin en güzeli , yoksa hayalimde yaşattığım adamı çok mu özelleştirmiştim bu hayattan. Onun da bir insan olduğunu unutmuş muydum ?
Bilmiyordum ..
Gözlerim kısıkca Mavi parkın girişinde gezdindi , belki de gelmemişti , belki de gitmişti. Nefes için olsa umrunda olmazdım ama o Mirası için gelmişti öyle değil mi?
Acıtıyor kaybedilmişlik hissi, Belkide hiç benim olmayana yanıyordum, kim bilir..
Olağanca adımlarım ağırlaşmış , yüzleşmeden korkarak ilerliyordu. Üşüyen ellerimde başlayan hissizleşme , ne heyecanımdan ne de kaybedeşimdendi , bu sadece acımı kabullenmeyişimdendi. Ben bunu kaldıracak kadar güçlü değildim. O zaman neden yapıyordum bunu ? Neden ona Mira'sınıveriyordum.
İyisin Nefes..
İç ses değil, hiçliğimde kaybolduğum anda beliren onun sesiydi bu.
