Acıyı devamlı sahiplenen bedenim , aslında acının sadece fiziksel olmadığını beynime kazımıştı. Kalbime saplanan bıçağın , beni öldürmesi kadar gerçekti Babamı kaybetmem. Daha sonra ise mücadelemdi , hayat ile olan, sessizliğimle olan. Ve şimdi de soluğumun boğazımda takılı kaldığı durum onun yüzündendi.
Acım ,Cem'in acısıydı, sessizliğimin sesiydi.
Yüreğime baskı uygulayan sertliği yok sayarak titrek bir nefes aldım. Gözyaşlarım hala dur durak bilmez bir şekilde yüzümü ıslatırken , gözlerim tek bir noktadaydı.
Kırmızının arasına gizlenmiş Mavi irislerdeydi.
Etraftaki uğultular hınçla Cem'e yönelirken , tezahüratlar acı bir şekilde dolanıyordu bedenlerimizin arasında.
Gözlerimiz birbirimizden ayrılmazken , birisinin koluna girmeye çabalaması ile sertce itekledi o kişiyi. Ve sonra önüne dahi bakmadan savsak adımlarla bana gelmeye başladı. Iki dizimin üstünde bitap bir şekilde sadece onu izliyordum , bedenimi esir alan korku hala gitmek bilmiyordu. Ama bir an olsun gözlerimi ondan ayırmıyordum , sanki gözlerimi kaçırsam , onu kaybedecek gibi hissediyordum.Tüm kalabalığın arasında parlayan mavi irisleri ateşten korkan ama onunla var olan kıvılcımlar gibi takip ettim.
Dağılan kalabalıkla aramızda bir kaç adım kala duraksadı. Nefes nefes bedeni sert rüzgara tutulmuş ağaç gibi sallandı, sonra ismimi nakşetti kanlı dudakları.
"Nefes."
Uğursuz bir şekilde dolandı ismim aramızda. Dudağından süzülen kana takıldı gözüm.
Birden tonlarca yükün altında ezilen bir beden gibi hızla yıkıldı iki dizinin üzerine. O yıkılışı bir çok acıyı beraberinde getirdi , o yıkılış kendisine değildi, hissediyordum. Aramızda bir solukluk mesafe kalırken , bileğimde sıcak elini hissettim , işte o anda acıyı hatırladım, acıması gereken kolumu. Kolumdan süzülen kanlarla dudaklarımı dişleyerek kastım kendimi .
"Nefes'im."
Kulaklarımı yakan acı içindeki mırıltısıyla buğulu gözlerimi ona doğrulttum ama o bana değil bileğime bakıyordu, süzülen kanın kuruyup tekrar akışına.
