Bölüm müziği: Intihar odası- Monster (intihar odası filminden*)
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
●🖤
3yıl önce
Hissizleşen bedenimin , yoksun ruhunu bırakmamıştım, olmamıştı.Hayatta tutunacak bir çok sebebin olsa da , kendini hayatta olduramamaktı benim hikayem.
Ama olmuştum yinede.
Hastane kokusu ciğerlerimde fütursuz bir şekilde talan ederken , kendimi bırakmamak için direniyordum . Acıyı kabullensem de yaşadığım ruhsal ölümle fizikseli bir tutamıyordum.
Ben zaten ölmüştüm ki , bir daha nasıl ölebilirdim ?
Boşluğa düşmüş gözlerimi ağırca saldım. Kucağım da öylesine duran kollarıma gelişi güzel baktım , ne gözlerime sahip olabiliyordum ne de bedenime.
Bakmamalıydım.
Beyaz tenimdeki kızarıklıklar hafif da olsa kendisini belli ediyor , beyaz sargıyla sarılmış ' ben bileklerimi kestim' imaji veren sargılar ruhumu kelepçeliyordu.
Ben bileklerimi kesmiş miydim ?
Kabullenmeyen zihnime teşekkür etmeliydim , etmeliydim ki bir daha bunu yapamayım. Bedenimi yok sayarken , ruhumu temizlemeye çalışmamalıyım.
"Anneciğim sadece bir ay kaldı, sonra evimize gideceğiz. Bir şey istiyorsan hemşireye söyle babanı ararlar , ziyaret gününde getiririz tamam mı ? "
Annemin çırpınan sesiyle boş bakan mavilerim onun koyu kahveleriyle buluştu. Gördüğüm yüzdeki keder ve sevgiyle göz bebeklerim titredi. Ben bu sevgiyi haketmiyordum , onlara bu acıyı yaşatırken ne düşünüyordum bilmiyordum ama her an ölümü çağıracakmışım gibi korkuyu onlara vermemeliydim .
Artık yapamazdım, ölümü ensemde hissedemezdim.
"Tamam Hayat , bırakalım da uyusun nefesimiz."
Nefesimiz ..
Babamın yıkılmayan dik duruşuna baktım , benim için dik duran bedenin gizlediği acıyı görmemek için gözlerimi yummak istedim, belki böyle kaçabilirdim gerçeklerden. Ama ne kaçabiliyor ne de yok sayabiliyordum ,
Ben o gün bileklerimi değil , onların Nefeslerini kesmiştim.
Ben yapmıştım.
"Iyi uykular meleğim."
Başımın üstüne konan ufak buse ile gözlerim yumuldu istemsiz , yine de hissilerim benimleydi. Babamın ve annemin bir bakışıyla kirli bedenimi arınmış hissediyordum.
