Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
●
Şimdiki zaman
'Pusulanı buldun'
Uğuldadı sesler , zihnimdeki çanlar dört bir yanımı çınlattı.
Yarına salsalar beni , dönüp bir daha yaşardım onu. Kalbimi sarıp sarmalayan kelepçenin varlığından emin olduğum kadar o gün, o kişinin Barlas olduğundan emindim.
Nasıl eminsizliğe kayabilirdim ki , nasıl yedirebilirdim kendime iki yıl boyunca bilmediğim birisini hayalimde büyüttüğümü.
Allah'ım bunu yapmış olamazdım , ben kendime bu derece kıymış olamazdım ben , Cem'i bu derece kahretmiş olamazdım.
Ben pusulamı paramparça edemezdim , etmedim de.
O ,olamazdı.
Elimde sımsıkı kavradağım kahve bardağının derimi yakmasıyla titriyen elimle an'a geri dönüş yaptım.
Bir kaç sıcak damla parmaklarımı hızla benimsemiş ve yakmıştı , acısıyla dudaklarımı dişliyerek bardağı masaya bıraktım.
Iyi değildim..
"Nefes.."
Kısık ses kulaklarımı arşınlayıp usulca kabime iğne dokunuşu etkisi yaptı. O parktan Eylül ile eve nasıl geldim hatırlamıyordum bile , öyle bitiktik ki , ikimizde zaman dilimin içinde savrulmuş gibiydik.
"Bende kahveni getiriyordum , kusura bakma biraz azalmış."
Masanın etrafından dolanıp karşımdaki sandalyeyi çekip usulca oturdu. Eline aldığı kahve bardağını sımsıkı kavradığı gibi öylece içine bakıp daldı , kim bilir ne düşünüyordu. Gözleri ,gözlerime uğramadıkça konuşmadığımı bildiği halde dalgınlığından oda hayattan kopmuştu.
