My Biggest Mistake'

19

December 24, mag isa ko na naman na sasalubongin ang pasko 'wala kasi si Mama at Kuya dahil nasa manila na sila. My brother is working there as a Engineer.

Ngayon naman ay may pupuntang journalist sa bookstore ko and they will going to interview me kaya maaga akong nag handa.

I choose to wear a dark blue dress and black stilleto. I put my hair into a bun and apply a minimal make up.

5:30 PM when the journalist came, nag set up lang sila habang ako naman ay kausap si Eva sa phone.

"Pumonta kana lang dito sa amin, marami kaming handa!"

Pareho lang sila ni Beatrice na tinawagan din ako kanina para sabihin na doon nalang ako mag pasko sa kanila, ganon din yong iba.

Do I look like I am really lonely?

"Ayaw ko nga." Sagot ko at tiningnan kong nakapag set up na sila.

Sinenyasan ako ng secretary nong Journalist na tapos na kaya nag paalam na ako sa kaybigan ko.

"Bahala ka nga dyan!" Singhal ni Eva at binaba na ang tawag.

"Can we start now Miss. Saludes?" Nakangiting tanong ng Journalist.

"Sure." Naupo ako sa upoan ko.

"Gaano na po katagal ang library niyo?" The Journalist asked.

"11 years. Eighteen ako ng ipagawa ko ito. This is just a little library back then." Nakangiti kong sagot.

"18? Wow, you're too young that time. How? Did you work for this, I mean, I'm pretty sure nag-aaral ka pa noon."

"Of course I worked for this. My family helped me kaya nabou itong library."

Tumango siya at muling nag tanong. "You have mentioned that you suffer from depression, and during that time ay gumagawa ka na ng tula o poetry?"

I nodded. "I suffered from Postpartum Depression."

Sasabihin ko ito, never ko namang tinago na may pamilya na ako.

"4 weeks after my delivery I left my.." natigilan ako at ngumiti. "Him. With my child with some reason."

"Oh?" Mukhang naging interesado ang journalist at inayos pa ang pag hawak sa recorder.

"How did you overcome or recovered from depression?" He asked again.

"Umuwi ako dito, ilang linggo akong nag kulong sa kwarto, umiyak, sinasaktan ang sarili."

Napatingin ako sa mga kamay ko saka ako nag angat ng tingin sa Journalist.

"Gusto kong mailabas ang mga nasa isipan ko, gusto kong isatinig ang mga nararamdaman ko... Pero kanino?"

"Masyado nang maraming naririnig si Mama na problema, dadagdag pa ba ako? Pero gusto ko nang tumayo e. Gusto ko nang maging malakas ulit."

"That's the wish of every person who suffers from depression." The Journalist said.

"Yeah, you're right." I shifted on my seat. "Wala akong mapag sabihan, so ang ginawa ko. Kumuha ako ng papel, sinulat ko doon lahat ng mga nararamdaman ko." Sabi ko.

"And then I decided to write a poem like what we did during high schools."  Dagdag ko.

Kinuwento ko pa sa kanila kung paano ko napag desisyonan na itayo ang library na ito. The interview last for 1 hour at ng matapos ay agad na din namang umalis ang Journalist at mga kasama niya.